Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πέρασα μία βολτά από την επίσημη ιστοσελίδα της ΚΑΕ ΑΕΚ χθες το πρωί και διάβασα αυτό ακριβώς που περίμενα να διαβάσω: «Η media day της πρωταθλήτριας Ευρώπης θα αρχίσει στις 7 το απόγευμα».
Δεν με ενδιέφερε τόσο η media day (αν και πήγα, για να κάνω ρεπορτάζ και περισσότερο για να δω χαρούμενα πρόσωπα παλιόφιλων), όσο η σημειολογία του πράγματος.
«Της πρωταθλήτριας Ευρώπης». Δεν είναι έτσι ακριβώς, αλλά …έτσι είναι.
Όταν μία διοργάνωση φέρει την ονομασία Champions League και έχει στους κόλπους της τις πρωταθλήτριες ίσαμε 15 χωρών, η νικήτριά της έχει κάθε δικαίωμα να κολλάει στο κούτελό της τη συγκεκριμένη επωνυμία.
Και ας είναι, σε δυναμικότητα, ένα Κύπελλο Κόρατς των ημερών μας.
Η ουσία είναι ότι η ΑΕΚ πήρε παραμάζωμα τις ομάδες που βρήκε στο διάβα της και έφτασε πρώτη -με κρυστάλλινο τρόπο- στο νήμα ενός δύσβατου και γεμάτου υφάλους τουρνουά.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι είναι «η εναλλακτική πρωταθλήτρια Ευρώπης». Πόσες νίκες θα έκανε άραγε στην Euroleague, με τη φετινή της σύνθεση; Όχι περισσότερες από 3-4, στον μαραθώνιο των 30 αγωνιστικών.
Αλλά το ζύγι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Δεν θυμάμαι να έβαζε κανείς αστερίσκους και υποσημειώσεις, όταν ο ΠΑΟΚ και ο Άρης χάριζαν στο ελληνικό μπάσκετ τα πρώτα ευρωπαϊκά τρόπαια των μοντέρνων καιρών. Και ας ήταν Κυπελλούχων ή Κόρατς ή ξέρω γω Σαπόρτα.
Το σφάλμα για την ΑΕΚ θα είναι να χάσει το μυαλό της και να αποκτήσει ψευδαισθήσεις μεγαλείου, τώρα που πλέει σε πελάγη κίτρινης ευτυχίας. Το μονοπάτι προς την ενηλικίωση απαιτεί υπομονή και μεθοδικότητα.
Όσοι προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν τυφλά άλματα αντί για μετρημένα βήματα έφαγαν τα μούτρα τους και άργησαν να συνέλθουν.
Με την κατάκτηση του τροπαίου, η ΑΕΚ απέκτησε βάσει των εκατέρωθεν κανονισμών το δικαίωμα να παίξει είτε στο επόμενο Champions League είτε στο Eurocup.
O Mάκης Αγγελόπουλος ρωτήθηκε -με τρόπο- αν εποφθαλμιά μία μελλοντική θέση στην Euroleague εάν αποχωρήσει από αυτήν ο Παναθηναϊκός, αλλά ξεκαθάρισε ότι παραμένει πιστός στις αρχές και στα κριτήρια που έφεραν την ομάδα του στη διοργάνωση της FIBA.
Αυτό είναι και το σωστό: να παραμείνει μία διοίκηση πιστή στις αρχές της. Δεν είναι μόνο οι αιθεροβάμονες αυτοί που βουλιάζουν όταν πέφτουν σε βαθιά νερά, αλλά και οι τυχοδιώκτες.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και μαρτυρίες, ο Αγγελόπουλος μοιάζει καμωμένος από εντελώς διαφορετικό υλικό.
Η παρουσία και πρόοδός του ασφαλώς είναι ευπρόσδεκτη, στο ταλαίπωρο στερέωμα του ελληνικού αθλητισμού.
Εύχομαι να αντέξει και να μην αλλάξει. Άλλοι καλοπροαίρετοι στη θέση του, στο πρόσφατο παρελθόν, είτε μεταλλάχθηκαν είτε αποχώρησαν.
Το κρίσιμο στοίχημα για την ΑΕΚ της επόμενης ημέρας είναι να κρατήσει κοντά της το κοινό που συγκινήθηκε από την πορεία της, αποβάλλοντας σταδιακά τους πανηγυρτζήδες και τους φανατικούς, που σε πρώτη στραβή θα κάνουν ζημιά στο εγχείρημα.
Η ευκολία με την οποία το πέταλο των οργανωμένων γέμισε με υπεράριθμους απέδειξε ότι οι παθογένειες δεν αποβάλλονται εύκολα.
Επειδή αύριο μεθαύριο η «Ένωση» θα κληθεί να παίξει με ομάδες «άσπονδων» σωματείων με τις οποίες τη χωρίζει οπαδική έχθρα (αρχής γενομένης από τον ΠΑΟΚ), τα πλέι-οφ της Α1 θα έχουν για τον οργανισμό ΑΕΚ μορφή διαγωνίσματος.
Ακόμα και πάνω στο παρκέ, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να μην παρουσιαστούν οι άπειροι παίκτες άδειοι από δυνάμεις και διάθεση.
Μέχρι τώρα, η ομάδα αρίστευσε, το κοινό της πήρε ικανοποιητικό βαθμό, η δε διοίκησή της ακόμα καλύτερο. Αλλά αυτές οι εξετάσεις έχουν αέναη διάρκεια και δεν σταματούν ποτέ.
Στα δύσκολα φαίνεται η υγιής εξέδρα, όχι στις χαρές.
Έφτασα στο ΟΑΚΑ, διέσχισα τον γνώριμο διάδρομο του Κέντρου Τύπου και κινήθηκα προς την αρένα, για να παρευρεθώ σε κάτι που μου θύμιζε reunion κάποιας παλαιότερης προεθνικής – ή και της …τωρινής: Βασιλόπουλος, Μαυροειδής, Σάκοτα, Ξανθόπουλος.
«Όχι, όχι από εδώ», με σταμάτησαν οι άνθρωποι της ΑΕΚ. «Είναι πιασμένη η κεντρική σάλα. Εμείς πάμε στο βοηθητικό».
Μπα; Πιασμένη από ποιον; Μήπως έχει προπόνηση ο Παναθηναϊκός; «Όχι, την ετοιμάζουν για τη συναυλία του Ενρίκε Ιγλέσιας».
Να ‘ταν, τουλάχιστον, ο Χούλιο, που είχε σουξέ στα κορίτσια όταν ήμουν έφηβος…
Το περιστατικό μου υπενθύμισε ότι η «πρωταθλήτρια Ευρώπης», που λέγαμε, είναι άστεγη, όπως σχεδόν όλες οι ελληνικές ομάδες, μπάσκετ και μη.
Πιστεύω ότι η πιθανή μετοίκηση στα λιγότερο αφιλόξενα πέριξ του Ολυμπιακού συμπλέγματος (είτε στο τένις είτε στο ποδηλατοδρόμιο) θα πρέπει να γίνει προτεραιότητα για την ΑΕΚ, ακόμα και αν συνοδευτεί από περικοπή του προϋπολογισμού (ως είθισται στις ομάδες που ξοδεύουν χρήμα για νέο γήπεδο).
Ο Ολυμπιακός συζητούσε την κατασκευή ιδιόκτητης αρένας από το 1992-93 κιόλας, εποχή Κόκκαλη-Σαλονίκη, με τυφλοσούρτη την κουκλίστικη γηπεδάρα της Ορτέζ. Δυόμιση δεκαετίες αργότερα, βασανίζετει ακόμη στο παλαιολιθικό αχούρι του ΣΕΦ.
Ο δε Παναθηναϊκός μοιράζεται με την ΑΕΚ και με τον κάθε Ιγλέσιας το επίσης πεπαλαιωμένο ΟΑΚΑ, σε μία πόλη που ξέμεινε από κλειστά της προκοπής μόλις 14 χρόνια μετά τη διεξαγωγή Ολυμπιακών Αγώνων.
Τα χρήματα που θα πήγαιναν σε οικοδόμηση ιδιωτικών γηπέδων πήγαν στην κούρσα των εξοπλισμών και σε μετεγγραφές αεροδρομίου.
Η διοίκηση Αγγελόπουλου έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι βλέπει το μέλλον πιο καθαρά από τους ανταγωνιστές. Και ας μην είναι, ακόμη, ισότιμη ανταγωνίστριά τους.
Πηγή: Gazzetta
