Του Βαγγέλη Μπραουδάκη
Κανονικά αυτό το κομμάτι, μερικές ώρες πριν από τον τελευταίο αγώνα της φετινής σεζόν, τον τελικό Κυπέλλου, θα έπρεπε να είναι αγωνιστικό. Μια προσέγγιση της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, του διακυβεύματος, μια θεωρητική καταγραφή των βραδινών προσδοκιών, των αναμενόμενων…
Λυπάμαι, αλλά δεν! Μόνο τέτοιο δεν μπορεί να είναι, επειδή ούτε οι πρωταγωνιστές δεν μου αφήνουν περιθώριο. Τι αγωνιστικό να προσεγγίσω όταν μόλις σκεφτείς τον τελικό, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, αλλά και η κλασική ερώτηση που μου κάνουν οι περισσότεροι, είναι «τι λες; Θα αρχίσει; Θα τελειώσει;» αντί της φυσιολογικής «τι βλέπεις, ποιος θα το πάρει;»…
Θα το πάρει, λοιπόν, ο… διάολος! Ή, για την ακρίβεια, το έχει πάρει ήδη! Μια σεζόν φάρσα (ως προς την «εξυγίανση» που θα ερχόταν) με κάτι παλιάτσους που καμώνονται τους σοβαρούς πρωταγωνιστές, ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους προηγούμενους και τους παραπροηγούμενους παλιάτσους που κι αυτοί παρίσταναν τους σοβαρούς. Αφήστε που αρκετοί από τους παραπροηγούμενους νεκραναστήθηκαν και ως ζόμπι, ως γνωστόν, απομυζούν και τους τελευταίους ζωντανούς και υγιείς…
Η σεζόν φάρσα, λοιπόν, σε όλα τα ποδοσφαιρικά επίπεδα εκτός χορταριού, έφτασε στην τελευταία πράξη της και επειδή σέβεται τον εαυτό της μπήκαμε στο αποκορύφωμα του δράματος -με τη θεατρική έννοια, ελπίζω, όχι και με την «κοινή», της… τραγωδίας!
Ενας υφυπουργός ποδοσφαίρου που πήγε να ανακατευτεί με τα πίτουρα και τον έφαγαν (λάχανο) οι κότες, τρεις τέσσερις επιφανείς (ανεξαρτήτως του πόθεν έσχες ενός εκάστου) επιχειρηματίες που με όχημα το ποδόσφαιρο διαπλέκονται ή τους διαπλέκουν οι κυβερνώντες με την πολιτική, δυο τρεις σκιώδεις -ελεεινοί και τρισάλθιοι- νταρβεριτζήδες, ένας ανθρωπάκος που τον ονόμασαν πρόεδρο της ΕΠΟ και τα απαραίτητα λαμόγια πέριξ της νομενκλατούρας (παλαιότερης και επίδοξης) μας οδήγησαν σε λιγότερο από ένα χρόνο εδώ: Από τον περσινό τελικό της ντροπής στον Βόλο στον φετινό της αηδίας στο ΟΑΚΑ πριν καν ξημερώσει η ημέρα διεξαγωγής του…
Τα φερέφωνα του οπλοφορούντος Ιβάν εκ Θεσσαλονίκης βράχνιασαν να απαξιώνουν τους αντιπάλους τους (χάρτινοι, κλεπταποδόχοι και λοιπές ασταμάτητες «ύβρεις», ακόμα και την παραμονή του ματς), η χολή έχει ποτίσει τους οπαδούς ένθεν κακείθεν , ο έτερος Πόντιος Μελισσανίδης επιζητά «εκδίκηση» για το ρίξιμο πέρσι στο Πανθεσσαλικό, τα «εξαπτέρυγα» πιέζουν όποιον μπορούν όπως μπορούν, η άβουλη ΕΠΟ φώναξε ξένο να τους λύσει τις διαφορές (43 χρόνια μετά), τα χουλιγκάνια βρήκαν τη χαρά τους, ούτε κοινή συνέντευξη Τύπου δεν διοργανώθηκε (το μίνιμουμ του ποδοσφαιρικού πολιτισμού οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη), οι ΦΙΦΑίοι είναι στα όριά τους με την κατακραυγή στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφού τους παίρνει η μπάλα ως επιτηρητές για όσα συμβαίνουν κι εσείς θέλετε να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο;
Το πανηγύρι της μολότοφ ξεκίνησε από την Πέμπτη το βράδυ, το κέντρο της Αθήνας θύμιζε χτες τα μεσάνυχτα εμπόλεμη ζώνη Μέσης Ανατολής, καραβάνια αναμένονται σήμερα, όλοι κάνουν τον σταυρό τους κι εγώ θα αναλύω τα πλάνα Χιμένεθ και το αν ο Λουτσέσκου θα απαγκιστρωθεί από τις εμμονικές δηλώσεις για να σκεφτεί πώς θα παρατάξει τον ΠΑΟΚ; Πλάκα κάνουμε;
Σ’ αυτό το παρασιτικό περιβάλλον με άρροτρο την κυβέρνηση σπέρνονται πλέον μόνο ζιζάνια. Και προφανώς φυτρώνουν σαπρόφυτα. Το περιβόλι γέμισε ασφυκτικά πια από σαπίλα καθώς οι γεωπόνοι που θα το καλλώπιζαν είναι ομοίως οπορτουνιστές σαν κι αυτούς που αντικατέστησαν. Βρωμάει πιο πολύ από ποτέ. Κι όταν δεν μπορείς καθόλου να αναπνεύσεις στην τοξική ατμόσφαιρα, απλώς απομακρύνεσαι. Οσο μεταλλαγμένος κι αν είσαι με τα χρόνια παραμονής κι υπομονής…
Πηγή: Το 10
