Του Θοδωρή Τσούτσου
Ο ΠΑΟΚ νίκησε την ΑΕΚ με πολύ ξεκάθαρο τρόπο στο ΟΑΚΑ. Σε αγωνιστικό επίπεδο, σε αυτό το παιχνίδι, ήταν κυρίαρχος σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του. Άνοιξε στόματα ο ΠΑΟΚ με την εμφάνισή του, δεν έκλεισε. Άνοιξε εκείνα εκείνων που μπορούν πια στα πιο φωναχτά, σε σχέση με πριν, να αμφιβάλουν για τον τίτλο στο πρωτάθλημα.
Αν ο Λάζαρος εκείνη τη βραδιά στο ΟΑΚΑ δεν είχε πετύχει το φοβερό γκολ κόντρα στην Λάρισα, τώρα η ομάδα του δεν θα χρειαζόταν να το περάσει όλο αυτό. Θα είχε αποκλειστεί τότε, θα είχε “καθίσει” στην προοπτική του πρωταθλήματος, θα είχε κάνει τη φιέστα της μία εβδομάδα πριν και τώρα θα ήταν όλα μια χαρά. Θα ήταν, λοιπόν, καλύτερα για την ΑΕΚ να έχει αποκλειστεί; Όχι…
Ευτυχώς για την Ένωση, για ολόκληρο τον οργανισμό της, έφτασε μέχρι τον τελικό. Διότι με την ήττα της έδειξε ότι εκτός από το να διεκδικεί και να κερδίζει, όπως πολλές φορές έκανε στη φετινή της διαδρομή, ξέρει και να χάνει. Ξέρει και να αναγνωρίζει. Πιθανότατα, ξέρει και να διαχειρίζεται, διότι το ένα φέρνει το άλλο. Καλύτερα για εκείνη θα ήταν να έχει πάρει το νταμπλ, να έχει πετύχει μια ιστορική σεζόν μετά από 40 χρόνια, κανείς δεν μπορεί να χρυσώσει το χάπι μιας εμφατικής ήττας σε τελικό και της απώλειας ενός τίτλου.
Ωστόσο, όλα τής είναι χρήσιμα και το να ξέρεις να χάνεις και να αναγνωρίζεις είναι ένα από αυτά, ίσως από τα πιο σημαντικά στην πορεία προς την κορυφή. Η ΑΕΚ το έκανε. Θα πρέπει να το κάνει και ο ΠΑΟΚ, διότι τότε θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη αξία σε αυτήν την πραγματικά υπέροχη ομάδα που έχει δημιουργήσει σε αγωνιστικό επίπεδο. Άλλα είναι τα κομμάτια του που χρειάζονται δουλειά…
Στο αγωνιστικό επίπεδο του τελικού, το πράγμα είναι πολύ ξεκάθαρο για να χρειαστεί να το αναλύσεις πάρα πολύ. Όταν ο Πέλκας στο 59′, στο 0-0, τρέχει για να εκτελέσει εκείνος το πλάγιο, όχι γιατί ο αντίπαλος δεν έχει αμυντική ισορροπία αλλά για να μην χαθεί ούτε δευτερόλεπτο στη ροή αγώνα που ευνοούσε την καλύτερη ομάδα, δηλαδή τον ΠΑΟΚ, αντιλαμβάνεται κανείς και ποιος το ήθελε περισσότερο (απλουστευμένη προσέγγιση είναι η αλήθεια), αλλά και ποιος μπορούσε περισσότερο.
Η ΑΕΚ είχε “αδειάσει” ψυχολογικά, ήταν φανερό. Να μην χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι ή δικαιολογία, αλλά είναι μια πραγματικότητα που ελάχιστες ομάδες έχουν καταφέρει να αμφισβητήσουν. Ο ίδιος ο ΠΑΟΚ το είχε πάθει πέρυσι. Πριν ακριβώς από έναν χρόνο, 14 Μαΐου ήταν μάλιστα, οχτώ ημέρες μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, είχε χάσει κατά κράτος με 0-1 από την ΑΕΚ στην Τούμπα, η οποία ήταν η αντίπαλός του στον τελικό. Και τελικά κατέληξε να χάσει και τη θέση για τα προκριματικά του Champions League, αν και είχε ξεκινήσει ως πρώτος τα πλέι οφ, τερματίζοντας μάλιστα τρίτος.
Η ίδια η ΑΕΚ έχει δει το νόμισμα και από την ανάποδη. Είχε το 2002 χάσει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό την προτελευταία αγωνιστική, ο αντίπαλος άδειασε στη χαρά του τίτλου και μία εβδομάδα αργότερα τού πήρε το Κύπελλο. Θα πρέπει να είναι διαχειρίσιμο, θα έπρεπε να είναι για την ΑΕΚ, αλλά συνήθως δεν είναι. Από την άλλη, όμως, θα πρέπει και ο τελικός να μετρηθεί στη σωστή του διάσταση. Αυτό αφορά και τους νικητές και τους ηττημένους. Θα τους είναι πολύτιμο όχι βέβαια για την κουβέντα ποιος είναι ο καλύτερος της χρονιάς, αλλά για την επόμενη σεζόν.
Ο ΠΑΟΚ από τη μια μεριά, όσο καλύτερος και αν πιστεύει ότι είναι από την ΑΕΚ, τόσο καλύτερος δεν είναι. Αν δεν το αντιλαμβάνεται τώρα, πάνω στην τρέλα της κατάκτησης του τίτλου, θα πρέπει να το αντιληφθεί για να δημιουργήσει την ομάδα της επόμενης χρονιάς. Όσο για την ΑΕΚ, αφού πιστεύει ότι εκείνη είναι η καλύτερη, λόγω της κατάκτησης του πρωταθλήματος, δεν θα πρέπει να είναι αυτό το ένα 90λεπτο εκείνο που θα την κάνει να πιστέψει κάτι διαφορετικό. Να αξιολογήσει ασφαλώς την εικόνα της και να την αξιοποιήσει, ενόψει της νέας σεζόν, αλλά σε σωστή βάση.
Πάμε λίγο και στο θέμα της χρησιμοποίησης του Μάνταλου από το ξεκίνημα. Επιλογή με ρίσκο και τελικά αναποτελεσματική από τον Μανόλο Χιμένεθ. Ο οποίος με τα πολλά καλά του, έχει – λογικό είναι – και τα λάθη του. Ο οποίος, όμως, επίσης, πρέπει να αποφασίζει από πριν. Όχι μετά, που όλοι εμείς είδαμε να μην αξιοποιούνται 2-3 πλαγιοκοπήσεις του ποδοσφαιριστή και να μην μπορεί για εκατοστά να κάνει σωστά την προβολή στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου. Αν κάτι από όλα αυτά είχε γίνει, άλλη κουβέντα θα κάνουμε.
Η γενική εικόνα, όμως, του Μάνταλου δεν ήταν καλή. Δεν άφησε σφραγίδα, ίσως και να επηρέασε. Για τη νέα σεζόν, όμως, ο Χιμένεθ έχει πια ξανά έναν ποδοσφαιριστή που δεν επέστρεψε μετά τον τραυματισμό του παίζοντας σε κάποια αδιάφορα ματς με Πλατανιά και Απόλλωνα. Αλλά έχοντας παίξει σε έναν τελικό Κυπέλλου. Ο τραυματισμός, λοιπόν, στο τώρα, στην σεζόν 2017-2018, δεν υπάρχει για την επόμενη.
Όσο για τις συμπεριφορές, ας κοιταχτεί ο καθένας στο… youtube, όπως σωστά είπε και ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Υπάρχουν όλα, για όσα έκαναν και όσα είπαν…
Πηγή: Σπορ FM
