Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Έχουμε μπροστά μας, όχι τη μοναδική, την υπέρτατη όμως, προσωποποίηση. Προσωποποίηση της συσσωρευμένης τσατίλας-ΠΑΟΚ, τι φόρτωναν εδώ και (πάνω από) δύο μήνες μέσα τους, είναι ο Βιεϊρίνια.
Και οι Βιεϊρίνια της ΑΕΚ; Αυτοί, τι προσωποποίησαν το Σαββατόβραδο; Οπωσδήποτε, ναι, σ’ ένα βαθμό προσωποποίησαν την εκτόνωση. Τίποτα δεν γυάλιζε, στο βλέμμα τους. Στο βλέμμα τους έβλεπε κανείς μονάχα το άδειασμα, στο τέλος μιας χρονιάς-ταινία που η αξία της και η σημασία της φυσικά δεν παραγράφονται εξαιτίας ενός αποτελέσματος, ενός τροπαίου, ενός τίτλου, ακόμη-ακόμη ενός νταμπλ που εκκρεμεί στα χρονικά της Ένωσης εδώ και ακριβώς 40 χρόνια.
Αλλά πάλι, για φρέσκια εστεμμένη πρωταθλήτρια με όλη την αύρα που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, η διαφορά που φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο παραήταν μεγάλη εις βάρος της ΑΕΚ. Αρκεί για να υπερκαλύπτει τούτη τη διαφορά, η συζήτηση ότι οι μεν ήταν αλλού οι δε αλλού γι’ αλλού; Δεν θα ωφελούσε την ΑΕΚ, να βολευτεί μ’ αυτό. Πιο πολύ θα ωφελούσε η καθαρά ποδοσφαιρική συνειδητοποίηση ότι δεν γίνεται, το επισημάναμε πολλές φορές, αιωνίως ν’ αντιδρούν και σπανίως να δρουν.
Η αντίδραση, το αντανακλαστικό, αν θέλετε το ατομικό, το μάξιμουμ που σε πάνε είναι μια σεζόν-όνειρο. Το «άλλο σύστημα», το παραγωγικό, το συνολικό, σε πάνε ταξίδι βαθιά μέσα στον χρόνο. Η ΑΕΚ ούτε δομημένη είναι, ούτε εκπαιδευμένη για να κάνει ποδόσφαιρο κατοχής, ελέγχου, πρωτοβουλίας. Πολύ περισσότερο, κυριαρχίας. Η ΑΕΚ διαθέτει σημαντικούς οπορτουνιστές που, λίγο να ξεχαστείς και να εξέχει το πορτοφόλι απ’ την τσέπη, δεν παίρνεις χαμπάρι για πότε σ’ το έκλεψαν.
Έβλεπα την ενδεκάδα της. Σκεφτόμουν, εάν είμαι αντίπαλος, ποιους έχω να φοβηθώ ότι θα με τρυπήσουν. Αραούχο, ένας. Λιβάια, δύο. Μάνταλος, τρεις. Αντε και Μπακασέτας, τέσσερις. Αργότερα, όταν ήρθε κι ο Ροντρίγκο Γκάλο, πέντε. Όταν ήρθε ο Χριστοδουλόπουλος δε, ακριβώς στο σημείο που η μπάλα άρχισε να καίει, οι πέντε παρέμειναν πέντε. Ο Μάνταλος, για ενδεκαδάτος ιατρικώς έτοιμος αλλ’ αγωνιστικώς ανέτοιμος, ήδη είχε καταναλωθεί.
Έβλεπα και την ενδεκάδα του ΠΑΟΚ. Αντίπαλος, θα λογάριαζα να φυλαχτώ από Πρίοβιτς (ένας), Πέλκα (δύο), Τζάλμα (τρεις), Μπίζεσβαρ (τέσσερις), Μαουρίσιο (πέντε), Λέο Μάτος (έξι), Βιεϊρίνια (επτά). Ντου από παντού, που λένε. Σ’ αυτό, μας παραπέμπουν σε ΑΕΚ-90s. Τότε που σου την έπεφταν ο Μπατίστα, ο Κωστής, ο Τσιάρτας, ο Κετσμπάια, ο Σάβεβσκι, ο Μπορμπόκης, ο Κασάπης. Ολοι μαζί! Δεν ήξερες, από ποιον να γλιτώσεις πρώτον.
Εννοείται, ο σημερινός ΠΑΟΚ δεν έχει τελειοποιήσει το έργο όσο η ΑΕΚ εκείνου του χθες. Αλλ’ εξηγείται ενδεχομένως, γιατί η ΑΕΚ το Σάββατο έπαιξε (και ο ΠΑΟΚ έπαιξε, αλλ’ όχι) τόσο πολύ εκείνη τη, δυνητικά αυτοκαταστροφική, πάσα πίσω. Πάσα πίσω ο Τσιγρίνσκι, τετ-α-τετ στο α’ ημίχρονο. Πάσα πίσω ο Χουλτ, τετ-α-τετ στο ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου. Πάσα πίσω ο Αντρέ Σιμόες, μετάβαση και φάουλ για το 1-0. Να υποτίμησαν την παικτική οντότητα του Πρίοβιτς, στο ανοιχτό γήπεδο;
Ο τελικός, στα δικά μου μάτια, ήταν η νύχτα που ο Πρίοβιτς μονομιάς ακύρωσε κάθε συζήτηση ότι είναι ένας μπάστακας περιοχής, fox in the box, και τίποτε άλλο. Ενας φορ δηλαδή, που πρέπει να του ακουμπήσεις τη μπάλα για να τη βάλει μέσα. Την ίδια αυτή νύχτα που το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να του επιφυλάξει τη ρετσινιά του μοιραίου, ο Σέρβος έκανε μνημειώδες παιγνίδι, όχι μέσα στα 16 μέτρα, σ’ ολόκληρο το επιθετικό πλάτος. Το πιο ολοκληρωμένο του, με φανέλα-ΠΑΟΚ. Μακράν…
Πηγή: Sport DNA
