Του Μιχάλη Τσόχου
Μπορούσες να το υποθέσεις πριν ξεκινήσει το ματς. Ποιός θα είναι ο πεινασμένος, ποια θα είναι η ομάδα με το μαχαίρι στο στόμα και ποια θα είναι η λιγότερο τσιτωμένη.
Αποδείχτηκε η πραγματικότητα πιο ξεκάθαρη και από την υπόθεση. Από την μία η ομάδα που το μάτι όλων των παικτών της γυάλιζε και από την άλλη η ομάδα με τους παίκτες με τα άδεια βλέμματα.
Δεν δικαιολογείται όμως σε αυτό το βαθμό για την ΑΕΚ. Οταν έχεις 40 χρόνια να πάρεις νταμπλ, δεν δικαιολογείται, τέτοιο άδειασμα, τέτοια έλλειψη πάθους, τόσο ψυχολογικά και αγωνιστικά απροετοίμαστη ομάδα.
Αυτό λοιπόν ήταν το πρώτο σημείο του θριάμβου του ΠΑΟΚ, υπήρξε και δεύτερο ασφαλώς.
Η αγωνιστική ανωτερότητα του ΠΑΟΚ ήταν εμφανέστατη από το πρώτο ως το 90ο λεπτό και στον πλέον αδαή. Το σχέδιο του ενός προπονητή (Λουτσέσκου) και να φτιάξει και να σταματήσει επίσης εμφανέστατο, το σχέδιο του άλλου (Χιμένεθ) ακατανόητο, σχεδόν ανύπαρκτο. Από τις βραδιές που για τον έναν, τον Λουτσέσκου ήταν μία υπέροχη μέρα στη δουλειά και για τον άλλον, τον Χιμένεθ, πολύ κακή.
Διότι το πρόβλημα του Ισπανού προπονητή δεν ήταν το κακό διάβασμα του ματς και οι λανθασμένες επιλογές στην αρχική ενδεκάδα. Αυτές τελικά δεν κόστισαν και στην ανάπαυλα η ΑΕΚ πήγε στα αποδυτήρια με το 0-0. Το πρόβλημα ήταν ότι το αρχικό σχέδιο ήταν κακό και εναλλακτικό δεν υπήρχε, φανερώνοντας ότι τα έκανε όλα τόσα λάθος που ακόμη και η 18άδα είχε τις λάθος επιλογές μέσα της, αφήνοντας την ΑΕΚ “γυμνή” στον άξονα για 90 λεπτά. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, απλώς στο Μανόλο όταν συμβαίνει είναι ολικό το black out, όπως εκείνο το απόγευμα στην Τρίπολη, περίπου στα μισά του πρωταθλήματος.
Φυσιολογικά λοιπόν ο ΠΑΟΚ έφτασε στον θρίαμβο, διότι πέραν όλων των άλλων ο Λουτσέσκου δεν είχε απλά ένα καλό βράδυ στη δουλειά, άλλα ένα υπέροχο δίμηνο. Κράτησε τον ΠΑΟΚ σε φόρμα, συγκεντρωμένο και σε υψηλά στάνταρ απόδοσης σε ένα δίμηνο που εύκολα οι παίκτες θα μπορούσαν να έχουν χάσει το μυαλό τους και τη συγκέντρωσή τους με ότι συνέβαινε έξω από τις τέσσερις γραμμές. Το μεγαλύτερο credit του Ρουμάνου είναι αυτό. Το πως κράτησε την ομάδα του. Κάπως έτσι φτάσαμε σε αυτό το “καθαρό” 2-0, που στην ψυχολογία και των μεν και των δε, δεν ήταν σαν 2-0 με δεύτερο γκολ στο 90′, αλλά πολλά περισσότερα.
Με λίγα λόγια, ο ΠΑΟΚ ξέσπασε και κυριάρχησε, η ΑΕΚ… έσπασε και χάθηκε! Και ήταν ένας θρίαμβος για τον ΠΑΟΚ απολύτως απαραίτητος για την επόμενη ημέρα του. Για την ψυχολογία του οπαδού του, για το μήνυμα σε όλους τους υπόλοιπους: “έγινα ακόμη πιο δυνατός”, αλλά και για την ίδια την ομάδα και τους ανθρώπους που την τρέχουν.
Τυχόν απώλεια και του Κυπέλλου θα έκανε τον ΠΑΟΚ ως club να αμφισβητήσει τα πάντα και να χαλάσει πιθανόν και ότι έφτιαξε φέτος. Αυτό το τρόπαιο και ο τρόπος που κατακτήθηκε, ήρθε να δείξει σε όλους (πρώτα μέσα στον ΠΑΟΚ και μετά στους έξω) ότι αγωνιστικά αυτή η ομάδα χρειάζεται απλώς δύο τρεις πινελιές. Τίποτα άλλο.
Ομάδα μετά από καιρό που εκτός από καλή είναι και γεμάτη με προσωπικότητες εντός του αγωνιστικού χώρου. Ο Πρίγιοβιτς που στον τελικό που έχασε πέναλτι νωρίς, έκανε το καλύτερό του ματς με την φανέλα του ΠΑΟΚ, αποδεικνύοντας ότι όχι απλώς είναι χρήσιμος μακριά από την Τούμπα, αλλά και μακριά από την μεγάλη περιοχή. Ο Βιερίνια που δεν γύρισε για να κάνει την αρπαχτή, αλλά για να πάρει τους τίτλους που λείπουν από την καριέρα του. Ο Βαρέλα που μετατράπηκε σε ήρεμη δύναμη και ηγέτης της άμυνας και ο Πέλκας που επιστρέφει επί δέκα την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Λουτσέσκου και που σύντομα θα είναι καθοριστικός και για την Εθνική ομάδα.
Ο ΠΑΟΚ δεν έχει την πολυτέλεια να υποτιμά τρόπαια και τίτλους. Αυτό ήταν το έκτο του Κύπελλο, το χρειάζεται η τροπαιοθήκη για να μεγαλώνει, ακόμη περισσότερο το χρειάζονταν το ίδιο το club για να χτίσει πάνω σε αυτό το τρόπαιο, ή ακόμη πιο σωστά, για να μην γκρεμίσει ότι έφτιαξε για να φτάσει σε αυτό το τρόπαιο.
Με τον Παναθηναϊκό να μοιάζει σήμερα εκτός διεκδίκησης του επόμενου τίτλου, τον Ολυμπιακό να χτίζει από το μηδέν με νέο προπονητή και με διψήφιο αριθμό μεταγραφών και την ΑΕΚ να μην ξέρουμε σήμερα πόσα από τα βασικά φετινά γρανάζια θα έχει και του χρόνου (Αραούχο, Λάζαρος, Λιβάια, Κονέ, Βράνιες και ο Γιόχανσον του πρώτου μισού της σεζόν), είναι πιθανό ο ΠΑΟΚ αν απλά προσέξει, να βρεθεί στην pol position της επόμενης κούρσας του πρωταθλήματος.
Την ίδια ώρα στην ΑΕΚ δεν έχουν να πανικοβληθούν για κάτι. Μία επιτυχημένη χρονιά που επιβεβαίωσε την επιστροφή, αλλά και ένα φινάλε στη σεζόν που επιβεβαίωσε αδυναμίες, οι οποίες είχαν φανεί μέσα στη χρονιά. Η ΑΕΚ στην πλειοψηφία των μεγάλων ματς έπρεπε να αντιδρά στη δράση των αντιπάλων, να ανατρέπει το προβάδισμα τους ή (κυρίως στην Ευρώπη) να απορροφά την πίεση τους. Την επόμενη σεζόν με τις όποιες αλλαγές θα χρειαστεί να κάνει στο ρόστερ της (σήμερα η παραμονή των Λάζαρου, Αραούχο και Γιόχανσον μοιάζει δύσκολη) αυτό οφείλει να το αλλάξει…
Υ.Γ. Διαπιστώνω ότι υπάρχει μία αίσθηση ότι στο μέτρο του δυνατού όλα κύλησαν ομαλά στον τελικό. Ασφαλώς και δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Σε καμία σοβαρή χώρα αυτός ο τελικός δεν θα ξεκινούσε ή δεν θα τελείωνε με όσα συνέβησαν. Και δεν εννοώ Αγγλία ή Γερμανία, αλλά ακόμη και σε “θερμές” χώρες, με ταμπεραμέντο οπαδών ανάλογο με το δικό μας, όπως για παράδειγμα η Ιταλία…
Για μία ακόμη φορά σε ελληνικό γήπεδο δεν έγινε κανένας έλεγχος. Σε ματς υψίστης ασφαλείας με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και 5 χιλιάδες αστυνομικούς επί ποδός, στο ΟΑΚΑ κυριολεκτικά έμπαινε όποιος ήθελε, έχοντας επάνω του ότι ήθελε. Κράνη, κόφτες, μαχαίρια, κατσαβίδια, φωτοβολίδες, στυλό, καπνογόνα, τα πάντα όλα πέρασαν κανονικά. Σε πάρα πολλές θύρες δεν υπήρξε ταυτοποίηση προσώπου και ήταν εκατοντάδες αυτοί που μπήκαν στο γήπεδο φορώντας κράνη ή φουλ φέις. Φυσικά στις περισσότερες θύρες, αν όχι σε όλες δεν ζητήθηκε ποτέ ταυτότητα και δεν υπήρξε καμία εφαρμογή ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Εντός και όχι εκτός του γηπέδου, έπεσαν κροτίδες, καπνογόνα, φωτοβολίδες, ενώ εντός του γηπέδου έγινε χρήση δακρυγόνων.
Αν σε αυτή τη χώρα αποφασίσαμε ότι το μέτρο σύγκρισης για έναν τελικό, προκειμένου να πούμε ότι όλα κύλησαν ομαλά, είναι να μην γίνουν αυτά που έγιναν πέρυσι στο Βόλο τότε απλά δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπίσουμε την βία. Ποτέ όμως…
Πηγή: Gazzetta
