Του Νίκου Παπαδογιάννη
H πρώτη σκέψη μου, όσο παρακολουθούσα χθες με μισό μάτι τα θλιβερά προέρτια του τελικού του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου, ήταν ότι η απερίγραπτη κατάσταση που επικράτησε στην Αθήνα επί ένα 24ωρο δικαίωνε όσα έγραφα τις προάλλες.
Η ενδεχόμενη συμμετοχή δύο ομάδων μας στο final-4 του Βελιγραδίου θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου και θα φυσούσε το δύσοσμο περιεχόμενό του στα μούτρα του -όχι ακριβώς αθώου, σίγουρα όμως παράπλευρου στον κατάλογο των θυμάτων- μπάσκετ.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το μπάσκετ μας, ο ελληνικός αθλητισμός και η χώρα γενικότερα θα ήταν ένα τετραήμερο φεστιβάλ χουλιγκανισμού, που θα ξεκινούσε στα Τέμπη, θα κορυφωνόταν στο Βελιγράδι με τη συνδρομή ξένων κακοποιών από διάφορες χώρες και θα ολοκληρωνόταν στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Αθηνών.
Όχι και πάλι όχι και πάλι όχι. Ας κρατήσουμε την καφρίλα μας μέσα στα ραγισμένα τείχη της Ελλάδας και ας την περιορίσουμε, αφού δεν γίνεται αλλιώς, στα γήπεδα του ποδοσφαίρου.
Αν και οι εργασίες μεταφέρονται οσονούπω στις εξέδρες του μπάσκετ, όπως γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή…
Μόλις τελειώνει το ετήσιο φεστιβάλ τιμιότητας με την 26η αγωνιστική της Α1, βγαίνουν στα χαρακώματα οι κάθε λογής μπαχαλάκηδες, οπλισμένοι με βεγγαλικά και θεωρίες συνωμοσίας, για να τα κάνουν όλα ίσωμα.
Η δεύτερη σκέψη μου, χθες, όσο περνούσαν από την ανυποψίαστη τηλεόρασή μου τα πλάνα από το ΟΑΚΑ (όπου ο ΟΤΕ έκανε ηρωική προσπάθεια να κρατήσει έξω από το κάδρο τα έκτροπα), ήταν ότι ο Πρέλεβιτς δεν είχε καμία θέση σε αυτό το σκηνικό.
Το καχύποπτο και διεστραμμένο μυαλό μου θεωρεί την παρουσία του Μπάνε στις εξέδρες του τελικού, δίπλα στον ομόχρωμο πρόεδρο του ΕΣΑΚΕ, πρόσθετη ένδειξη -στις ουκ ολίγες ήδη υπάρχουσες- ότι επίκειται είσοδος του Ιβάν στο μπάσκετ.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Τα πανό στήριξης της «αδικημένης» ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΟΚ στο κλειστό της Πυλαίας μου φαίνεται δύσκολο και άτοπο να αποτελούν πρωτοβουλία της ΚΑΕ.
Το ξαφνικό διαζύγιο με τον απόλυτα επιτυχημένο Σούλη Μαρκόπουλο και η πρόσληψη του -ικανότατου πάντως- Ηλία Παπαθεοδώρου το περασμένο καλοκαίρι ήταν άλλο ένα σαφές άνοιγμα.
Αλλά τίποτε δεν έκανε το φρύδι να ανασηκωθεί τόσο, όσο η «υπόγεια» απειλή ότι οι μπασκετμπολίστες του ΠΑΟΚ θα προχωρούσαν εκόντες άκοντες σε μποϊκοτάζ της Εθνικής ομάδας, τον περασμένο Φεβρουάριο, «σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαιτησία».
Κυκλοφόρησε, μάλιστα, και βίντεο, με τις …αμφισβητούμενες φάσεις.
Επειδή ακριβώς η ΚΑΕ ΠΑΟΚ των Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλου, Ζουρνατσίδη δεν κάνει τέτοια ούτε μετέχει ενεργά σε ποδοσφαιροποίηση του μπάσκετ (ιδίως σε εποχής αποχαλίνωσης, όπως η τωρινή), οι συγκεκριμένες κινήσεις είχαν ρωσική αξάν και γεύση εκλεκτής βότκας.
Έτσι, τουλάχιστον, εικάζω. Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί και όχι.
Εδώ και δεκαετίες, από τον εποχή του Κόκκαλη κιόλας, το δημοφιλέστατο μπάσκετ αποτέλεσε έναν θαυμάσιο δούρειο ίππο των ολιγαρχών του ελληνικού αθλητισμού για τη διάβρωση του στερεώματος και τη διεύρυνση της λαϊκής βάσης.
Βεβαίως, ο Σαββίδης είναι ήδη εξαιρετικά ισχυρός και δεν χρειάζεται άλλα στηρίγματα ή μέτωπα. Ωστόσο, το μπάσκετ φέρνει μαζί του και έξωθεν καλή μαρτυρία, ένεκα της ποιότητας των ανθρώπων που το υπηρετούν και του ηθικού πλεονεκτήματος, σε σύγκριση τουλάχιστον με το ποδόσφαιρο της παρακμής και του υποκόσμου.
Το ελληνικό μπάσκετ έχει τον τρόπο του να απολυμαίνει ακόμα και χέρια βρώμικα, ενώ στο ποδόσφαιρο συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ουδείς βγαίνει στην άλλη άκρη της μηχανής πιο καθαρός από ό,τι ήταν όταν μπήκε.
Η ανθρωπογεωγραφία της εξέδρας των επισήμων (αλλά και της κανονικής) στους αγώνες των πλέι-οφ της Α1, ιδίως όταν αυτά φέρουν τον ΠΑΟΚ αντιμέτωπο με κάποιον από τους άλλους μεγάλους του φάσματος (ξεκινώντας από την ΑΕΚ), θα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Η τρίτη σκέψη μου, όσο εξελισσόταν στην οθόνη το πανηγύρι των ζουρλών, ήταν ότι το Σαββατόβραδο προσφερόταν για σινεμαδάκι ή -ακόμα καλύτερα- για επίσκεψη στο φεστιβάλ αφρικανικών γεύσεων που συνεχίστηκε και σήμερα (ευτυχώς μακριά από φαιοχίτωνες) στο Λιβυκό Σχολείο του Παλαιού Ψυχικού.
Προτιμότερη, ασφαλώς, η βραδυνή βόλτα, από το σάουντρακ που έβγαινε από την τηλεόραση, με βρισιές για μανάδες από τα ίδια στόματα που σήμερα θα εύχονται «χρόνια πολλά» στη μητέρα τους.
Επιστρέφοντας, αργά, πέρασα κατά λάθος από τον Σκάι και είδα τον Μπάμπη Στόκα να τραγουδάει ψευτοέντεχνα, ντυμένος με μπλούζα «Smashing Pumpkins».
Μόλις συνήλθα από το σοκ, ανακούφισα τα μάτια μου χαζεύοντας φωτογραφίες της Κέιτ Μπλάνσετ από τις Κάννες, έβαλα στην τηλεόραση Γιουροβίζιον και κοιμήθηκα ωραία ωραία στον καναπέ μου, ελπίζοντας να κερδίσει αυτή η Φερέιρα, για να σκυλιάσουν οι φαιοχίτωνες που λέγαμε.
Πηγή: Gazzetta
