Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο ΠΑΟΚ έκλεισε μια περιπετειώδη σεζόν με το highlight που του έλειπε: Με την κατάκτηση ενός τίτλου και κυρίως με μια κυριαρχική εμφάνιση, μέσα στην έδρα της πρωταθλήτριας ΑΕΚ. Με μια εμφάνιση που ακόμα κι αν οι ΑΕΚτσήδες δεν το παραδεχτούν ποτέ, τους ενόχλησε περισσότερο και από την ήττα, διότι κλόνισε συθέμελα (αν το δεν το γκρέμισε κιόλας) το αφήγημά τους περί «καλύτερης ομάδας στην Ελλάδα». Και όσες φορές κι αν γραφτεί το επιχείρημα περί «αδειάσματος μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος», καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα που δεν περνά το κέντρο σε τελικό κυπέλλου στην έδρα της, ε, δύσκολα σε πείθει.
Εν πάση περιπτώσει, ο τελικός και μαζί του η χρονιά τελείωσαν. Αρκετά από όσα έγιναν και ακούστηκαν μετά την λήξη του, δεν μου άρεσαν αλλά σε κάποιο βαθμό τα καταλαβαίνω. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ, που ουδεμία ευθύνη έφεραν για όσα συνέβησαν και τους στέρησαν το πρωτάθλημα, είχαν μαζέψει μέσα τους πολλά και ήθελαν να τα πουν. Τα είπαν, ξεθύμαναν, ωραία. Τελεία και πάμε παρακάτω.
Ο πρώτος που έδωσε το σύνθημα για την αλλαγή σελίδας, ήταν – πολύ ταιριαστά – ο αρχηγός. Ο οργισμένος Βιεϊρίνια του Σαββάτου, λίγες μέρες μετά, στην κάμερα της NOVA εμφανίστηκε ώριμος και μετρημένος: «Ό,τι έγινε, έγινε, εμείς πρέπει να κοιτάξουμε τα δικά μας λάθη αν θέλουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα».
Και ο Λουτσέσκου, στη σημερινή του συνέντευξη, μίλησε μετά από καιρό, μόνο για ποδόσφαιρο. Και στις δυο περιπτώσεις το μήνυμα που βγαίνει προς τα έξω είναι ξεκάθαρο: Ο οργανισμός ΠΑΟΚ επιτέλους ηρέμησε.
Προφανώς, για να συμβεί αυτό, χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο μια αποστομωτική απάντηση προς κάθε κατεύθυνση, για όσα συνέβησαν το τελευταίο τρίμηνο. Μια απάντηση πρωτίστως ποδοσφαιρική. Το πρόβλημα για τους παίκτες του ΠΑΟΚ δεν ήταν αν η ομάδα τιμωρήθηκε δικαίως ή αδίκως. Το πρόβλημα ήταν η πεποίθηση πολλών ότι η ΑΕΚ υπερείχε έτσι κι αλλιώς αγωνιστικά, ανεξαρτήτως δικαστικών αποφάσεων. Αυτήν δεν μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα. Και αυτήν ανέτρεψαν (ή έστω υπονόμευσαν) με την μπαλάρα που έπαιξαν στον τελικό.
Αν δεν το έκαναν, θα τους έμεναν και η οργή και τα απωθημένα. Το έκαναν όμως . Και η ατμόσφαιρα άλλαξε αμέσως. Ο ΠΑΟΚ αρχίζει σιγά – σιγά να αφήνει πίσω του την πολεμική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει εσχάτως και να σχεδιάζει την επόμενη μέρα, με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση. Και ελπίζω με εξωαγωνιστική ωριμότητα.
Μέσα (στο γήπεδο) έτσι κι αλλιώς πάει καλά. Έχει μια εξαιρετική ομάδα που χρειάζεται λίγες ποιοτικές προσθήκες για να παρουσιαστεί ακόμα καλύτερη στο ξεκίνημα της επόμενης χρονιάς. Το πρωτάθλημα το έχασε έξω (από το γήπεδο). Και με δικά του λάθη. Ο τελικός υπήρξε μια σπουδαία εκτόνωση για όλους και ταυτόχρονα μια σπουδαία ευκαιρία για reset.
Επανεκκίνηση λοιπόν. Με βάση το σπουδαίο σύνολο του Λουτσέσκου, πολύτιμη αποσκευή την εμπειρία της φετινής χρονιάς, καύσιμο την διαρκή τρέλα του Ιβάν Σαββίδη και ζητούμενο την βελτίωση της λειτουργίας του οργανισμού σε καίρια ζητήματα.
Δίχως το τελευταίο, οι λαμπρές προοπτικές που γεννούν όλα τα υπόλοιπα, ενδεχομένως να μείνουν και πάλι ανεκπλήρωτες. Υπό αυτήν την έννοια, η κατάκτηση του κυπέλλου, με τον εμφατικό τρόπο που αυτή ήρθε, ίσως να αποδειχθεί η σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία του συλλόγου. Ένα εφαλτήριο εκτόξευσης πάνω από τα συμπλέγματα και την εσωστρέφεια που επί δεκαετίες κρατούν τον ΠΑΟΚ καθηλωμένο.
Πηγή: Sport DNA
