Του Νίκου Παπαδογιάννη
Όταν η αλεπού συνάντησε το αλεπουδάκι, το ανάστημα των δύο θηρίων αποδείχθηκε σχεδόν ισοδύναμο. Για να ξεχωρίσει νικητής σε αυτή την τιτανομαχία των πάγκων, χρειάστηκε να έρθει από το κάγκελο η τρέλα με κορδέλα του Μπόμπι Ντίξον.
Ήταν γραφτό, με άλλα λόγια, να βγάλει νικητή τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ο μοναδικός παίκτης του ημιτελικού που παίζει κάτι άλλο από «μπάσκετ Ομπράντοβιτς» ή «μπάσκετ Γιασικέβιτσιους».
Ο άνθρωπος με τα δύο ονόματα ήταν απόψε περισσότερο Μοχάμεντ Άλι, παρά Μπόμπι Ντίξον.
Ο γόρδιος δεσμός λύθηκε με έναν συνδυασμό από δεξιά ντιρέκτ, κροσέ και άπερκατ του κοντοπίθαρου λυκόπουλου από το Αμέρικα…
Αυτός, ακριβώς, είναι ο ρόλος του Ντίξον στη Φενέρμπαχτσε. Να παίζει μπάσκετ Δύσης στην Ανατολή της Ευρώπης. Να επιστρατεύεται, όταν το σχέδιο Α βραχυκυκλώνει στα χέρια κάποιου αντίπαλου προπονητή με ικανότητες και θάρρος να κοιτάξει κατάματα τον δάσκαλο.
Στα 6 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα της οργιαστικής δράσης του 35χρόνου «Μωάμεθ» από το Σικάγο, θυμήθηκα τον Τζέι Σι Κάρολ του 2015. Κάπως έτσι δεν ηττήθηκε ο Ολυμπιακός, στον τελικό της Μαδρίτης;
Η διαφορά είναι, ότι τότε ο Σφαιρόπουλος επικράτησε του Λάσο στην προπονητική σκακιέρα της βραδιάς. Απόψε, δεν κυριάρχησε το πλάνο του ηττημένου, αλλά -στα σημεία- αυτό του νικητή.
Ο «Ζοτς» βρέθηκε αντιμέτωπος με το φάσμα του αποκλεισμού μολονότι οι παίκτες του πήραν υψηλότατο βαθμό στον έλεγχο προόδου του ημιτελικού και εφάρμοσαν στην εντέλεια όσα είχαν χρεωθεί.
Και πάλι, όμως, ζορίστηκαν πολύ άσχημα μέχρι να ξεφορτωθούν τη Ζαλγκίρις. Η ηρεμία, το ηθικό και η σιγουριά που απέπνεαν οι Λιθουανοί ακόμα και όταν όλα γκρεμίζονταν γύρω τους δικαίωσε απόλυτα την παρουσία τους στο final-4 του Βελιγραδίου.
Τη διαφορά, ανάμεσα στους δύο μονομάχους, έκανε η προσωπικότητα ενός παίκτη. Η Ζαλγκίρις δεν είχε τέτοιον. Τα μεγάλα ματς δεν τα κερδίζουν μοναχά οι μεγάλοι προπονητές, αλλά και οι μεγάλοι παίκτες.
Ο Ομπράντοβιτς αποφάσισε να αντιμετωπίσει τη Ζαλγκίρις με τακτική «ολοκληρωτικού πολέμου».
Αυτό το σχέδιο blitzkrieg γέμισε το παρκέ με κορμιά στο ξεκίνημα, όπου οι παίκτες του Σάρας δεν μπορούσαν ούτε να κυκλοφορήσουν τη μπάλα ούτε να δουν καθαρά το καλάθι.
Μέχρι να πάρουν τις πρώτες ανάσες, το κοντέρ έγραφε 0/7 σουτ και η Φενέρ καθόταν ήδη στη θέση του οδηγού.
Αναπαυτικά; Όχι ακριβώς. Λίγο λίγο τα παιδιά του Σάρας ξεδίπλωσαν το παιχνίδι τους, μολονότι μάτωναν για να φτάσουν στο καλάθι.
Αν πλήρωσαν κάτι στην οικονομία του αγώνα (η οποία έβγαλε 11-27 βολές, 27-19 φάουλ και άφθονη σπατάλη ενέργειας για τους Τούρκους), αυτό ήταν η έλλειψη του περιφερειακού σουτ.
Η Φενέρ οχυρώθηκε στα μετόπισθεν και περιόρισε τη δράση σε 5 τετραγωνικά μέτρα, χωρίς να φοβάται το τρίποντο των Λιθουανών (2/10). Όλες οι πάσες γίνονταν μέσα σε μποτιλιάρισμα, με αποτέλεσμα να συσσωρευτούν τα κλεψίματα που έκαναν τη διαφορά.
Η Ζαλγκίρις υπερίσχυσε στα ριμπάουντ (+15 συνολικά, με 16 επιθετικά), αλλά μοίρασε ελάχιστες για τα δεδομένα της ασίστ και υπέπεσε σε 20 λάθη. Δεν είναι δα εύκολο, να κερδίσει ευρωπαϊκό ημιτελικό ομάδα με 20 λάθη και μόλις 2 τρίποντα στη στατιστική της.
Έστω και έτσι, χρειάστηκε το κρεσέντο του Ντίξον για να ξεκολλήσει τη Φενέρμπαχτσε από το 50-48 του 29ου λεπτού.
Ο Αμερικανός πέτυχε 12 πόντους στο επτάλεπτο που ακολούθησε, η εξέδρα ξαναβρήκε τη φωνή της και ο Ομπράντοβιτς ξαναβρήκε το χρώμα του.
Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε στο παρκέ ο ξαφνικός ήρωας, ο μοναδικός παίκτης που φαινόταν ήρεμος και συγκεντρωμένος στο «έμπα» της τελικής ευθείας ήταν ο Κώστας Σλούκας.
Ο Μακεδόνας είναι το τυχερό φυλαχτό της Φενέρμπαχτσε και όλων των ομάδων του, με 6/6 σε ημιτελικούς. Άραγε θα κέρδιζε και με την Εθνική, απέναντι στα πατριωτάκια του Ζέλικο;
Αλλά μη μου δίνετε σημασία, εγώ, ειδικά στη Μπεογκράντσκα, μόνο για την Εθνική έχω μυαλό.
Τι να σκέφτονταν άραγε οι Αγγελόπουλοι, παρακολουθώντας τον αποψινό ημιτελικό; Μάλλον θα έψαχναν χρονομηχανή, για να επιστρέψουν στο καλοκαίρι του 2015 και να προλάβουν τις σερβοτούρκικες σειρήνες!
Πιο μέσα, για τη Φενέρ, τα μπόσικα κρατούσε ο Ντατόμε, ο οποίος γαρνίρισε το γνωστό σουτάκι του με πληθωρική αμυντική παρουσία, λες και ήταν Βέσελι με μούσι: 3 τάπες, 2 κλεψίματα, 16 πόντοι.
Αυτό πρέπει να το αναφέρει σε περίοπτη θέση του βιογραφικού του, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς: «Κατόρθωσα να κάνω τον Ντατόμε καλό αμυντικό και παίκτη των μεγάλων αγώνων».
Μεθαύριο, βέβαια, μπορεί να ξεπεταχτεί κάποιος άλλος. Απόψε, ο Σέρβος χρησιμοποίησε 11 από τους 12 παίκτες του πριν συμπληρωθούν 8 λεπτά ημιτελικού.
Ίσως να μη φανταζόταν ούτε ο ίδιος, ότι θα χρειαζόταν να εξαντλήσει όλα τα πυρομαχικά του για να νικήσει τον εκλεκτό μαθητή Σάρας.
Στο τέλος του αγώνα, όταν τον έκλεισε στην αγκαλιά του για να τον συγχαρεί μακριά από τα μικρόφωνα, έμοιαζε έτοιμος να του παραδώσει τη σκυτάλη ή και να του υποκλιθεί.
Όχι ακόμη, όμως. Προέχει, να κατακτήσει ο ίδιος το 10ο.
Πηγή: Gazzetta
