Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η ανάλυση του δεύτερου ημιτελικού από όσους χρησιμοποιούν για τυφλοσούρτη τα βιβλία της ιστορίας και της μυθολογίας περιείχε δύο παράλληλα δεδομένα που έδειχναν ΤΣΣΚΑ.
Πρώτον, οι Ρώσοι κερδίζουν σχεδόν όλα τα final-4 στα οποία δεν αγωνίζεται ελληνική ομάδα, οπότε …φοβούνται εμάς (και λίγο τη Μακάμπι): Πράγα 2006, Μαδρίτη 2008, Βερολίνο 2016.
Και δεύτερον, η Ρεάλ φτάνει στην πηγή με το νέκταρ μόνο όταν αγωνίζεται στο σπίτι της μπροστά στο κοινό της: Μαδρίτη 2015 και άλλο ουδέν, στον 21ο αιώνα.
Το αποτέλεσμα του αγώνα στη «Μπεογκράντσκα» διέλυσε τις ψευδαισθήσεις και υπενθύμισε ότι το ταλέντο μπορεί να κερδίσει την προπονητική αρτιότητα, εάν χρησιμοποιηθεί σωστά και καίρια.
Η πρόκριση της «βασίλισσας» στον μεθαυριανό τελικό αποτελεί δικαίωση για όσους σχεδίασαν τη φετινή Ρεάλ και για τον υποτιμημένο προπονητή που μπόρεσε να ξαναβάλει τα κομμάτια στη σωστή θέση αν και πέρασε τον χειμώνα κρεμασμένος στα χείλη των γιατρών.
Οι Ισπανοί ξεμπούκωσαν όταν κατόρθωσαν να παίξουν «μπάσκετ Ρεάλ», αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή δεν θα αρέσει καθόλου στους δογματικούς. Η ΤΣΣΚΑ νικήθηκε ακόμα και στα διαστήματα όπου παίχτηκε το δικό της στυλ, με εξαίρεση το εναρκτήριο δεκάλεπτο του αγώνα.
Στο δεύτερο ημίχρονο, η Ρεάλ πόνταρε πάνω από όλα στην άμυνα που ξεχαρβάλωσε το παιχνίδι των Ρώσων και υποχρέωσε τον Δημήτρη Ιτούδη σε απονενοημένα διαβήματα.
Ιδίως το διάστημα που όλη η ΤΣΣΚΑ σκαρφάλωσε στις πλάτες του Κλάιμπερν και προσπάθησε να τουμπάρει τον ημιτελικό με μπάσκετ «ένας εναντίον όλων» ήταν το ναδίρ για την πρωταθλήτρια Ρωσίας.
Ποιος θα αναγνώριζε ότι πρόκειται για την ΤΣΣΚΑ, εάν οι παίκτες της φορούσαν λευκές φανέλες χωρίς διακριτικά;
Εάν προστεθούν στην εξίσωση τα 0/9 δίποντα που μετρούσε έως εκείνη τη στιγμή ο Αμερικανός, θα γίνει εμφανές ότι η αρκούδα ήταν φαλακρή.
Το σχέδιο του Πάμπλο Λάσο ήταν εξαρχής να βγάλει εκτός ρυθμού και να κουράσει τον (δικό του) «Τσάτσο» Ροντρίγκεθ, ο οποίος είναι παιχταράς αλλά σε ουδεμία περίπτωση βιονικός. Και, ελλείψει Βεστερμάν, δεν είχε άξιο αντικαταστάτη στον πάγκο.
Ο Καμπάτσο κέρδισε ελάχιστες μονομαχίες, αλλά το κόλπο έπιασε, αφού ο Ισπανός ηγέτης της ΤΣΣΚΑ δεν είχε ενέργεια και δυνάμεις για να αντέξει τη σκυταλοδρομία που ακολούθησε.
Με τον τραυματισμένο Ντε Κολό ανήμπορο να σηκώσει το βάρος που του αναλογεί και με τον παίκτη-κλειδί Βοροντσέβιτς παροπλισμένο, η ΤΣΣΚΑ παρουσίασε στο παρκέ ένα κακέκτυπο του μπάσκετ που την έφερε στην κορυφή της κατάταξης.
Ο πολεμιστής Χάινς την κράτησε στη ζωή ως το τέλος, αλλά το τεχνητό οξυγόνο δεν είναι καλής ποιότητας. Τόσο κακή δεν εμφανίστηκε ούτε στον ημιτελικό του Λονδίνου η ΤΣΣΚΑ.
Ξαφνικά, το κοινό της θυμήθηκε τον μέχρι χθες λησμονημένο Μίλος Τεοντόσιτς. Αυτή τη φορά είχε δίκαιο.
Είναι όμως σωστό να θεωρήσουμε το αποτέλεσμα ήττα της ΤΣΣΚΑ περισσότερο και από νίκη της Ρεάλ; Νομίζω πως όχι.
Μπορεί οι ξεροκέφαλοι σαν εμένα να έχουν αλλεργία στις επιθέσεις των 5 δευτερολέπτων, αλλά θα ήταν άτοπο να ευνουχιστεί παίκτης σαν τον συναρπαστικό Γιουλ με «σετ» παιχνίδι που άλλωστε θα ευνοούσε (θεωρητικά) τον αντίπαλο.
Η Ρεάλ σηκώθηκε από το καναβάτσο όταν είδε να λειτουργεί στην εντέλεια το σπινθηροβόλο μπάσκετ του ανοιχτού γηπέδου, όπου πρώτα σουτάρεις και μετά το σκέφτηκε.
Τα 5 τρίποντα που εξανέμισαν το -10 της α’ περιόδου σημειώθηκαν, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, σε 2 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα!
Τα σημείωσαν τέσσερις διαφορετικοί παίκτες: Κοζέρ, Κάρολ, Τόμπκινς, Γιουλ, Κάρολ. Ο Ιτούδης είδε το μοιραίο να έρχεται και άσπρισε.
Η χαριστική βολή δόθηκε όχι με την επιστροφή του Σέρχιο Γιουλ, αλλά νωρίτερα, όταν η Ρεάλ πέτυχε 13 αναπάντητους πόντους σε μπάσκετ μισού γηπέδου, με τον Ρέγιες να κλείνει όλες τις τρύπες και τον Ντόντσιτς να πιάνει δουλειά.
Ο νεαρός Σλοβένος ήταν κάποιου είδους παραφωνία, αφού έπαιζε περισσότερο για τον κατάσκοπο του Κοκοσκόφ, παρά για την τωρινή του ομάδα. O Λάσο του πήρε γρήγορα τα ηνία από τα χέρια.
Αλλά η Ρεάλ έχει τον τρόπο να αξιοποιεί την ατομική πρωτοβουλία και να τη μετατρέπει σε κινητήριο δύναμη.
Το μόνο που χρειάστηκε για να τελειώσει η δουλειά όταν εξαπέλυσαν την αντεπίθεσή τους οι Ρώσοι, ήταν ολίγος Γιουλ. Ο Γιουλ είναι …πολύς, ακόμα και όταν είναι ολίγος.
Το τρίποντό του στον αιφνιδιασμό στο 61-65 μπορεί να ήταν μουντζούρα στο βιβλίο του ορθολογισμού, αλλά άφησε ξερή την ΤΣΣΚΑ. Έβαλε και άλλο ένα στο 73-76 και σχόλασε τον γάμο.
Και δεν είχε και περισσότερους από 150 φιλάθλους να την υποστηρίξουν, εδώ στο Βελιγράδι…
Kατόπιν τούτων, έχουμε μπροστά μας έναν τελικό που οιστρηλατεί και ιντριγκάρει τους πάντες, σαν ευρωπαϊκό αντίστοιχο του επικείμενου Σέλτικς-Ουόριορς. Αλλά αυτά έχουμε χρόνο για να τα συζητήσουμε αύριο.
Πηγή: Gazzetta
