Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η σύγκρουση των δύο διαφορετικών σχολών μπάσκετ έβγαλε ένα αποτέλεσμα που ουδείς περίμενε: η Ρεάλ νίκησε τη Φενέρ με μπάσκετ Φενέρ και ο Λάσο τον Ομπράντοβιτς με μπάσκετ Ομπράντοβιτς.
Όχι με αλεγκρία, αυτοσχεδιασμό και επιθέσεις των 5-7 δευτερολέπτων, αλλά με ανταρτοπόλεμο, κορ-α-κορ, μπάσκετ υψηλότατης ποιότητας και ήρωες που ήρθαν από το πουθενά.
Δεν ήταν τα τρίποντα του Γιουλ αυτά που έριξαν τους Τούρκους στο καναβάτσο της Αρένα Μπεογκράντσκα, αλλά ένα φόλοου του Τόμπκινς, του τελευταίου ιεραρχικά από τους 12 παίκτες που χρησιμοποίησε απόψε ο Πάμπλο Λάσο.
Δεν ήταν ο Ντόντσιτς, αλλά ο Κοζέρ. Δεν ήταν ο Αγιόν, αλλά ο Ταβάρες. Μόλις 2-3 λεπτά σε κάθε ματς παίχτηκε μπάσκετ τρελού ρυθμού και αδιάκοπου μπουμπουνητού.
Αλλά το Σχέδιο Β της Ρεάλ αποδείχθηκε αξιόπιστο. Όσοι χαζολογούσαν το βράδυ που η Ρεάλ άλωσε το ΟΑΚΑ με Ρέγιες και Ρούντι και Κάρολ, παρακολούνται να προσέλθουν με τον κηδεμόνα τους.
Η Ρεάλ κατέκτησε το 10ο τρόπαιο της χρυσοποίκιλτης ιστορίας της επειδή αναπλήρωσε με ποσότητα ό,τι ενδεχομένως της έλειπε σε ποιότητα.
Το τρόπαιο κατέληξε στην ομάδα των 12 παικτών και το MVP σε αυτόν που (τηρουμένων των αναλογιών) έπαιξε χειρότερα από όλους, τον θαυματουργό, αλλά όχι ακόμη …Ντράζεν, Λούκα Ντόντσιτς.
Το «έτος Ντόντσιτς» θα ολοκληρωθεί με ένα νεανικό παραμύθι και με τον πρωταγωνιστή του να γίνεται μόνιμος κάτοικος ΗΠΑ για τα επόμενα 15 χρόνια.
Οι λίγοι Ισπανοί που ταξίδεψαν από την Καστίλλη στη μπασκετομάνα Σερβία θα έχουν να θυμούνται όχι μόνο τη γέννηση ενός θρύλου, αλλά και τη δικαίωση όσων σχεδίασαν μία Ρεάλ γεμάτη βάθος και ταλέντο.
Ο Πάμπλο Λάσο είναι ο πρώτος που δικαιούται να τρίψει την κούπα στα μούτρα όσων τον αμφισβήτησαν. Ποιος έχει σειρά άραγε να θεωρηθεί «μάγειρας» των πάγκων, ο Ομπράντοβιτς;
Ο Ντόντσιτς έπαιξε και πάλι για τον κατάσκοπο των Φίνιξ Σανς, αλλά ο πανέξυπνος Λάσο (κορυφαίος πασέρ στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος, για να μη ξεχνιόμαστε) ξεκίνησε το β’ ημίχρονο με την κίνηση που έμελλε να γράψει την ιστορία του τελικού.
Πήρε τη μπάλα από τα χέρια του μικρού (όπως και προχθές) και τον κατέβασε στη θέση «3», με τον Γιουλ αίφνης βασικό πλέι-μέικερ και τον Κοζέρ να ακροβολίζεται στις γωνίες και να κυνηγάει σαν μανιασμένος τον Κώστα Σλούκα.
Ο αδικημένος από το σταρ σύστεμ Γάλλος ήταν ο πραγματικός MVP του τελικού, αφού εκμηδένισε τη δράση του Έλληνα άσου και άφησε τη Φενέρ ακυβέρνητη, κρεμασμένη στα χέρια παικτών που έτρεμαν ή απλώς απουσίαζαν.
Παράλληλα, η Ρεάλ πόνταρε με επιμονή στα κορμιά με τα οποία ήταν γεμάτο το ρόστερ της, ώστε να εκμεταλλευτεί τη συνήθη απουσία (λόγω αμυντικής τακτικής) των ψηλών της Φενέρ από το μέτωπο της φωτιάς.
Οι 10 πόντοι του Κοζέρ στην γ’ περίοδο έτσουξαν αρκετά τους Τούρκους, αλλά την πραγματική ζημιά την έκανε η δράση του Ρέγιες, του Αγιόν και αργότερα των Ταβάρες, Τόμπκινς στο low post.
Ο Λάσο έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε ένα φαινομενικά ανορθόγραφο ψηλό σχήμα ακόμα και όταν ο Ομπράντοβιτς απέσυρε τον νερόβραστο Βέσελι και έριξε στο παρκέ σχήμα-καμικάζι με «πεντάρι» τον Μέλι.
Ο ενίοτε διστακτικός αλλά συνήθως ζεστός Ιταλός εκμεταλλεύτηκε άψογα την αδυναμία του θεόρατου Ταβάρες να τον ακολουθήσει στην περιφέρεια, ωστόσο η κόπωση των εναέριων μονομαχιών έμοιαζε με λάδι που λιγόστευε στο καντήλι της Φενέρ.
Ο τελικός απολογισμός των ριμπάουντ ήταν 29-37, αλλά ο τελικός μπορούσε να πάρει διαφορετική τροπή εάν η σούμα έβγαζε, έστω, 30-36.
Η μεγάλη στιγμή του αγώνα ήρθε 18’’ πριν το φινάλε, όταν ο αίφνης φοβισμένος Κοζέρ έστειλε 2 βολές στο σίδερο με το σκορ στο 81-78, οπότε η Φενέρ απείχε ένα ριμπάουντ και ένα τρίποντο από την ισοφάριση.
Αλλά ο Μέλι πήδηξε σε λάθος χρόνο στην προσπάθειά του να διώξει τη μπάλα από τον κύλινδρο, οπότε ο Τόμπκινς που καραδοκούσε την έσπρωξε μέσα στο καλάθι, με το πιο πολύτιμο άγγιγμα στην πρόσφατη ιστορία του Ρεάλ.
Τα ακροδάχτυλα ενός Αμερικανού γυρολόγου (έστω πολυτελείας) έριξαν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς νοκ-άουτ, πάνω που 12.000 Τούρκοι ξανάβρισαν τη χαμένη αισιοδοξία τους.
Μια αχνή δαχτυλιά στη μπάλα…
Και αυτή η παρ’ολίγον ανατροπή, ωστόσο, τροφοδοτήθηκε από τεχνητό, κακής ποιότητας οξυγόνο.
Ο Μέλι έκανε το παιχνίδι της ζωής του με 28 πόντους, ο Ντίξον θυμήθηκε για λίγο τα όργια του ημιτελικού, ο Τζέι Σι Κάρολ αστόχησε από τη γραμμή ενώ είχε 45/46 βολές μέσα στη σεζόν, ο Ντόντσιτς πέταξε μία μπάλα στο πουθενά, η μπάλα έκλεισε στιγμιαία το μάτι σε όσους τη θεωρούν αδιόρθωτη πόρνη.
Αλλά η Φενέρ είχε μία σειρά από μαύρες τρύπες στη στολή της (απερχόμενης) πρωταθλήτριας: Γκούντουριτς 0, Βέσελι 3, Νάναλι 0, Τόμπσον 0, Κάλινιτς 2 μετά το εναρκτήριο πεντάλεπτο, Σλούκας 0 στο β’ ημίχρονο, Ντίξον 2 στα πρώτα 38 λεπτά, Ντατόμε μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά.
Και χώρια τα άστοχα λέι-απ από απόσταση επαφής, χώρια το χαμένο ριμπάουντ της κρίσιμης στιγμής, χώρια η ήττα του Ομπράντοβιτς στη μάχη της τακτικής.
Η Ρεάλ ολοκλήρωσε τον τελικό με ποσοστό ευστοχίας πολύ κοντά στο 50%, είχε 11 σκόρερς, 10 ριμπάουντερς, 8 διαφορετικούς πασέρ και 8 παίκτες που πήγαν στη γραμμή, κέρδισε 14 βολές και 8 ριμπάουντ παραπάνω, έκανε διπλάσια κλεψίματα και δεν είδε ούτε μία φορά την πλάτη των Τούρκων στο β’ ημίχρονο.
Εάν στο τέλος κινδύνευσε, κινδύνευσε από τον εαυτό της. Την παινεμένη άμυνα της Φενέρ δεν την ένιωσε ιδιαίτερα στα κόκκαλά της.
Και, για να τα λέμε όλα, κατόρθωσε πάνω στο νήμα να μαζέψει καμιά 500αριά φιλάθλους στο Βελιγράδι για τη βραδιά της στέψης. Δεν ήταν δα μία σαρανταρέα νοματαίοι, αυτοί που πανηγύρισαν στο παρκέ της Μπεογκράντσκα.
Τον επόμενο Μάιο, στη Βιτόρια, η Ρεάλ θα φορέσει το στέμμα της, θα πάρει στα χέρια το σκήπτρο και θα υποδεχθεί την υπόλοιπη Ευρώπη με ύφος δέκα βασιλισσών, όσα και τα ευρωπαϊκά τρόπαια της ιστορίας της.
Το αποψινό ήταν το πρώτο που κατακτήθηκε εκτός ισπανικού εδάφους μετά από 38 χρόνια: Βερολίνο 1980, Σαραγόσα 1995, Μαδρίτη 2015.
Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να γράψω πού ακριβώς βρισκόταν ο Λούκα Ντόντσιτς, στις 27 Μαρτίου 1980., όταν έγινε εκείνος ο τελικός με την Μακάμπι (89-85). O Φελίπε Ρέγιες, πάντως, ήταν βρέφος 11 ημερών.
Πηγή: Gazzetta
