Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ένα βράδυ του περασμένου χειμώνα ρώτησα τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς ποιόν αντίπαλο υπολογίζει περισσότερο στην Ευρωλίγκα. Περίμενα ότι θα απαντήσει διπλωματικά και θα πει ότι όλοι είναι καλοί, δυνατοί κι επικίνδυνοι, αλλά δεν το έκανε, ίσως γιατί πίναμε ένα ουίσκι και σε αυτές τις περιπτώσεις οι άντρες μιλάνε σοβαρά. «Στο τέλος θα πάρουμε το κύπελλο ή εμείς ή η Ρεάλ» είπε. Ηταν μια στιγμή που η Ρεάλ δεν πήγαινε πολύ καλά, έχανε παίκτες από τραυματισμούς και έδειχνε να υστερεί σε δύναμη και σκληράδα. Του είπα ότι η Βασίλισσα δεν παίζει άμυνα. «Δεν πρόκειται για καμιά επιστήμη, όταν χρειαστεί θα το κάνει» είπε. Και πρόσθεσε ότι το βασικό είναι «να έχει μια ομάδα πολλούς παίκτες πρώτης γραμμής και η Ρεάλ έχει τους περισσότερους». «Εχουν καταλάβει την διοργάνωση καλύτερα από όλους. Εχουν 15-16 παίκτες. Στη δική μου ομάδα θα χωρούσαν όλοι. Δεν εξαρτώνται από κανένα. Κατάφεραν να μην φαίνεται η απουσία του Γιουλ και έκαναν τον Ντόνσιτς ηγέτη στα 19 του. Πώς να μην τους υπολογίζεις;» είπε και πρόσθεσε: «πέρυσι στο Final 4 όταν κερδίσαμε την Ρεάλ καταλάβαμε πως θα πάρουμε το κύπελλο. Κάθε ομάδα όταν αποκλείει τη Ρεάλ πιστεύει πως δεν υπάρχει αντίπαλος δυσκολότερος». Τους υπολόγιζε και θα ήθελε να μην τους βρει μπροστά του. Στον τελικό είδαμε και το γιατί.
Ο πέμπτος γίνεται πρώτος
Για δεύτερη φορά στη σειρά κερδίζει την Ευρωλίγκα η ομάδα που στην κανονική περίοδο τερμάτισε στην πέμπτη θέση: σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν είναι σύμπτωση. Η πέμπτη θέση σε βάζει μπροστά σε μια ιδιαίτερη δυσκολία: για να προκριθείς στο Final 4 πρέπει να αποκλείσεις ένα αντίπαλο που έχει το πλεονέκτημα έδρας – δηλαδή πρέπει να περάσεις μια διαδικασία δύσκολη. Αν το κάνεις, τα δυο ματς που έχεις να δώσεις στο Final 4 σου μοιάζουν αυτομάτως ευκολότερα: έχεις κερδίσει αυτοπεποίθηση.
Το τερματίζω πέμπτος έχει διπλή ανάγνωση. Από τη μια σημαίνει ότι δεν έχω πιάσει το στόχο της τετράδας (και άρα έχω προβλήματα που πρέπει να διορθώσω), από την άλλη όμως δείχνει ότι έχω και δυνατότητες (και επομένως όλα στην συνέχεια έχουν να κάνουν με τη δική μου βελτίωση). Στα δυο χρόνια που υπάρχει αυτή η καινούργια φόρμουλα και στα δυο Final 4 πήγαν μόνο τρεις ομάδες: η Ρεάλ, η Φενέρ και η ΤΣΣΚΑ – φυσικά δεν είναι τυχαίο. Με δεδομένο ότι είναι οι δυνατότερες, δυο από αυτές θα είναι στην πρώτη και στη δεύτερη θέση, όπως και να χει. Αν η τρίτη της παρέας δεν βρει κάποια από τις άλλες δυο στα play off, και πάει στο Final 4, αποδεικνύεται ότι έχει και αβαντάζ, αφού περνώντας από τον δύσκολο δρόμο. σκληραίνει. Αυτή είναι η απλή ιστορία της εφετινής πρωταθλήτριας Ευρώπης.
Η σεζόν κρίνεται τον Μάιο
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά αποδείχτηκε πως η κανονική περίοδος έχει μικρή σημασία: μετρά καθοριστικά για να γίνεις πρωταθλητής Ευρώπης μόνο το να την αξιοποιήσεις χτίζοντας. Η Ρεάλ στην κανονική περίοδο πέρυσι έκανε σουπερ σταρ τον Ντόνσιτς και φέτος στα δεκαεννιά του τον έκανε leader. Στην εφετινή κανονική περίοδο ο Πάμπλο Λάσο είδε όλους τους παίκτες του να τον βοηθούν αξιοποιώντας την εμπιστοσύνη που τους έδειξε. Ο Ταβάρες απέκτησε τρομερή χρησιμότητα – για μένα είναι ο άτυπος MVP του Final 4. O Τέιλορ και ο Τόμπκινς βρήκαν το ρόλο τους. Ο Ρούντι ξεπέρασε σιγά σιγά τον τραυματισμό του κι ο Κοζέρ βγήκε μπροστά γιατί η ομάδα το χρειάστηκε. Η Ρεάλ δεν έκλαιγε γιατί έχασε τον Γιουλ και τον Κούζμιτς και για μεγάλα διαστήματα τον Αγιόν, τον Ράντολφ, τον Καμπάτσο – προετοιμάστηκε για μια σεζόν μεγάλη και σκληρή που θα κριθεί τον Μάιο κι όχι τα Χριστούγεννα. Και το σπουδαιότερο; Με ή χωρίς τραυματίες δεν πρόδωσε ποτέ το μπάσκετ που παίζει, και είναι τυχερή που έχει γερόλυκους όπως ο Κάρολ, ο Ρούντι, ο Ρέγιες που αυτό το θυμίζουν στους νέους. Στα δυο ματς του Final 4 έβαλε 92 και 85 πόντους αντίστοιχα. Πώς να χάσει όταν παίξει και λίγο παραπάνω άμυνα;
Ο μεγάλος Πάμπλο Λάσο
Γελάω χρόνια τώρα με όλους αυτούς που κάνουν κριτική σε προπονητές όπως ο Πάμπλο Λάσο. Ο Λάσο δύσκολα θα κερδίσει ένα ματς, αν οι παίκτες του βάλουν μόνο 70 πόντους – αυτό στην Ελλάδα το θεωρούμε αδυναμία, κατάντια, έλλειψη στρατηγικής και λέμε διάφορες εξυπνάδες χωρίς να έχουμε καταλάβει πως το μπάσκετ άλλαξε και οι Ισπανοί το κατάλαβαν πρώτοι. Με την επίθεση να διαρκεί 24 δευτερόλεπτα (και τη δεύτερη μετά από ριμπάουντ ακόμα μικρότερη), όποιος δεν βάζει τη μπάλα στο καλάθι δεν έχει τύχη. Η άμυνα είναι πλέον εργαλείο κι όχι αυτοσκοπός. Χρειάζεται για να σε κρατήσει ζωντανό σε μια στιγμή που κολλάς ή για να δυσκολέψει τον αντίπαλο, αλλά αλίμονο σου αν πιστεύεις πως μπορείς να πρωταγωνιστήσεις μόνο χάρη σε αυτή και χωρίς τρόπους και ιδέες στην επίθεση. Η υπεροχή μιας ομάδας φαίνεται πλέον στο πως κινείται επιθετικά: όλοι μπορούν να κάνουν μακροβούτια στο παρκέ, ή συστηματικά φάουλ, ή «παγίδες» – σιγά το δύσκολο!
Η Ρεάλ έπαιξε δεκαπέντε λεπτά σκληρή άμυνα με την ΤΣΣΚΑ και τη Φενέρ, αλλά κέρδισε το τρόπαιο γιατί στην επίθεση οι παίκτες της έκαναν περισσότερα από τους αντιπάλους τους. Στον τελικό ο Λάσα είδε 11 παίκτες του να σκοράρουν – ο Ομπράντοβιτς 8. Από τους 12 της Ρεάλ που έπαιξαν οι 9 έδωσαν ασίστ. Το εντυπωσιακότερο είναι ο χρόνος συμμετοχής: έπαιξαν όλοι και ο Καμπάτσο που αγωνίστηκε λιγότερο έμεινε στο παρκέ πάνω από 9 λεπτά! Τα ίδια ακριβώς έγιναν και με την ΤΣΣΚΑ – απλά το πρώτο βράδυ έδωσαν περισσότερα ο Γιουλ και ο Αγιόν, ενώ το δεύτερο τράβηξε το σκορ ο Κοζέρ: ο συνδετικός κρίκος και των δυο υπέροχων ματς ήταν πάλι ο Ντόνσιτς. Στον τελικό, ενώ ο Ομπράντοβιτς έκλεινε το ροτέισον περιμένοντας πολλά από λίγους, ο Λάσο απλά μοίραζε το χρόνο με σοφία και δικαιοσύνη. Και με τη σιγουριά του προπονητή που εμπιστεύεται όλους τους παίκτες του, γιατί βρίσκονται στη Ρεάλ κι αφού τους κάνουν την τιμή να φοράνε τη φανέλα της, πρέπει να αποδεικνύουν πως για αυτή είναι άξιοι.
Η νοσταλγία του Ζέλικο
Ο Ομπράντοβιτς σίγουρα θα νοσταλγεί τον Μπογκντάνοβιτς και του Γιούντο, αυτούς που πέρυσι του δώσανε την κούπα στην Πόλη. Φέτος η ομάδα του ήταν πάντα ακριβή, αλλά χωρίς «εξωγήινους» – η διαφορά της εφετινής Φενέρ από την περσινή είναι η διαφορά του Μπογκντάνοβιτς με τον Γουοναμέικερ: ο πρώτος κάνει τη διαφορά, ο δεύτερος είναι ένας καλός παίκτης. Ο Ζέλικο βελτίωσε τον Ντουβερίογλου, βοήθησε το Μέλι να πιστέψει στον εαυτό του, πήρε πολλά στη διάρκεια της σεζόν από τον Σλούκα και τον Ντατόμε. Αλλά ο Βέσελι και ο Τόμσον δεν είναι Γιούντο και η ομάδα του είναι ένα μωσαϊκό από μονάδες: η Ρεάλ είναι ομάδα, δηλαδή ένα γκρουπ παικτών που παλεύουν για την επιτυχία γνωρίζοντας σε ποια ομάδα αγωνίζονται. Δεν είναι θέμα Ισπανών και ξένων – ο Τζέισι Κάρολ μπορεί να μάθει στον καθένα τι σημαίνει Ρεάλ κι ας μην έχει γεννηθεί στη Μαδρίτη. Και είναι μια ομάδα που όλοι θέλουν σε αυτή να παίζουν: ρωτήστε τον Σέρχι Ροντρίγκεθ, που στη Μόσχα θα πάθει κατάθλιψη.
Κότες ε;
Η Ρεάλ πήρε τον τίτλο στην πραγματικότητα εκείνο το βράδυ του Απρίλη, που μετά τη συντριβή από τον ΠΑΟ βρήκε τη δύναμη να επιστρέψει: από τότε έκανε πέντε νίκες στη σειρά. Ο Λάσο το διηγήθηκε και στο Βελιγράδι το περιστατικό με τον Ελληνα που τους ρωτούσε αν νοιώθουν ότι είναι κότες κάθε φορά που πάνε στο ΟΑΚΑ. Ηταν το σπίρτο που άναψε το φυτίλι του εγωισμού, ήταν το μόνο που έλειπε. Η Ρεάλ χρωστά στον ωραίο αυτό συμπατριώτη μας την δέκατη μεγάλη κούπα της μπασκετικής ιστορίας της.
Πηγή: Κάρπετ Show
