Του Παναγιώτη Παλλαντζά
Τον περσινό Αύγουστο οι Ιταλοί για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια, είναι η αλήθεια, περίμεναν με ανυπομονησία την έναρξη της σεζόν. Και για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια, είναι επίσης αλήθεια, έμειναν ικανοποιημένοι από όσα είδαν. Γιατί δεν είδαν απλά το προφανές, αυτό το «πάλι η Γιουβέντους το πήρε;», που θα πει κάποιος αν δει τη βαθμολογία. Είδαν τη Νάπολι να χαρίζει μια πολύ δυνατή μάχη για το scudetto, είδαν την Ιντερ να επιστρέφει στο Champions League, είδαν τη Μίλαν να ζει… δύσκολα, είδαν μάχες σε όλα τα μέτωπα ως το φινάλε, είδαν ταλέντα να εμφανίζονται, άλλους να γίνονται παικταράδες, άλλους να έρχονται για να ομορφύνουν το πρωτάθλημα. Αυτό το πρωτάθλημα που χάνει ένα monumento, όπως είναι ο Τζίτζι Μπουφόν. Αυτό το πρωτάθλημα που δάκρυσε με τον θάνατο του αθάνατου Ντάβιντε Αστόρι…
Ο απροσδόκητος χαμός του αρχηγού της Φιορεντίνα τα ξημερώματα της 4ης Μαρτίου από ανακοπή καρδιάς στον ύπνο του, συγκλόνισε τους πάντες. Εντός και εκτός Ιταλίας. Οι εντός έκλαψαν για αυτή την τραγωδία, για τον θάνατο ενός καλού αμυντικού και καλύτερου ανθρώπου, ο οποίος άφησε πίσω του τη σύζυγο του και την κορούλα τους. Οι εκτός, βλέποντας το λίγο πιο ψύχραιμα, μπορεί και να σκέφτηκαν ότι, πλάκα-πλάκα, συμβαίνουν όλο και πιο συχνά κάτι τέτοια στους ποδοσφαιριστές. Οχι ότι θα προβληματιστούν αυτοί που πρέπει, αλλά λέμε τώρα… Ο Ντάβιντε έφυγε πολύ νωρίς αλλά έστω κι έτσι μάλλον το έκανε το θαύμα του, αφού κατάφερε να φέρει πιο κοντά τους οπαδούς της Φιορεντίνα και της Γιουβέντους, ειδικά έπειτα από τον υπέροχο τρόπο με τον οποίο τίμησαν τη μνήμη του στο Allianz Stadium σε ένα μουντό, τορινέζικο μεσημέρι.
Και η αλήθεια, για να επιστρέψουμε στα ποδοσφαιρικά, είναι ότι στην πρωτεύουσα του Πιεμόντε είχαν αρκετά τέτοια φέτος. Η Γιούβε -για την οποία ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι έχει παρατάξει 207 διαφορετικές 11άδες σε 220 ματς στον πάγκο της σε αυτή την τετραετία- συνεχίζει να γράφει την ιστορία κατακτώντας το 7ο συνεχόμενο πρωτάθλημα και πανηγυρίζοντας το 4ο συνεχόμενο νταμπλ, αλλά η αλήθεια είναι ότι φέτος το έκανε ενθουσιάζοντας λιγότερο από τα προηγούμενα χρόνια τους οπαδούς τους. Αυτούς που ψήφισαν για MVP της ομάδας τους, για 2η σερί χρονιά, τον Γκονσάλο Ιγουαΐν αλλά αυτός που άρεσε περισσότερο ήταν ο Ντάγκλας Κόστα. Τρελή ταχύτητα, άψογη τεχνική, προσαρμογή στις ιταλικές απαιτήσεις (βοήθεια ανασταλτικά δηλαδή) και υποσχέσεις για πολύ δυνατή σεζόν του χρόνου. Κι από κοντά ο Φεντερίκο Μπερναρντέσκι…
Κοντά, βέβαια, ήταν και η Νάπολι μέχρι και την προτελευταία αγωνιστική, όταν η μάχη του τίτλου κρίθηκε οριστικά. Οι Παρτενοπέι συγκέντρωσαν 91 βαθμούς, επίδοση που είναι η καλύτερη της ιστορίας τους, αλλά δεν αποδείχθηκαν αρκετοί. Το ποδόσφαιρο που έπαιξαν όμως, ειδικά στο πρώτο μισό της σεζόν, ήταν αρκετό για να λατρέψουν οι τιφόζι τον Μαουρίτσιο Σάρι, η παραμονή του οποίου δεν είναι σίγουρη. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι το γεγονός ότι ο Καλιντού Κουλιμπαλί έπεισε πλέον τους πάντες ότι είναι ένα θηρίο στην άμυνα ενώ ο Μάρεκ Χάμσικ μπορεί να μη σήκωσε την κούπα του πρωταθλητή αλλά σήκωσε πολύ ψηλά τον πήχη για τους επόμενους, αφού κατάφερε να ξεπεράσει σε γκολ τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Ο Μάουρο Ικάρντι, από την άλλη, δεν ξεπέρασε κανέναν, αλλά αναδείχθηκε capocannoniere μαζί με τον Τσίρο Ιμόμπιλε, σε μια μάχη που κράτησε κυριολεκτικά ως το τέλος της σεζόν. Και αυτός που πανηγύρισε τελικά ήταν ο αρχηγός της Ιντερ, αφού οι Νερατζούρι επιστρέφουν στο Champions League για πρώτη φορά μετά το 2011-12! Μια χρονιά που άρχισε ιδανικά, συνεχίστηκε με πολλές δυσκολίες, φάνηκε να καταλήγει σε αποτυχία κάποια στιγμή, αλλά τελικά έκλεισε όμορφα για τη Beneamata, η οποία πλέον ελπίζει σε ένα θερμό μεταγραφικό καλοκαίρι. Με επιβεβαίωση του Λουτσιάνο Σπαλέτι, με ενίσχυση για να ανταποκριθεί στα δύο (δυνατά) ματς την εβδομάδα πλέον, με παραμονή των παικτών-κλειδιά. Οπως, για παράδειγμα, ο στόπερ Μίλαν Σκρίνιαρ, ο οποίος έγινε ο πρώτος παίκτης της Ιντερ από όταν η Serie A έγινε με 20 ομάδες, που δεν έχασε ούτε λεπτό (3.420), ξεπερνώντας τον Χαβιέρ Ζανέτι (3.375 το 2008/09).
Αν εξαιρέσουμε τη Γιουβέντους, οι Νερατζούρι είναι η έτερη πιο κερδισμένη ομάδα της σεζόν και αμέσως μετά μπορούμε να βάλουμε την Αταλάντα. Μπορεί ο Τζαν Πιέρο Γκασπερίνι να έχασε σημαντικούς παίκτες το περσινό καλοκαίρι αλλά παρουσίασε και φέτος μια δυνατή ομάδα, η οποία έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο, απέκτησε χαρακτήρα σιγά-σιγά, τίμησε την Ιταλία στο 100% στο Europa League και φυσικά πήρε για 2η σερί χρονιά το εισιτήριο για την Ευρώπη. Και είναι σίγουρο ότι θα είναι και πάλι κύριοι όταν θα έρθει η ώρα να περάσουν τα σύνορα και να δώσουν τις μάχες τους.
Στην κατηγορία των νικητών, ασφαλώς, δεν μπορεί να μην μπει και η Σπαλ, η οποία επέστρεψε έπειτα από… μια ζωή ολόκληρη στη Serie A και θα είναι εκεί και τη νέα σεζόν. Με πολλούς Ιταλούς, με μια έδρα… έδρα, με όμορφο, επιθετικό ποδόσφαιρο, οι νεοφώτιστοι κατάφεραν να κάνουν αυτό που όλοι υπολόγιζαν σαν θαύμα πριν ένα χρόνο, έχοντας να επιδείξουν, για το onore, και τις ισοπαλίες με Γιουβέντους και Ιντερ! Οχι τυχαία, επομένως, το όνομα του προπονητή της, του Λεονάρντο Σέμπλιτσι, έχει ακουστεί ακόμη και για τη… Νάπολι. Μπορεί, φυσικά, να μην πάει εκεί, αλλά έχει κερδίσει πόντους και το 2018/19 θα κληθεί να τους διατηρήσει και γιατί όχι να τους αυξήσει, κάνοντας το επόμενο βήμα στην καριέρα του.
Αυτό θα πρέπει να το κάνουν και ποδοσφαιριστές, οι οποίοι απασχόλησαν τον Τύπο και τους τιφόζι με όσα έκαναν σε αυτούς τους εννιά μήνες. Μπορεί, για παράδειγμα, η Λάτσιο να μην κατάφερε τελικά να τερματίσει στην 4άδα και να βγει στο Champions League, αλλά ο Σεργκέι Μιλίνκοβιτς-Σάβιτς… νίκησε. Ενα θωρηκτό στη μεσαία γραμμή, ένα τανκ που ξέρει πολλή μπάλα, ο Σέρβος καθιερωθηκε ως το πιο δυνατό χαφ της Serie A και από εδώ και πέρα μόνο ανοδική πρέπει να είναι η πορεία του. Ανασταλτικά, δημιουργικά, στο σκοράρισμα, στον αέρα, στο έδαφος, ο 23χρονος τα έκανε όλα και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αποτελεί στόχο της Γιουβέντους, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Παρί Σεν Ζερμέν και άλλων. Κι όσο ο Κλαούντιο Λοτίτο θα αρχίσει να σκέφτεται πόσα λεφτά μπορεί να πάρει, μακάρι ο Σεργκέι να κάνει τη σωστή επιλογή για το μέλλον του.
Ενα μέλλον που ανήκει και στον Πάτρικ Κουτρόνε, τον 20χρονο φορ που αποτέλεσε το πιο… φωτεινό σημάδι στη γενική μαυρίλα της φετινής Μίλαν. Οι Ροσονέρι άρχισαν με πολλά όνειρα τη σεζόν, έζησαν τον εφιάλτη στο πρώτο μισό της, έσωσαν ό,τι μπορούσε να σωθεί στο δεύτερο και μπορούν να χαίρονται για το γεγονός ότι βρήκαν σκόρερ για πολλά χρόνια. Υπερβολικό; Ισως. Υπερβολικά, όμως, είναι κι αυτά που έκανε ο Κουτρόνε, ο οποίος έγινε μόλις ο δεύτερος ποδοσφαιριστής -μετά τον Κίλιαν Μπαμπέ- που γεννήθηκε μετά την 1/1/1998 και έφτασε σε διψήφιο αριθμό γκολ στα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ο «νέος Ιντσάγκι», όπως λένε και οι Ιταλοί.
Ο αδερφός του… παλιού Ιντσάγκι πάντως, ο Σιμόνε, μπορεί να πικράθηκε με το πώς έκλεισε η σεζόν μετά την ήττα από την Ιντερ αλλά επιβεβαίωσε την πολύ καλή δουλειά του στη Λάτσιο και έχει βάλει καλές βάσεις για να απασχολήσει στο μέλλον μεγαλύτερους πάγκους, με τη Ρώμη γενικά να μπορεί να υπερηφανεύεται για τους προπονητές της, αφού και ο Εουζέμπιο Ντι Φραντσέσκο μια χαρά τα πήγε στη Ρόμα. Βασικά, τα πήγε τέλεια υπολογίζοντας και την πορεία ως τους “4” του Champions League, παίρνοντας πολλά από ένα άλλο ταλέντο της Serie A… Τον Τσενγκίζ Ουντέρ, τον 20χρονο θαυματουργό Τούρκο εξτρέμ, ο οποίος αποθεώθηκε πολλές φορές φέτος στο Olimpico και στοχεύει σε κάτι ακόμη καλύτερο του χρόνου.
Ακριβώς όπως και ο Σιμόνε Βέρντι δηλαδή, ο εξτρέμ της Μπολόνια που ήταν φέτος ο μοναδικός Ιταλός σε όλη την Ευρώπη με διψήφιο αριθμό γκολ και ασίστ, “φωνάζοντας” ότι ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα. Τον Ιανουάριο αρνήθηκε τη Νάπολι, τώρα όμως θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η πώληση του, είτε στους Παρτενοπέι είτε στην Ιντερ.
Κι ενώ ολοκληρώνεται αυτός ο μίνι-απολογισμός, με τη βεβαιότητα ότι έχουμε ξεχάσει κάποιους, ενώ αρχίζουν τα μεταγραφικά σενάρια που θα μας συντροφεύουν όλο το καλοκαίρι μέχρι να έρθει η ώρα για την έναρξη του επόμενου πρωταθλήματος, ο Μπουφόν ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη αλλαγή της ποδοσφαιρικής ζωής του, στην οποία αρνείται να βάλει τέλος. Συμφωνείς ή όχι μαζί του, σου αρέσει ή όχι που θα τον δεις με άλλη φανέλα, στον Τζίτζι μπορείς να πεις μόνο δύο πράγματα.
«Grazie di cuore», αν αγαπάς το Campionato. «Σ’ αγαπάω ρε Τζίτζι», αν είσαι Γιουβεντίνος…
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
