Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ένας καλός συνάδελφος μου έστειλε πρόσφατα να διαβάσω το blog του σπουδαίου Αντρέι Κιριλένκο για το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο πρώην μπασκετμπολίστας και νυν πρόεδρος της Ρωσικής Μπασκετικής Ομοσπονδίας γράφει στο sports.ru κάτι τόσο απλό που κανονικά θα έπρεπε να ήταν και αυτονόητο: Το μπάσκετ στην Ευρώπη πρέπει να είναι ενωμένο.
Ο «AK47» ισχυρίζεται μέσες – άκρες ότι με όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της η Ευρωλίγκα είναι μια σπουδαία διοργάνωση, η οποία εντούτοις παραμένει «κλειστή» για ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Κι αυτό δεν οφείλεται μονάχα στην λανθασμένη επιλογή των εγγυημένων συμβολαίων, που αφήνει εκτός σπουδαίες ομάδες, με χιλιάδες οπαδούς. Οφείλεται πρωτίστως στην ξεροκεφαλιά των επικεφαλής της, οι οποίοι αρνούνται ουσιαστικά να βρουν έναν κοινό βηματισμό με τη FIBA, με στόχο το καλό του αθλήματος.
Παρένθεση: O Μπερτομέου, στην πρόσφατη συνάντηση που είχε με εκπροσώπους των Media στη διάρκεια του Φάιναλ Φορ, προτίμησε να ρίξει την ευθύνη στη FIBA, μιλώντας για πολυάριθμες προτάσεις που έκανε η Ευρωλίγκα στην Παγκόσμια Ομοσπονδία προκειμένου να βρεθεί μία κοινή συνισταμένη, τις οποίες, λέει ο Μπερτομέου, οι απέναντι απέρριψαν σε 40 λεπτά. Προτάσεις οι οποίες είχαν ως όρο να έχει η Ευρωλίγκα λόγο στον τρόπο διεξαγωγής των Εθνικών πρωταθλημάτων, σε όλες τις κατηγορίες του και προέβλεπαν ένα καλεντάρι που εξαθλίωναν την έννοια των Εθνικών Ομάδων. Μάλλον πολύ χρόνο χρειάστηκαν οι FIBAαίοι για να απορρίψουν αυτές τις “προτάσεις”. Κλείνει η παρένθεση.
Ο κόσμος αγαπά τις Εθνικές ομάδες, γράφει ο Κιριλένκο και θέλει να τις βλέπει όσο το δυνατόν συχνότερα. Αλλά να τις βλέπει να παίζουν με όλα τους τα αστέρια. Με αυτόν τον τρόπο ανανεώνεται το ενδιαφέρον του και για την Ευρωλίγκα – ο Γάλλος που θα δει τον Ντε Κολό στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ, θα τον παρακολουθήσει και με την ΤΣΣΚΑ. Άρα η άρνηση της Ευρωλίγκα να εναρμονίσει το καλεντάρι της με εκείνο της FIBA, ουσιαστικά συνιστά πυροβολισμό στα δικά της πόδια.
Το λάθος του Μπερτομέου
Δεν θα ισχυριστώ ότι ξέρω μπάσκετ ασφαλώς. Ούτε ότι πρόκειται να σας μιλήσω για pick n’ roll, high – low και άλλα παρεμφερή που ως επί το πλείστον δεν τα καταλαβαίνω. Απλώς, διαβάζοντας τον Κιριλένκο και την πολύ καθαρά διατυπωμένη άποψή του του, ως θεατής περισσότερο, σκέφτηκα τα εξής: Το πρόσφατο final four στο Βελιγράδι ήταν πραγματικά πολύ καλό: Με μπάσκετ υψηλού επιπέδου, πολύ ωραία ατμόσφαιρα, δραματικό τελικό και έναν νικητή – αουτσάιντερ, το οποίο αν είσαι ουδέτερος, πάντα έχει μεγαλύτερο γούστο. Γενικώς, η Ευρωλίγκα με το νέο φορμάτ της, τα τελευταία δυο χρόνια έχει γίνει σαφώς πιο ενδιαφέρουσα. Άρα, τι δεν πάει καλά; Γιατί, αν με ρωτήσετε την πεντάδα της φετινής Ρεάλ, της περυσινής ΤΣΣΚΑ μάλλον δεν θα την θυμάμαι, ενώ θυμάμαι τις περισσότερες πεντάδες των πρωταθλητών Ευρώπης από τη δεκαετία του 90′; Για ποιο λόγο, θέλω να πω, ένα μεγάλο κομμάτι των θεατών, βλέπει μα την ίδια ώρα δεν βλέπει Ευρωλίγκα; Ο Κιριλένκο αναφέρει και κάτι άλλο: Η Ευρωλίγκα δεν ήταν και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ NBA.
Κι εδώ έγκειται ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημά της: Ο Μπερτομέου μοιάζει να πιστεύει ότι μπορεί. Αγνοώντας πολύ βασικά αθλητικά, ιστορικά και κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά της Ευρώπης.
Το εθνικό μπάσκετ
Παρά την προσπάθεια για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και ενοποίηση μέσω της Ε.Ε. (καλή, καλή, επιτυχημένη ή αποτυχημένη, μην μπούμε τώρα σε αυτή τη συζήτηση σας παρακαλώ), η Ευρώπη παραμένει μια Ήπειρος όπου η εθνική συνείδηση είναι έντονη. Και τα τελευταία χρόνια θα έλεγα ότι το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό τείνει να ενταθεί.
Η κορυφαία διασυλλογική αθλητική διοργάνωση στον κόσμο, το Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ τζιράρει εκατομμύρια ευρώ, δεν σκέφτηκε ποτέ να αγνοήσει αυτή την παράμετρο. Ούτε να υποβαθμίσει τα εθνικά πρωταθλήματα. Αντιθέτως, προικίζει τους πρωταθλητές των χωρών τους με κάποια (εντάξει, όχι πολύ μεγάλα) πλεονεκτήματα. Η φετινή φιναλίστ Λίβερπουλ, ένα από τα εμπορικότερα brand στον κόσμο, απουσίαζε από το Τσάμπιονς Λιγκ για χρόνια. Ουδείς σκέφτηκε όμως να της προσφέρει εγγυημένο συμβόλαιο, πετώντας έξω για παράδειγμα την «αντιεμπορική» Λέστερ.
Η Ευρωλίγκα αντιθέτως ακύρωσε τα εθνικά πρωταθλήματα με χαρακτηριστική ευκολία και θα έλεγα αφέλεια. Ενδεχομένως, οι αρμόδιοι πίστεψαν ότι δημιουργώντας μια κλειστή λίγκα, τύπου NBA, θα πλησιάσουν κάπως το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου σε επίπεδο μάρκετινγκ και εσόδων. Προφανώς δεν το πέτυχαν, ούτε θα το πετύχουν στον αιώνα των αιώνων, αμήν. Πέτυχαν όμως την υποβάθμιση των εγχώριων, ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Και με την ανόητη και εγωιστική βεντέτα που έχουν ανοίξει με την FIBA, κινδυνεύουν να πετύχουν την συναισθηματική αποσύνδεση του κόσμου από το προϊόν τους.
Οι περισσότεροι φίλαθλοι στην Ευρώπη θα αγαπούν πάντα περισσότερο τις Εθνικές ομάδες από τους συλλόγους. Αν η Ζαλγκίρις των χιλιάδων αφιονισμένων θεατών, πλήρης με όλα της τα αστέρια, έπαιζε στην Ευρωλίγκα, το βράδυ που η Εθνική Λιθουανίας , αναγκαστικά με τα δεύτερα, έδινε στην ίδια πόλη ένα προκριματικό παιχνίδι για το Μουντομπάσκετ, είστε απολύτως βέβαιοι ποιο από τα δύο γυμναστήρια θα γέμιζε και ποιο όχι; Και σε κάθε περίπτωση, όσοι βρισκόταν στην δυσάρεστη θέση να επιλέξουν, ποιον νομίζετε ότι θα έβριζαν; Την Ευρωλίγκα ή την FIBA?
Ελιτίστικο πάρτι αριστοκρατών
Επαναλαμβάνω: Η Ευρωλίγκα είναι μπασκετικά μια σπουδαία διοργάνωση. Με ιστορία, με παίκτες – μύθους, με μεγάλες ομάδες, με πιστό κοινό. Όμως όσο ο μεγαλοιδεατισμός του Μπερτομέου, την φέρνει απέναντι στην FIBA (που όπως κάθε παγκόσμια ομοσπονδία είναι η μητέρα του κάθε σπορ), αλλά κυρίως στην ίδια την ευρωπαϊκή, αθλητική παράδοση, των δυνατών πρωταθλημάτων που τροφοδοτούν τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τόσο θα κινδυνεύει αντί για ΝΒΑ, να εξελιχθεί σε ένα λαμπερό μα ελιτίστικο πάρτι αριστοκρατών που σταδιακά θα συγκινεί όλο και λιγότερους.
Πηγή: Sport DNA
