Του Γιώργου Καραμάνου
Για κάθε στιχάκι που πρόσθεταν στο KOP στα τραγούδια τους για τα γκολ του Φερνάντο Τόρες, ο φροντιστής της Λίβερπουλ πετούσε στα σκουπίδια και από μία φανέλα του Ντιρκ Κάουτ, Κόιτ, Κούιτ, Κάιτ (διαλέξτε εσείς όπως σας αρέσει. Για χάρη της ροής θα επιλέξουμε το πρώτο), καθώς αχρηστευόταν από τον ιδρώτα και τη βρωμιά. Καθώς για χάρη του συγκεντρώθηκαν μία τελευταία φορά να τον αποχαιρετήσουν οι θρυλικοί «Οράνιε» και Reds φίλοι του (σ.σ.: έχει αποσυρθεί όμως από πέρσι), ο Ολλανδός μας θύμισε ότι η ποδοσφαιρική… φάρα του ήταν και είναι εκείνη που ανέκαθεν έφερνε αιώνια την ισορροπία στο παιχνίδι.
Για κάθε τσαλιμάκι των Νεϊμάρ αυτού του κόσμου, οι διάφοροι Κάουτ είναι που γίνονταν legends στα μάτια όσων εκτιμούν περισσότερο τους εργάτες. Αυτούς που κάθε ομάδα έχει ανάγκη, ώστε η δουλειά να ολοκληρώνεται σωστά. Αυτούς που δεν θα ακούσουν εύκολα ένα τραγούδι με το όνομά τους από την εξέδρα και που σπάνια θα γίνουν πρωτοσέλιδο. Που η δουλειά τους για το καλό του συνόλου, η επιμονή στην προσπάθεια και η αυταπάρνηση θα εκτιμηθούν πολύ περισσότερο από τον προπονητή και τους συμπαίκτες.
Ακόμα και ο Γιόχαν Κρόιφ κάποτε έφτασε στο σημείο να υμνήσει τον ακάματο τρόπο παιξίματός του συμπατριώτη του: «Ξέρεις ότι είσαι μία ευλογημένη ομάδα, όταν κατανοείς την αξία του να τον έχεις εκεί γύρω να τρέχει για όλους, για κάθε μπαλιά, για κάθε φάση, σε κάθε σημείο. Με το Κάουτ στο γήπεδο ξέρεις ότι σε τακτικό επίπεδο μπορείς να εφαρμόσεις τα πάντα».
Φυσικά δεν ήταν ανάγκη να τα πει ο Κρόιφ. Αυτά που έκανε ο Κάουτ στο χορτάρι ήταν μυθικά με έναν εναλλακτικό εργατικό τρόπο. Τι κι αν πριν πάει στη Λίβερπουλ χρίστηκε πρώτος σκόρερ και MVP στην Ολλανδία; Δεν είχε κανένα πρόβλημα να αλλάξει θέση, να αλλάξει θέσεις. Να αγωνιστεί όπου του ζητήθηκε κι ας απομακρύνθηκε από την αντίπαλη εστία, χάνοντας τη συχνή απόλαυση του γκολ. Κάπως έτσι έφτασε να αγαπηθεί όσο λίγοι στο «Ανφιλντ», αλλά και στη Φέγιενορντ, ακόμα και στη Φενερμπαχτσέ.
Πάνω απ’ όλα όμως κατάφερε να μπει σε μία μικρή παρέα των 100+ συμμετοχών με το πορτοκαλί εθνόσημο. Τότε που τέλη Ιούνη του 2014 περίμενε καρτερικά μήπως και έπιανε την 100στάρα. Είχε κολλήσει για καιρό στις 98 παρουσίες, χάνοντας την εμπιστοσύνη του Λουίς Φαν Χάαλ. Τον έριξε όμως απρόσμενα στο Μουντιάλ και κόντρα στη Χιλή ήρθε η παρουσία Νο100. Συνέβη την ημέρα που συνέπεσε με το θάνατο του πατέρα του και με έναν μαγικό τρόπο ο Κάουτ ήταν και πάλι παντού. Ξεκίνησε αριστερός μπακ, πήγε δεξιά, έπειτα έγινε σέντερ φορ, για να κλείσει το ματς ξανά στα δεξιά.
Αυτός ο αλτρουισμός τον διακατείχε όχι τυχαία. Ετσι ακριβώς λειτουργεί και στην κανονική ζωή του. Εργάζεται με όλες τις δυνάμεις του στο ίδρυμα που έχει φτιάξει για αβοήθητα παιδιά αρχικά στην πατρίδα του και έπειτα στην Αφρική. Ωστόσο, εκείνο που μπορεί να εξηγήσει απόλυτα την ποδοσφαιρική στάση που κράτησε πάντα ο Ντιρκ Κάουτ, είναι ότι η σύζυγός του, Γιερτρούδη, παρά τα εκατ. ευρώ που έβγαλε ο άντρας της, εκείνη συνέχισε να δουλεύει ως νοσοκόμα σε ίδρυμα ηλικιωμένων. Οπότε, όπως και να τον έχει προφέρει, ένα είναι το σίγουρο: ότι ο Ντιρκ (σκέτο) άξιζε πάντα την προσοχή σου…
Πηγή: Gazzetta – Four Four Two
