Την ώρα που καίει ο ήλιος

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Άτιμο πράγμα, λοιπόν, το κάρμα. Χτίζεις ολόκληρο το παιχνίδι σου γύρω από το τρίποντο, υιοθετείς ολόψυχα τη λογική «θα βάλω περισσότερα από όσα θα φάω», ορίζεις τον κόφτη του χρονομέτρου στα 7-8 δευτερόλεπτα, καβαλάς το κύμα και περνάς ολόκληρη τη χρονιά στον αφρό, μέχρι που γίνεται η συνταγή κουβάρι και σου μπλοκάρει τους αεραγωγούς.

Εικοσιεφτά συνεχόμενα χαμένα τρίποντα. Σίδερο, σίδερο, σίδερο, σίδερο, μέχρι να στενάξουν τα στεφάνια, να ματώσουν τα μάτια και να πονέσουν τα μυαλά.

Here’s what 27 consecutive missed threes looks like.

It’s the most by one team in a playoff game in NBA History. pic.twitter.com/RI85mzw5pe

— SportsCenter (@SportsCenter) 29 Μαΐου 2018

Σουτάρετε, λεβέντες μου, έχετε χέρι. Σουτάρετε σαν πιστολέρο του Τέξας, μέχρι να δύσει ο ήλιος από την ανατολή και να ανατείλει από τη δύση, δηλαδή από το Όκλαντ.

Σουτάρετε, μέχρι να δικαιωθεί η έκκληση που απηύθυνα προχθές μέσω Τwitter. Kάποιος να σώσει το μπάσκετ από τους Ρόκετς!

Τώρα που τελείωσε η συζήτηση για τον Goat, απομένει να σώσει κάποιος το μπάσκετ από τους Ρόκετς.

— Nikos Papadojannis (@N_Papadojannis) 28 Μαΐου 2018

Δεν θυμάμαι να έχω γελάσει περισσότερο, από ό,τι σήμερα τα ξημερώματα, που έβλεπα τον «Τιτανικό» του Χιούστον να πέφτει ολοταχώς, με ταχύτητα ενός άστοχου τριπόντου κάθε 7-8 δευτερόλεπτα, στο κίτρινο παγόβουνο από την Καλιφόρνια…

Οκέι, σύμφωνοι, το καταλαβαίνω και μόνος μου, ότι είναι υπεραπλουστευμένη η προσέγγιση, όπως ήταν υπεραπλούστευση ο χαρακτηρισμός «τσίρκο», που τόσο συχνά χρησιμοποιούσα για την πρώτη διετία των Ουόριορς.

Δεν ήταν τυχαίο το μπάσκετ που δίδαξε φέτος ο Μάικ Ντ’Αντόνι ούτε πόνταρε στον αυτοσχεδιασμό όσο νόμιζε το γυμνό μάτι του περιστασιακού θεατή.

Το χάος ήταν οργανωμένο και το σκοράρισμα προερχόταν από στοιχεία που οι Ρόκετς αξιοποίησαν σε υπερθετικό βαθμό.

Λίγες ομάδες έπαιξαν το pick and roll τόσο αποτελεσματικά και ακόμα λιγότερες δόμησαν την επίθεσή τους έτσι ώστε να βρίσκει συνεχώς mis-match απέναντί τους ο χαρισματικός σκόρερ.

Μελετήστε πόσο μεθοδικά (και τελικά εύκολα) οι Καβς έβγαζαν τον ΛεΜπρόν αντιμέτωπο με τον ανήμπορο να προβάλει αντίσταση Ροζίερ ή και με τον Τέιτουμ, αφαιρώντας από την εξίσωση προικισμένους αμυντικούς όπως ο Μόρις και ο Σμαρτ.

Κάπως έτσι έμπαινε το λάδι και στη μηχανή των Ρόκετς, απέναντι σε άμυνες που άλλαζαν συνεχώς. Ακόμα και οι εξαμβλωματικές επιθέσεις όπου δεν άλλαζε ούτε μία πάσα συνήθιως εκδηλώνονταν μέσα από mis-match.

Όταν βεβαίως βγήκε από την εξίσωση το οργανωτικό μυαλό του Κρις Πολ, οι Ρόκετς έγιναν ξανά η ομάδα του 2016-7, πολύ καλή αλλά μονοδιάστατη και προβλέψιμη στο παιχνίδι της, από έναν αντίπαλο καλά δομημένο και με υψηλή αμυντική επίδοση.

Ακόμα και oρφανοί από τον παίκτη-κλειδί Αντρέ Ιγκουοντάλα (του οποίου ο τραυματισμός βοήθησε ώστε το 2-1 να γίνει 2-3), οι Ουόριορς έβγαλαν το Χιούστον εκτός ρυθμού και έκαναν τα μακρινά σουτ στα οποία ειδικεύονται οι Ρόκετς να μοιάζουν λιγότερο καλή ιδέα.

Όσες φορές οι Τεξανοί επιχείρησαν να τρυπήσουν την αντίπαλη άμυνα με διεισδύσεις ή να αξιοποιήσουν το δεύτερο μισό του PnR (συνήθως τον θαυμάσιο Καπελά) έβρισκαν ανοιχτό διάδρομο, αφού οι Ουόριορς παίζουν 48 λεπτά χωρίς σέντερ και με τον Ντρέιμοντ Γκριν να δίνει βοήθειες στην περιφέρεια.

Όπως επισήμαναν όμως οι Ρέτζι Μίλερ και Κρις Ουέμπερ από τις θέσεις των τηλεσχολιαστών, ήταν πολύ αργά για να σκαρώσουν οι Ρόκετς εναλλακτικό σχέδιο.

Δεν γίνεται να αλλάξει ένα φίδι το δέρμα του, την ώρα που καίει ο ήλιος.

Υποψιάζομαι μάλιστα ότι το «τετέλεσται» θα είχε ακουστεί νωρίτερα, αν δεν υπήρχε η κόλλα που ακούει στο όνομα Πι Τζέι Τάκερ.

Αλλά και πώς να νικήσεις τους Ουόριορς με παίκτη-κλειδί έναν πρώην φόργουορντ του …Άρη;

Ο Κέβιν Ντουράντ είναι ίσως ο παίκτης που πλησιάζει την τελειότητα περισσότερο από κάθε άλλον στο ΝΒΑ. Αυτός ήταν που άλλαξε τη φυσιογνωμία των αλέγκρων αλλά αλλοπρόσαλλων Ουόριορς, προσθέτοντας το 2016 ισχυρές δόσεις ισορροπίας, προσωπικότητας και καθαρής κλάσης.

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, πάλι, θα πρέπει πια να θεωρηθεί εκτός συναγωνισμού. Στην περίπτωσή του, «goat» δεν σημαίνει …κατσίκα, αλλά: «greatest of all time».

Μπορεί να μην είναι ανώτερος από τον Μάικλ Τζόρνταν (και να έχει λιγότερους τίτλους), αλλά το κοινωνικό ίχνος που αφήνει πίσω του σε μία εποχή που έχει ανάγκη την πολιτικοποίηση κάνει τη διαφορά.

Και καθαρά μπασκετικά, όμως, δεν υπάρχουν λόγια αντάξια του 33χρονου που παίζει 48λεπτα στα πλέι-οφ και ισοπεδώνει όποιον βρίσκει στο διάβα του, με 45άρες και απανωτά τριπλ-νταμπλ.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να κουβαλήσει στους τελικούς μία πεντάδα που περιλαμβάνει τον Τζορτζ Χιλ, τον Τρίσταν Τόμπσον, τον Τζέι Αρ Σμιθ και πλέον τον Τζεφ Γκρην;

Στην εποχή όπου όλοι οι προπονητές σφίγγουν το rotation και χρησιμοποιούν μόλις 7-8 παίκτες, οι Καβαλίερς κέρδισαν 7^ο παιχνίδι στην έδρα του αντιπάλου χωρίς τον δεύτερο καλύτερο παίκτη τους και με τη μικτή αζήτητων για supporting cast του ΛεΜπρόν.

Όπως είπε χάριν (εύστοχου) ευφυολογήματος στο τέλος του προχθεσινού αγώνα ο Μαρκ Τζάκσον, «Οι Pips σπεύδουν να ευχαριστήσουν την Γκλάντις».

Το μάτι του Ευρωπαίου συμπάθησε το «μπάσκετ του προπονητή» που παρέδωσαν οι αποδεκατισμένοι Σέλτικς, ωστόσο ουδείς δικαιούται να αντισταθεί στον θρύλο του ΛεΜπρόν Τζέιμς, με τους 8 συνεχόμενους τελικούς.

Σε λίγες μέρες θα χειροκροτήσει ξανά τους πρωταθλητές Ουόριορς από το δεύτερο σκαλί του βάθρου και θα ακούσει τις γνωστές ανοησίες των haters: 3 στα 10, αδύναμη Ανατολή κ.ο.κ.  Βλέπετε, είναι …λούζερ.

Και αν αποφασίσει του χρόνου να παίξει και αυτός στο Γκόλντεν Στέιτ ως νέος Ντουράντ ή σε κανένα Χιούστον ή ξέρω γω στους Σέλτικς;

Θα ξεκινήσει κανονικά η σεζόν ή θα του απονείμουν το δαχτυλίδι άνευ αγώνων;

Το μόνο βέβαιο, είναι ο ανεκδιήγητος Τραμπ δεν πρόκειται να καλέσει ούτε φέτος τους πρωταθλητές του ΝΒΑ στον Λευκό Οίκο. Είτε ο τίτλος καταλήξει στον ασυμβίβαστο ΛεΜπρόν είτε στους προοδευτικούς Ουόριορς.

Και αν τους καλέσει, θα τους περιμένει μάταια για δηλητηριώδες φοντανάκι…

Πηγή: Gazzetta