Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Δεν θέλω να υποτιμώ κανένα άθλημα. Ακόμα κι εκείνα που δεν μου αρέσουν, απαιτούν προσπάθεια, κόπο, ιδρώτα και αφοσίωση από τους συμμετέχοντες, τα οποία οφείλω να σέβομαι. Τούτων δοθέντων, και αφού ζητήσω συγγνώμη από αθλητές, προπονητές, παράγοντες και τον ιστορικό διευθυντή του Sportime Χάρη Ξύδη, έναν από τους δέκα ανθρώπους στην Ελλάδα που τους αρέσει πραγματικά το συγκεκριμένο σπορ, οφείλω να πω με πάσα ειλικρίνεια ότι το χάντμπολ δεν το αντέχω! Πιο εύκολα θα παρακολουθούσα ολόκληρο επεισόδιο του Power of Love, παρά ολόκληρο αγώνα χαντμπολ (εντάξει, υπερβολή, θέλω να πιστεύω πως ουδείς μπορεί να παρακολουθήσει ολόκληρο επεισόδιο του Power of Love, αλλά τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα).
Δεν άντεχα το χάντμπολ ούτε όταν έπαιρνε τα πρωταθλήματα ο Φίλιππος Βέροιας, δεν άντεχα το χάντμπολ ούτε όταν άρχισε να σηκώνει τίτλους ο ΠΑΟΚ και προφανώς δεν το αντέχω ούτε και σήμερα, παρότι ξαφνικά το ανακάλυψε κόσμος και κοσμάκης. Κυρίως, το ανακάλυψαν οι κάφροι της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού, οι οποίοι μέσα στην αγρανάπαυση του θέρους, βρήκαν ξαφνικά έναν λόγο να τσακωθούν.
Η ατμόσφαιρα των τελικών, μέσα και κυρίως έξω από το γήπεδο, ήταν «ποδοσφαιρική». Που να πει, σε απλά ελληνικά τοξική. Μπινελίκια, χυδαιότητες, διαμαρτυρίες για τη διαιτησία, επεισόδια, κλωτσομπούνια ανάμεσα στους παίκτες, ένα μαύρο χάλι γενικά! Σαν να βλέπεις ΑΕΚ – Ολυμπιακός (και όλα τα αντίστοιχα ντέρμπι) στο ποδόσφαιρο.
Από εμπορικής απόψεως, η ενδυνάμωση των μεγάλων αθλητικών brand names της χώρας (Ολυμπιακού φέτος, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ εδώ και κάμποσα χρόνια) θεωρητικά κάνει καλό στο άθλημα. Η ίδια η εξέλιξη των τελικών, με την μεγάλη ανατροπή των «Ερυθρολεύκων» θα μπορούσε να αποδειχθεί ένεση στη δημοφιλία του. Πλην όμως, το ζήτημα δεν είναι αν είδαν τους αγώνες περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι συνήθως. Το ζήτημα είναι τι είδους άνθρωποι τους είδαν και πόσοι από αυτούς θα τους δουν ξανά , όταν βρεθούν στους τελικούς ο Φίλιππος Βέροιας, ο Αρχέλαος, ο Πανελλήνιος κ.λπ.
Την ξέρετε την απάντηση. Ελάχιστοι. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αγάπη για τον αθλητισμό και όσα συμβολίζει. Και μην ξεγελιέστε. Ούτε για την ομάδα υπάρχει αληθινή αγάπη. Στην Ελλάδα ο Θεός μας είναι η νίκη. Και ειδικά όταν απέναντι βρίσκεται κάποιος παραδοσιακός εχθρός, η επικράτηση με κάθε τρόπο αποτελεί την μόνη απαίτηση των οπαδών.
Αυτή η «ποδοσφαιρική» (διότι κυρίως στα ποδοσφαιρικά πέταλα γεννιέται και θεριεύει) νοοτροπία ταξιδεύει από γήπεδο και σε γήπεδο, από άθλημα σε άθλημα, από πόλη σε πόλη και διαβρώνει τα πάντα με τη δηλητηριώδη αύρα της. Σας θυμίζω ότι η δολοφονία Φιλόπουλου συνέβη πριν από ντέρμπι αιωνίων στο βόλεϊ γυναικών. Κάποτε ΑΕΚτσήδες και ΠΑΟΚτσήδες ισοπέδωσαν την Λαμία, πριν από ένα παιχνίδι χάντμπολ.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, το χαντμπολ αυτήν την πρόσκαιρη δημοσιότητα, τα πρωτοσέλιδα, τα οχτάστηλα, τα αναλυτικά ρεπορτάζ. Δεν κερδίζει, επί της ουσίας, το παραμικρό. Αντιθέτως χάνει κιόλας.
Και από το να μετατραπεί σε πεδίο εκτόνωσης ποδοσφαιρικών (και κατά βάση προσωπικών) απωθημένων, καλύτερα να παραμείνει το αντιεμπορικό μεράκι δέκα ανθρώπων, οι οποίοι όμως το αγαπούν αληθινά.
Πηγή: Sport DNA
