Του Βασίλη Σαμπράκου
Ακόμη ένας του ποδοσφαίρου, ένας διάσημος, προβεβλημένος, πλούσιος, σε μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής του, τώρα που ετοιμάζεται για συμμετοχή σε Παγκόσμιο Κύπελλο επέλεξε να μιλήσει δημόσια για την κατάθλιψη.
Σε μια πολύ αληθινή, ανθρώπινη συνέντευξη ο Ντάνι Ρόουζ μίλησε ανοιχτά για την κατάθλιψη που πέρασε και για τον δρόμο που διένυσε μέχρι να ξανασταθεί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στα πόδια του. Δοκιμάστηκε σε μια περίοδο που ήταν τραυματίας και είχε υποχρεωθεί σε πολύμηνη απουσία από τα γήπεδα, την πέρασε σε μια περίοδο που του συνέβησαν πολλά, που του ήρθαν μαζεμένα και πυροδότησαν την κατάθλιψη. Αρρώστησε, έγιανε, και σήμερα νιώθει τόσο δυνατός ψυχικά που φτάνει να μπορεί να μιλήσει δημόσια για όλο αυτό που έχει πίσω του.
Είναι πολύ μεγάλη η υπηρεσία που προσφέρει κάθε ένας από τους “λαμπερούς” του αθλητισμού που μιλά δημόσια και ειλικρινά για την αρρώστια της ψυχής, ειδικά μάλιστα όταν το κάνει αφού προηγουμένως έχει θεραπευτεί και όχι απλώς ξαναστέκεται αλλά καταφέρνει να ξανατρέξει στις προηγούμενες ταχύτητές του. Δεν είναι μόνο ότι δίνει κουράγιο σε αυτούς που παλεύουν σήμερα με την κατάθλιψη. Μεγαλύτερη ίσως υπηρεσία είναι αυτή που προσφέρεται, από τέτοιες πράξεις, στον περίγυρο ενός ασθενή της ψυχής. Κάθε τέτοια ιστορία ενός “λαμπερού” και “επιτυχημένου” δίνει στους ανθρώπους τροφή για σκέψη και αφορμή για να αντιληφθούν ότι όσο “επιτυχημένος” ή “βολεμένος” και αν μοιάζει κανείς μπορεί να αρρωστήσει, διότι είναι ακριβώς αυτό, μια αρρώστια της ψυχής η κατάθλιψη. Και κάθε ένας, μα κάθε ένας έχει “δικαίωμα” να αρρωστήσει ψυχικά, όχι επειδή το θέλει, ούτε επειδή το επιτρέπει στον εαυτό του ή επειδή είναι απρόσεκτος, αλλά απλώς επειδή συμβαίνει και στην ψυχή να αρρωσταίνει.
Κάθε ένας “λαμπερός” και “πετυχημένος” που αναφέρεται στην κατάθλιψη κάνει μια ανυπολόγιστης αξίας κοινωνική προσφορά διότι ενθαρρύνει τους υπόλοιπους, τους λιγότερο “σταρ” να ανοιχτούν, να μιλήσουν για την κατάθλιψη στον κοινωνικό περίγυρό τους και να αλλάξουν νοοτροπίες και αντιλήψεις. Κάπως έτσι δημιουργείται η προοπτική να φτάσουμε στην ημέρα που μια κοινωνία θα ζει με τη συνείδηση ότι η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια και ο ασθενής έχει ανάγκη από υποστήριξη και όχι από θυμωμένες συμπεριφορές, έχει ανάγκη την στήριξη και όχι το “κράξιμο”, έχει ανάγκη από ανοχή, υπομονή, κατανόηση και επιμονή στη στήριξη, και όχι από περιθωριοποίηση και εγκατάλειψη.
Κανείς δεν την επιδιώκει την κατάθλιψη, δεν την προσκαλεί να του συμβεί. Κι όταν δεν έχεις προηγούμενη παράσταση, από τον περίγυρό σου ή από τον εαυτό σου, δεν ξέρεις. Και συχνά κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι πρέπει να ντρέπεσαι που υποφέρεις. Και το κρύβεις. Κι αν ζεις σε μια κοινωνία που είναι άμαθη και την αντιμετωπίζει την κατάθλιψη σαν αρρώστια που κολλάει ή ακόμη χειρότερα σαν αμαρτία ή σαν αδυναμία, δεν βρίσκεις ποτέ τον τρόπο να ξανασηκωθείς. Και καταστρέφεσαι.
Εχω πάει εκεί που βρέθηκε ο Ντάνι Ρόουζ. Και γύρισα. Και βρήκα τον τρόπο και τον δρόμο, επειδή με στήριξε ένας επιστήμονας, ένας γιατρός. Αν δεν είχα επισκεφθεί τον γιατρό, αν επέμενα να νομίζω ότι έχω κάνει κάποιο μεγάλο λάθος για το οποίο πρέπει να νιώθω άσχημα, να κρύβομαι και να το κρύβω, να ντρέπομαι, σήμερα δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα διότι θα ήμουν κάπου αλλού, ή δεν θα ήμουν καν. Σε όσους διακρίνετε στην ψυχή σας συμπτώματα σαν αυτά του Ντάνι Ρόουζ θα έλεγα να σπεύσετε σε έναν γιατρό. Σε όσους διακρίνετε συμπτώματα σε πρόσωπο του οικογενειακού περιβάλλοντος θα έλεγα διαβάστε, ενημερωθείτε, ρωτήστε, αναζητήστε έναν ειδικό, πειστείτε για την αποτελεσματικότητα των μεθόδων του και μετά ενθαρρύνετε τον άνθρωπό σας να τον επισκεφθεί. Και στηρίξτε τον μέχρι να θεραπευτεί. Σε όσους κοροϊδεύετε ή απλώς αδιαφορείτε για αυτό που ζει ένας δικός σας άνθρωπος, έχω να πω μόνο αυτό: να μη σας τύχει.
Πηγή: Gazzetta
