Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Ήταν μια εικόνα βγαλμένη από έναν ελληνικό αθλητισμό μιας άλλης εποχής. Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού – και ένας άνθρωπος που αποτελεί κόκκινο πανί για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού – να βάζει στο περιθώριο κάθε ίχνος οπαδικής αντιπαλότητας, κάθε έννοια έχθρας και τυφλού μίσους (που δυστυχώς αποτελούν σημεία των καιρών όχι μόνο στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά στην ελληνική κοινωνία γενικότερα) και να επιδεικνύει με τη φυσική του παρουσία τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ του σε έναν ηγέτη του «αιώνιου αντιπάλου», έναν σπουδαίο άνθρωπο και παράγοντα!
Δεν σας κρύβω ότι αισθάνθηκα μεγάλη έκπληξη αντικρίζοντας τον Βαγγέλη Μαρινάκη να ανεβαίνει τα σκαλιά της Μητρόπολης. Κι ας γνώριζα ότι υπήρχε πιθανότητα να δώσει το παρών στο τελευταίο αντίο του τεράστιου Παύλου Γιαννακόπουλου. Και με απόλυτη ειλικρίνεια, ψιθύρισα από μέσα μου «μαγκιά του». Κι ας είναι ένας άνθρωπος που δεν έχω γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου. Κι ας είναι ένας παράγοντας που έχω ασκήσει έντονη (έως και σκληρή) κριτική στο παρελθόν. Αν δεν γράψω και δημόσια, όμως, αυτό που αισθάνθηκα χθες το πρωί, θα είμαι εμπαθής, μικρόψυχος και ιδιαίτερα άδικος. Και προς Θεού, μακριά από μένα αυτές οι «ιδιότητες»…
Αυτό το «μαγκιά του», μάλιστα, απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη σημασία όσο περνούσαν οι ώρες και πληροφορήθηκα και το παρασκήνιο της παρουσίας του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Έμαθα ότι μια μέρα νωρίτερα είχε επικοινωνήσει με την οικογένεια του εκλιπόντος και είχε ρωτήσει αν ενδεχόμενη παρουσία του στη Μητρόπολη θα δημιουργούσε πρόβλημα στο τελετουργικό αποχαιρετισμού του Παύλου. «Όσο κι αν θέλω να είμαι εκεί να τον τιμήσω με την παρουσία μου, επειδή αντιλαμβάνομαι τι μπορεί να προκαλέσω, αν πρόκειται να δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα, να μην έρθω». Αυτά ήταν τα λόγια του όπως μου μεταφέρθηκαν, έτσι σας τα μεταφέρω κι εγώ…
Φυσικά, η απάντηση της οικογένειας του Παύλου Γιαννακόπουλου ήταν η αυτονόητη. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετική; Αν υπήρχε ένα χαρακτηριστικό του μεγαλύτερου παράγοντα στην ιστορία του Παναθηναϊκού, αυτό δεν ήταν άλλο από το σεβασμό του σε κάθε αντίπαλο. Από την πελώρια αγκαλιά του, στην οποία δεν χωρούσαν μόνο άνθρωποι ντυμένοι στα πράσινα.
Και πάλι, λοιπόν, μαγκιά του Μαρινάκη. Ο δικός του φόρος τιμής σε έναν σπουδαίο άνθρωπο αποτελεί μια από τις πιο ελπιδοφόρες εικόνες της χθεσινής δύσκολης – για όλους τους ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά τον ελληνικό αθλητισμό – μέρας. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και παρακαταθήκη μιας τεράστιας ευθύνης που έχουν όλοι όσοι τίμησαν με το δικό τους τρόπο τον Παύλο Γιαννακόπουλο (είτε με τη φυσική τους παρουσία στη Μητρόπολη, είτε με ένα στεφάνι, είτε με ένα μήνυμα στα μέλη της οικογένειάς του, είτε με μια απλή κουβέντα συμπαράστασης που δεν θα μάθουμε ποτέ). Και αναφέρομαι ιδιαίτερα στους Έλληνες παράγοντες, τους οποίους κατάφερε να ενώσει ο Παύλος (ναι, το κατάφερε κι αυτό λίγο πριν ξεκινήσει το μεγάλο του ταξίδι) κοντά του: Τον Μαρινάκη, τον Μελισσανίδη, τον Σαββίδη, τους αδελφούς Αγγελόπουλους, όλους!
Ο απόλυτος σεβασμός στη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου είναι να αναλογιστούν όλοι τους λόγους για τους οποίους ο εκλιπών κέρδισε με την παρουσία, το ήθος και τη σπάνια προσωπικότητά του, ακριβώς αυτόν τον απόλυτο σεβασμό, όπως τον είδαμε να εκφράζεται τις τελευταίες ημέρες!
Ποια ήταν τα στοιχεία εκείνα που κατέστησαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο ως παράγοντα «οικουμενικής παραδοχής», που όμοιος του αμφιβάλλω αν θα μπορέσει να υπάρξει ξανά σε έναν ελληνικό αθλητισμό που τρέφεται καθημερινά από το δηλητήριο του μίσους; Το ήθος και η σεμνότητά του!
Εννοείται ότι ο Παύλος πάντα ενεργούσε για να προασπίσει τα συμφέροντα του αγαπημένου του Παναθηναϊκού. Ποιος παράγοντας ομάδας δεν το πράττει σε ολόκληρο τον κόσμο; Δεν το έκαναν στο παρελθόν ιστορικοί πρόεδροι της Ρεάλ, της Μπάρτσα, της Μίλαν, της Γιούβε, της Μπάγερν, της Λίβερπουλ, της Γιουνάιτεντ;
Το ζητούμενο είναι πως επιλέγεις να προασπίσεις το σύλλογο που αποτελεί κομμάτι της ζωής σου. Ποια είναι η δημόσια εικόνα που επιλέγεις να μεταλαμπαδεύσεις στα νέα παιδιά. Ποια είναι τα μηνύματα που περνάς σε νέους ανθρώπους κάθε φορά που τους συναντάς…
Ο Παύλος δεν προκάλεσε ποτέ. Δεν ειρωνεύτηκε ποτέ. Δεν πρόσβαλλε ποτέ αντίπαλό του. Κι όταν κάποιες φορές ξέφυγε, ήταν ο πρώτος που έσπευδε να αναγνωρίσει το λάθος του. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά με πράξεις, με έργα που πολλές φορές δεν γίνονταν καν γνωστά στο ευρύ κοινό.
Όλοι όσοι τιμήσαμε τη μνήμη του Παύλου αυτές τις μέρες (συγχωρέστε με για τον πρώτο πληθυντικό, αλλά συμπεριλαμβάνω και τους δημοσιογράφους στα κομμάτια του παζλ του ελληνικού αθλητισμού και μάλιστα ένα κομμάτι που φέρει τεράστιες ευθύνες για το συνεχές κατρακύλισμά του), όλοι όσοι αποχαιρετήσαμε ένας σπουδαίο άνθρωπο, οφείλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη του με έναν και μοναδικό τρόπο: Να αγωνιστούμε για να κυριαρχήσουν ξανά στην αθλητική μας καθημερινότητα οι δικές του αξίες. Να θυμηθούμε ότι στον αθλητισμό δεν υπάρχει εχθροί παρά μόνο αντίπαλοι. Να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας μπορεί να μάχεται για το καλό της αγαπημένης του ομάδας, αλλά μπορεί να το πράττει με σεβασμό στον αντίπαλο. Και να θυμηθούμε ότι στον αθλητισμό υπάρχουν οι χαρές, οι λύπες, η συγκίνηση, μα πάνω απ’ όλα υπάρχει ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ και η ΕΚΤΙΜΗΣΗ. Αν τα καταφέρουμε, να είστε σίγουροι ότι από εκεί ψηλά ο Παύλος θα μας κοιτάει όλους περήφανος: Πράσινους, κόκκινους, κίτρινους, ασπρόμαυρους. Δεν είναι εύκολο να τα καταφέρουμε. Αξίζει, όμως, να το παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις!
Υ.Γ. Όχι δεν σκοπεύω να αφιερώσω ούτε ίχνος πρότασης του άρθρου μου, στα… ζώα που πέταξαν μπουκάλια στον Βαγγέλη Μαρινάκη. Βαρέθηκα, ειλικρινά, να αναδεικνύω συμπεριφορές που δεν παραπέμπουν σε ανθρώπους και να μη στέκομαι σε συμπεριφορές άξιες προβολής. Γιατί την ώρα που έφτασε στη Μητρόπολη ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού στον προαύλιο χώρο βρίσκονταν κάποιες χιλιάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού. Η συντριπτική πλειοψηφία έπραξε το αυτονόητο: Σιώπησε! Επέτρεψε σε έναν άνθρωπο να τιμήσει με την παρουσία του και το σεβασμό του, τον δικό τους Παύλο. Τον πατέρα τους, όπως τον αποκαλούσαν. Σεβάστηκαν απόλυτα την επιθυμία της ίδια της οικογένειας Γιαννακόπουλου! Για να το πω απλά: Τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο τις αξίες που πρέσβευε ο Παύλος. Ναι, η δική τους συμπεριφορά είναι άξια προβολής. Κάποια στιγμή τα… ζώα πρέπει να τεθούν στο περιθώριο. Απ΄ όλους μας. Κι ας πουλάνε περισσότερο…
Πηγή: Sport DNA
