Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Οι περισσότερες αναλύσεις που κατέληγαν να δίνουν στον Παναθηναϊκό προβάδισμα στα προγνωστικά για τον τίτλο είχαν ως κοινή συνισταμένη την αθλητικότητα των παικτών που τον στελέχωσαν, σε αντιδιαστολή με τον κάπως γερασμένο και οπωσδήποτε πιο προβλέψιμο Ολυμπιακό.

Ειδικοί και λιγότερο ειδικοί συμφωνούσαν ότι η πρόσθετη φρεσκάδα και τα πόδια-ελατήρια παικτών όπως ο Τζέιμς, ο Σίνγκλετον και ο Αντετοκούνμπο θα έκαναν τη διαφορά στην τελική ευθεία.

Στο φινάλε μίας σειράς που πέρασε από πυρ και σίδερο μέχρι να αφήσει τη μπίλια στο πράσινο, αποδείχθηκε ότι οι αναλυτές είχαν δίκαιο.

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στο γήπεδο για να παίξει το τελευταίο ημίχρονο της χρονιάς με βλέμμα που γυάλιζε και άφθονο καύσιμο στο ρεζερβουάρ, ενώ ο Ολυμπιακός έμοιαζε να κινείται με τις αναθυμιάσεις και να καταρρέει με κάθε λεπτό που κυλούσε.

Η απόφαση του Γιάννη Σφαιρόπουλου να παίξει το τελευταίο πεντάλεπτο ενός 5ουτελικού χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη φανερώνει όλα όσα θα ήθελε να γνωρίζει ο περιστασιακός θεατής.

Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν απλά η καλύτερη από τις δύο ομάδες, ήταν η μοναδική που έφτασε στο νήμα όρθια.

Ο Τσάβι Πασκουάλ κατάλαβε ότι η νίκη θα ήταν θέμα ενέργειας και φυσικών δυνάμεων, οπότε ανέβασε ξανά στα χαρακώματα τον, για λίγο παραγκωνισμένο, Θανάση Αντετοκούνμπο και έχτισε γύρω του μία άμυνα που έκρυβε το μισό γήπεδο.

Αντιμέτωπος με έναν ορίζοντα που όσο περνούσε ο χρόνος μίκραινε, ο Ολυμπιακός μπλέχτηκε στο μποτιλιάρισμα.

Η κλασσική άμυνα με αλλαγές, με την οποία οι «πράσινοι» ξεκίνησαν (ντυμένοι με στολή καμικάζι) το β’ ημίχρονο απαγόρευσε την early offense του Ολυμπιακού και τον υποχρέωσε σε ρυθμό χελώνας, όπου κάθε πάσα όφειλε να περάσει ανάμεσα σε δάσος από χέρια.

Στο δεκάλεπτο που ακολούθησε την ανάπαυλα, οι φιλοξενούμενοι πούλησαν 8 φορές τη μπάλα, τροφοδοτώντας άθελά τους τον «πράσινο» αιφνιδιασμό και τον ενθουσιασμό της κατάμεστης εξέδρας.

Μία λάθος πάσα έχει διπλή βαρύτητα, όταν χαρίζει καλάθι στον αντίπαλο, σε αγώνα μάλιστα όπου το σκορ είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Ο Παναθηναϊκός έκλεψε μπάλες, έτρεξε στο ανοιχτό γήπεδο, αξιοποίησε με εύκολα καλάθια τη δυστοκία των «ερυθρολεύκων», έκανε το ΟΑΚΑ να χορεύει και κέρδισε πολύτιμους πόντους στη ζυγαριά της αυτοπεποίθησης.

Μέσα από τον ρυθμό που επέβαλε, βρήκε και τα τρίποντα που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει το γνώριμο, πολυδιάστατο παιχνίδι του: 0/7 στο πρώτο μέρος, 3/5 στην τρίτη περίοδο, από τρεις διαφορετικούς παίκτες (Ρίβερς, Λοτζέσκι, Τζέιμς).

Η τελευταία φορά που οι δύο φιναλίστ βρέθηκαν σε απόσταση ενός σουτ ήταν στο 26ο λεπτό, όταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο έγραψε το 48-45 με ένα 11 επιθετικά ριμπάουντ του Παναθηναϊκού.

Το τρίποντο του Ματ Λοτζέσκι αμέσως μετά έγινε σάλπισμα τελικής επίθεσης και καρφί στο μάτι της ομάδας που τον αποδέσμευσε το περασμένο καλοκαίρι.

Ακολούθησε η στιγμή που μπορούσε -για τελευταία φορά- να αλλάξει τις ισορροπίες του αγώνα και να ξαναδώσει την πρωτοβουλία στον Ολυμπιακό: το 4ο φάουλ του Νικ Καλάθη.

Αλλά το ιππικό που κατέφτασε από τον πάγκο κράτησε τα μπόσικα και μάλιστα έδωσε πρόσθετη ώθηση, απέναντι σε μία ομάδα που έπνεε πια τα λοίσθια.

Οι 10+10 πόντοι του ξεχασμένου Νίκου Παππά και του Μάικ Τζέιμς στα τελευταία 14 λεπτά του αγώνα οδήγησαν τον Παναθηναϊκό σε ασφαλές μονοπάτι, με κορωνίδα φυσικά το -απίθανο για άλλους, ρουτινιάρικο για τον ίδιο- τρίποντο του Αμερικανού στη λήξη της γ’ περιόδου (60-50).

Αλήθεια, θα κέρδιζε τον τίτλο ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Τζέιμς;

Μπορεί να κόστισε στο «τριφύλλι» της Ευρώπης ο κάπως σπασμωδικός τρόπος με τον οποίο επιχείρησε να τον επανεντάξει στην ομάδα ο Πασκουάλ, αλλά το πρωταρχικό στοίχημα ήταν εξαρχής η κατάκτηση του εγχώριου τίτλου.

Ο ίδιος Τζέιμς που τον Μάρτιο έμοιαζε με ξένο σώμα έγινε τον Ιούνιο μπροστάρης και ηγέτης. Ίσως θα ήταν σκόπιμο, να έστελνε ο Παναθηναϊκός ένα δώρο στους Πέλικανς, που άνοιξαν τον δρόμο για την επιστροφή του στην Ελλάδα πριν από 4 μήνες…

Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε προβληματική εικόνα στο α’ ημίχρονο του αγώνα, όταν το «θέλω» και η πείρα των Σπανούλη-Πρίντεζη έβγαζαν τον Ολυμπιακό στον αφρό, αλλά κυριάρχησε επειδή έλαβε χείρα βοηθείας από όλους, σχεδόν, τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν.

Το δίδυμο που προαναφέρθηκε κάλυψε το ντεφορμάρισμα του νικημένου από την άμυνα του Παπανικολάου Καλάθη, ενώ τα 17 ριμπάουντ του Σίνγκλετον πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα πίσω από το μπλαζέ παρουσιαστικό του.

Ο Γκιστ ήταν πολύ καλός σε όλα, όπως και ο Λοτζέσκι. Ο Θανάσης έκανε τα 8 λεπτά της συμμετοχής του να μοιάζουν περισσότερα.

Ο Ρίβερς έδωσε το σύνθημα με το πρώτο «πράσινο» τρίποντο της βραδιάς και έκανε τη γνωστή, αθόρυβη δουλειά στα μετόπισθεν και στο «ποστ».

Οι 84 πόντοι είναι κάπως κολακευτική για τη συνολική εικόνα των πρωταθλητών, αλλά οι 53 του β’ ημιχρόνου δεν επιδέχονται αμφισβητήσεις και αντιρρήσεις.

Το έμπειρο μάτι θα αφήσει στην άκρη τα τρίποντα και τις 10 χαμένες βολές, για να επικεντρωθεί στα λεγόμενα hustle stats, αυτά που καθρεφτίζουν τον ιδρώτα, την προσπάθεια και την αποφασιστικότητα μίας ομάδας: 11 επιθετικά ριμπάουντ (όλα στα πρώτα 30 λεπτά του αγώνα), 9 κλεψίματα, 5 τάπες.

Υπολογίστε πόσες παραπανίσιες κατοχές πρόσφεραν στον Παναθηναϊκό αυτές οι αμυντικές νίκες, προσθέστε στο κοκτέιλ το ψυχολογικό αβαντάζ που αποκτά μία ομάδα όταν αισθάνεται ότι το καλάθι της γίνεται δαχτυλήθρα και σερβίρετε το κοκτέιλ στο ποτήρι της Κυριακής. Το νέκταρ θα βγει πράσινο.

Ο Ολυμπιακός άφησε την αίσθηση ότι μπορούσε να κερδίσει το ματς (να το κλέψει, θα πουν οι κυνικοί), αλλά έχασε τον ρυθμό του μετά την παρατεταμένη διακοπή του ημιχρόνου και δεν βρήκε τρόπο να μπαλώσει κραυγαλέα κενά σαν αυτά που άφησαν με την ανυπαρξία τους οι Μιλουτίνοβ, Στρέλνιεκς ή την αφλογιστία των Μάντζαρη, Παπαπέτρου.

Ο Σέρβος διαμαρτύρεται για τα φάουλ που του χρεώθηκαν, αλλά δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να φυλαχτεί, ακόμα και όταν μπήκε φορτωμένος με 3 ή με 4.

Εκτός του ΜακΛέιν και εν μέρει του Ρόμπερτς, δεν υπάρχει «ερυθρόλευκος» εκτός του κεντρικού πυρήνα που να βγαίνει προσωπικά κερδισμένος από τη σειρά των τελικών.

Οι παντογνώστες των social media ξεσπαθώνουν όλη τη χρονιά ενάντια στον Γιάννη Σφαιρόπουλο, αλλά εγώ νομίζω ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού ήταν ο mvp αυτής της περίεργης χρονιάς.

Δύσκολα θα κρατούσε άλλος την ίδια ομάδα όρθια, μέσα από τα μύρια κύματα και το κύμα της αδικαιολόγητης αμφισβήτησης.

Αλλά ποιος διάλεξε αυτούς τους αναξιόπιστους ξένους, αν όχι ο προπονητής; Όταν ο Παναθηναϊκός ξανάφερε στην Ελλάδα τον Τζέιμς, ο Ολυμπιακός στρατολόγησε τον DNP-CD Mπόμπι Μπράουν. 

Όπως και αν έχει το πράγμα, το λιμάνι υποδέχεται το καλοκαίρι φουρτουνιασμένο και αντιμέτωπο με δύσκολα διλήμματα.

Αλλά η βραδιά ανήκει στον πρωταθλητή Παναθηναϊκό, ο οποίος δικαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό για τις επιλογές και τις κινήσεις του και άφησε τον άσπονδο αντίπαλο με άδεια χέρια για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Όταν εντόπισε στον δρόμο του τον Τσάβι Πασκουάλ, Οκτώβριο μήνα το 2016, έγραφα ότι το πορτοφόλι που βρήκε πέφτοντας από την Ακρόπολη τον πρώτο αριθμό του λαχείου.

Ο Καταλανός είναι ο πρωτομάστορας των back-to-back τίτλων, αλλά υπολογισμοί για την επόμενη μέρα είναι αδύνατο να γίνουν όσο παραμένει στον ορίζοντα το γκρίζο σύννεφο της ρήξης με την Euroleague.

Oι αποφάσεις της διοίκησης, στο συγκεκριμένο θέμα, μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο για το αύριο της ομάδας, όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε σήμερα.   

ΥΓ: Με τη διαιτησία, η συγκεκριμένη στήλη δεν ασχολείται ποτέ και ούτε πρόκειται να ξεκινήσει τώρα. Όποιος θέλει να ασχοληθεί με διαιτητολογία, μπορεί ελεύθερα να πάει αλλού ή να ασχοληθεί με το Μουντιάλ, που έχει και VAR.

Πηγή: Gazzetta – Four Four Two

Pin It on Pinterest

Shares
Share This