Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Συγχωρέστε με για το… αδόκιμο του σημερινού μου blog, αλλά προτού ξεκινήσω το κυρίως θέμα του κειμένου (που δεν είναι άλλο από την επόμενη μέρα του Ολυμπιακού) θα ήθελα να φέρω ως πρόλογο το… υστερόγραφο με αφορμή μια συγκλονιστική εικόνα που, δυστυχώς, θάφτηκε και στα ΜΜΕ κάτω από τα… τύμπανα του πολέμου που ήχησαν για άλλη μια φορά πιο δυνατά από ποτέ κατά τη διάρκεια μιας σειράς τελικών ανάμεσα στους δύο «αιώνιους».
Απ’ όλα όσα είδαμε τις τελευταίας δύο εβδομάδες στα παρκέ του ΟΑΚΑ και του ΣΕΦ, ας κρατήσουμε, ειλικρινά, αυτή τη στιγμή. Την αγκαλιά του Βασίλη Σπανούλη στον Θανάση Γιαννακόπουλο και μάλιστα τη στιγμή που λίγα μέτρα πιο μακριά ο… πόλεμος μαινόταν. Δεν χρειάζονται ούτε περαιτέρω σχόλια, ούτε κάποια ιδιαίτερη περιγραφή. Αρκεί μόνο η εικόνα. Ο καθένας από εμάς, έχει μπροστά του μια επιλογή: Αξίζει να παλέψουμε για έναν αθλητισμό, στον οποίο εικόνες σαν αυτή θα είναι ο κανόνας και όχι οι εξαιρέσεις; Αξίζει να παλέψουμε για έναν αθλητισμό, στον οποίο δεν θα χρειάζεται να φεύγει ένας άνθρωπος για να ζούμε καθημερινά εκδηλώσεις απόλυτου σεβασμού σαν αυτή; Ο καθένας ας δώσει την απάντησή του…
Ολυμπιακός, η επόμενη δύσκολη μέρα!
Ας περάσουμε και στο… κυρίως θέμα: Ολυμπιακός, η επόμενη μέρα! Όποιος θέλει να πιστεύει ότι οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν το πρωτάθλημα από τη διαιτησία, μπορεί ελεύθερα να το πράττει. Θα επαναλάβω ότι η διαιτησία αποτελεί συχνά – πυκνά τον πιο επικίνδυνο δρόμο αποπροσανατολισμού μιας ομάδας από τις δικές της ευθύνες. Και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο ο Ολυμπιακός έμεινε για δεύτερη διαδοχική χρονιά χωρίς τίτλο, είναι το μπάσκετ και μόνο το μπάσκετ!
Από τις αρχές του έτους, έχω βαρεθεί διαρκώς να διαβάζω αρνητικά σχόλια και επικρίσεις για τους ξένους του Ολυμπιακού. Τον άχρηστο Ρόμπερτς, τον άμπαλο Τόμπσον, τον μία κρύο και μία ζέστη Μακλίν…
Με συγχωρείτε, αλλά όταν μια ταινία καταλήγει σε φιάσκο στις κινηματογραφικές αίθουσες δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι ηθοποιοί… β’ ρόλων, αλλά η κύρια ευθύνη βαραίνει τους πρωταγωνιστές, το σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο.
Δεν είναι δυνατόν κάθε καλοκαίρι να διαβάζουμε για τον «Ολυμπιακό του ελληνικού κορμού», τον «Ολυμπιακό του Σπανούλη και του Πρίντεζη» και μετά από κάθε αποτυχία να ρίχνουμε το ανάθεμα στους ξένους, που στο κάτω – κάτω της γραφής αποκτήθηκαν για να αποτελέσουν ιδανικά συμπληρωματικά κομμάτια σε ένα παζλ Ελλήνων πρωταγωνιστών.
Ναι, οι Έλληνες παίκτες, ο Βασίλης Σπανούλης, ο Γιώργος Πρίντεζης θα βλέπουν πάντα τα ονόματά τους με χρυσά γράμματα στη βίβλο της «ερυθρόλευκης» ιστορίας. Θα είναι πάντα οι άνθρωποι που εκτόξευσαν έναν ολόκληρο σύλλογο προς την κορυφή του ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θα είναι οι παίκτες που έκαναν χιλιάδες μάτια να δακρύσουν από συγκίνηση, από περηφάνια, που έκαναν χιλιάδες καρδιές να χτυπήσουν δυνατά.
Σιγά – σιγά, όμως, ο Ολυμπιακός καλείται να περάσει στην επόμενη μέρα μιας «χρυσής εποχής». Καλείται να σχεδιάσει ένα καινούργιο αύριο. Το ίδιο θα συνέβαινε ακόμη κι αν κέρδιζε τη σειρά των τελικών με τον Παναθηναϊκό. Και σήμερα θα έπρεπε πάλι να λάβει μια σειρά από δύσκολες αποφάσεις…
Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να είναι πλέον η ομάδα του Σπανούλη
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ίσως ο πιο δουλευταράς επαγγελματίας αθλητής που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια σε ελληνική ομάδα. Όσοι τον ζουν από κοντά, απορούν για τη διάθεσή που δείχνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, για την όρεξη που συνοδεύει κάθε επίσκεψή του στο γυμναστήριο. Μπορεί να πετύχει τα πάντα, εκτός από ένα: Να νικήσει το χρόνο. Στις 7 Αυγούστου ο Σπανούλης θα μπει επίσημα στο 37οέτος της ζωής του. Όσο έφηβος κι αν αισθάνεται ο ίδιος, είναι αδύνατον να αγωνίζεται στους ρυθμούς που το έπραττε μέχρι πριν από μια διετία.
Αυτή, είναι στα δικά μου μάτια η πιο κομβική απόφαση που αφορά το σχεδιασμό του Ολυμπιακού της επόμενης μέρας: Ποιος θα είναι ο ρόλος του Βασίλη Σπανούλη στην ομάδα. Τι μας έδειξε η φετινή χρονιά; Ότι δεν μπορεί να είναι ο ίδιος με αυτόν που ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Ότι ο χρόνος του πρέπει να μειωθεί (για μένα δεν μπορεί να ξεπερνάει τα 16-18’ παρουσίας στο παρκέ). Ότι η μπάλα θα πρέπει να βρίσκεται λιγότερη ώρα στα χέρια του. Ότι για να βρίσκεται στα τελευταία πέντε λεπτά στο παρκέ (εκεί που είναι ακόμη και τώρα ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας στη λήψη σωστών αποφάσεων) θα πρέπει να έχει μια διαφορετική συντηρητική διαχείριση στο προηγούμενο διάστημα των αγώνων για να φτάνει στο φινάλε τους με καθαρό μυαλό και φρέσκα πόδια. Και το κυριότερο, θα πρέπει η περιφέρεια του Ολυμπιακού να αποκτήσει και άλλους πρωταγωνιστές. Θα πρέπει να αποκτήσει παίκτες που θα μπορούν να κρατούν στα δικά τους χέρια την μπαγκέτα του μαέστρου και να αφήνουν τον Βασίλη σε δεύτερο ρόλο.
Κάποιοι θα συγκρίνουν απλά νούμερα και θα πουν «μα ο φετινός Σπανούλης ήταν καλύτερος από τον περσινό».
Τα δικά μου μάτια είδαν έναν πολυσύνθετο Ολυμπιακό με πολλούς πρωταγωνιστές, όσο δεν έπαιζε ο Βασίλης και έναν μονοδιάστατο Ολυμπιακό στον οποίο όλοι κρυβόντουσαν και περίμεναν να δουν τι θα κάνει την μπάλα ο Σπανούλης, όταν γύρισε ο «ερυθρόλευκος» ηγέτης στα παρκέ.
Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να είναι πλέον «η ομάδα του ενός». Ιδιαίτερα όταν αυτός ο ένας (όσο τεράστιος κι αν είναι) πατάει πλέον τα 37.
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι τι θέλει ο ίδιος ο Σπανούλης, τι θέλει ο Ολυμπιακός και αν η φιλοσοφία τους ταυτίζεται. Γιατί ο ίδιος ο «Kill Bill» μπορεί να αισθάνεται ακόμη δυνατός, να μη θέλει να συμβιβαστεί και να κάνει ένα βήμα πιο πίσω. Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος μεγάλος αθλητής θα είναι που θα το πράττει. Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη απόφαση είναι η πιο κομβική για το σχεδιασμό του νέου Ολυμπιακού.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται και ξένους πρωταγωνιστές
Ξεκινώ τη δεύτερη παρατήρηση με μια ερώτηση: Ποιος ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα στη θέση «1» για τον Ολυμπιακό της φετινής σεζόν; Ο Ρόμπερτς που βαρέθηκε να του σέρνουν τα εξ αμάξης, ή ο Μάντζαρης; Από τον Αμερικανό έχουμε να θυμόμαστε και ορισμένες μεγάλες βραδιές. Από τον Έλληνα γκαρντ; Τι έχουμε να θυμόμαστε; Για να μην ξεχνιόμαστε, ο Μάντζαρης θεωρείται βασικός πόιντ γκαρντ των «ερυθρόλευκων», γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε αμείβεται με ένα από τα πλέον πλουσιοπάροχα συμβόλαια του ρόστερ. Φέτος, όμως, ήταν πραγματικά τραγικός.
Προσθέστε στη δική του… αναιμική παρουσία, τον για δεύτερη διαδοχική χρονιά… κλαταρισμένο Γιώργο Πρίντεζη στο φινάλε της χρονιάς (με ενάμιση καλό ημίχρονο στη σειρά των τελικών) και τον ή του ύψους ή του βάθους Ιωάννη Παπαπέτρου που έπρεπε τη φετινή χρονιά να πραγματοποιήσει το step up και να αναλάβει καθήκοντα πρωταγωνιστή και θα αντιληφθείτε ότι η αναζήτηση της βελτίωσης ενόψει της επόμενης μέρας του Ολυμπιακού, θα πρέπει να ξεκινήσει από την αξιολόγηση του μεγάλου όπλου των τελευταίων ετών: Του ελληνικού κορμού!
Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι για τον Ολυμπιακό ξημερώνει μια δύσκολη – από πολλές πλευρές – μέρα. Μια μέρα που θα οδηγήσει σε μεγάλες (και ίσως ιστορικές) αλλαγές την ομάδα μπάσκετ. Και στις δύσκολες αποφάσεις απαιτείται καθαρό μυαλό, καθαρή σκέψη και ρεαλισμός. Κι όταν μια τόσο πετυχημένη ομάδα καλείται να γυρίσει σελίδα το πετυχημένο «χθες» πρέπει να αποτελεί οδηγό για ένα εξίσου πετυχημένο «αύριο». Δεν πρέπει, όμως, να το εγκλωβίζει…
Πηγή: Sport DNA
