Του Νίκου Παπαδογιάννη
Κόντρα στις επιφυλάξεις που διατύπωνα σε προηγούμενο σημείωμα, πριν από μερικές μέρες, ο Ολυμπιακός έλυσε το πρόβλημά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Απέσπασε την υπογραφή του πλέον περιζήτητου από τους ελεύθερους προπονητές του φετινού καλοκαιριού και το έπραξε νωρίς, πριν ακόμη φύγει ο Ιούνιος, ώστε να υπάρχει αρκετός χρόνος για τη στελέχωση της ομάδας.
Τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά, ποικίλα και κρίσιμα.
Άλλος θα είναι ο Ολυμπιακός με Σπανούλη, άλλος χωρίς αυτόν. Άλλος με τους δύο «Παπ», άλλος αν κάποιος από αυτούς βουτήξει στη θάλασσα και ακολουθήσει το μονοπάτι του Σλούκα.
Άλλος με πρωτοκλασάτους ξένους, άλλος με ξένους τύπου Μπράουν, Ουίλτζερ, Τόμπσον και Τιλί. Άλλος με τους Αγγελόπουλους στο τιμόνι του και άλλος δίχως αυτούς.
Το τελευταίο το αφήνω προς το παρόν στην άκρη ή μάλλον το πασάρω στον Κωνσταντίνο Μελάγιες, ο οποίος παρακολουθεί το ρεπορτάζ εκ του σύνεγγυς.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας ταπεινός σχολιογράφος, που στις ελεύθερες ώρες του γράφει βιβλία.
Παράλληλα, ο Ολυμπιακός έλυσε το πρόβλημά του με τρόπο που ξάφνιασε.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η διοίκηση τόλμησε αξιοσημείωτη οικονομική υπέρβαση και μάλιστα όχι για παίκτες, αλλά για προπονητή.
Πότε ήταν η προηγούμενη φορά που έσπασαν τον κουμπαρά οι αδελφοί, για να ντύσουν στα κόκκινα έναν τεχνικό με βαρύ όνομα;
Βεβαίως, οι κινήσεις που έκαναν σε αυτόν τον τομέα την προηγούμενη πενταετία δικαιώθηκαν απόλυτα, αφού οι διάδοχοι του Ντούσαν Ίβκοβιτς (για να τραβήξω τη γραμμή εκεί) οδήγησαν την ήδη φτασμένη ομάδα σε έναν ευρωπαϊκό τίτλο και σε τρεις τελικούς Εuroleague.
Σε κάποιον τόπο που εμπιστεύεται και επιβραβεύει τους προπονητές, ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα έμεναν στον πάγκο για πολύ περισσότερα από 3-4 χρόνια έκαστος.
Αλλά η Ελλάδα είναι η χώρα που τρώει τα εκλεκτά παιδιά της και ο Ολυμπιακός η ομάδα που προτιμά την εγχώρια δόξα από τη διεθνή, τον ρόλο του αδικημένου από αυτόν του δικαιωμένου.
Εάν οι Αγγελόπουλοι πήραν τον Ντέιβιντ Μπλατ για να ακουστεί και στα αγγλικά η φράση «συγχαρητήρια στον Βασιλακόπουλο», καλύτερα να το κλείσουν το μαγαζί ή να το παραδώσουν στους παντογνώστες της εξέδρας.
Για τα διαπιστευτήρια του Μπλατ, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Το παλμαρέ του είναι υπεράνω αμφισβήτησης.
Η θητεία του στο τιμόνι των Κλίβελαντ Καβαλίερς είναι το σημαντικότερο γαλόνι στη στολή του και ο απίστευτος θρίαμβος στο Εurobasket του 2007 με την Εθνική Ρωσίας η μεγαλύτερη προπονητική επιτυχία του.
Βεβαίως, ο Ολυμπιακός δεν είναι ούτε ομάδα του ΝΒΑ ούτε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα κάποιας χώρας.
Ο πρωταθλητισμός στην Εuroleague είναι ένα στοίχημα εντελώς διαφορετικό, κερδισμένο βεβαίως από τον Μπλατ με τη Μακάμπι του 2014 στο Μιλάνο.
Τα εκκωφαντικά πυροτεχνήματα της καριέρας του, ο Αμερικανοϊσραηλινός τα έχει πετύχει από ρόλο αουτσάιντερ, όταν κάποιοι αλαζόνες έκαναν το λάθος να τον ξεγράψουν.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, για τον σημερινό Ολυμπιακό.
Μετά από μία διετία χωρίς τίτλους εντός των τειχών και από μία χρονιά απουσίας από το final-4, oι «ερυθρόλευκοι» δεν είναι φαβορί για την κατάκτηση τίτλων ούτε στην Ελλάδα ούτε φυσικά στην Ευρώπη.
Ιδίως αν ο προϋπολογισμός για τα συμβόλαια των παικτών μείνει σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, ιδίως αν η συνταγή αφεθεί να μουχλιάσει, ιδίως αν δεν βρεθεί ελιξήριο νιότης για να αποτελέσει αντίδοτο στις τρικλοποδιές του πανδαμάτορα…
Η παρουσία του Μπλατ μπορεί να αποτελέσει δέλεαρ για κάποιους παίκτες που υπό άλλες συνθήκες θα αντιμετώπιζαν τις πειραιώτικες προτάσεις με σκεπτικισμό και αρνητική διάθεση.
Εάν υπάρχει ένας τομέας στον οποίο ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού είναι καλύτερος από ό,τι η προπονητική, αυτός είναι το λέγειν και οι δημόσιες σχέσεις.
Ο Μπλατ είναι ο άνθρωπος που μπορεί να πουλήσει κλιματιστικό σε Εσκιμώο και να του δώσει δώρο ένα μαγιό.
Για κάποιον περίεργο λόγο, δεν μπορώ να τον φανταστώ να δηλώνει ότι «για όλα φταίει ο σωλήνας»…
Το μπαλάκι πέφτει πλέον στο απέναντι γήπεδο, όπου ο Παναθηναϊκός έχει λυμένο το ζήτημα του προπονητή (με το καταλανικό λαχείο που του κλήρωσε τον δύσκολο Οκτώβριο του 2016), αλλά ίσως χρειαστεί να προχωρήσει σε ριζική αναδόμηση.
Όσο περισσότεροι φύγουν από το τρίο Καλάθη, Τζέιμς, Σίνγκλετον, τόσο το χειρότερο για τους πρωταθλητές Ελλάδας.
Προς το παρόν, φαίνεται ότι και οι τρεις στέκονται στο κατώφλι και κοιτάζουν προς τα έξω.
Ποιος μπορεί να τους αδικήσει, όμως; Μπαίνει Ιούλιος και ακόμη δεν έχει ξακαθαρίσει αν ο Παναθηναϊκός μένει στην Euroleague ή φεύγει από αυτήν.
Η διοργανώτρια αρχή δήλωσε κανονικά το όνομα των «πρασίνων» στις ομάδες που θα εκκινήσουν τη νέα σεζόν, αλλά αυτή η ανακοίνωση ήταν καθαρά διαδικαστική.
Η τελευταία επίσημη ή ημιεπίσημη τοποθέτηση του Παναθηναϊκού ήταν εχθρική όσο και οι προηγούμενες, ενώ η παρουσία του Μπερτομέου στην Αθήνα για την κηδεία του Παύλου Γιαννακόπουλου δεν έφερε ορατή γεφύρωση.
Όσο η αβεβαιότητα παρατείνεται, η στελέχωση της ομάδας θα βρίσκεται στον αέρα μαζί με τις διαθέσεις του αναντικατάστατου Καλάθη και των άλλων.
Εκτός αν οι μάνατζερ έχουν ειδοποιηθεί για κάτι που οι κοινοί θνητοί δεν γνωρίζουμε, οπότε τα πράγματα αλλάζουν…
Όπως και αν έχει το πράγμα, η άφιξη του Μπλατ ανεβάζει τον πήχυ του ανταγωνισμού.
Ο Παναθηναϊκός έχει σειρά να απαντήσει στη σκακιέρα και, ταυτόχρονα, να αποδείξει ότι του έγινε μάθημα το πάθημα προηγούμενων ετών, με το άκαρπο κυνήγι των Σλούκα, Μάντζαρη.
Εάν εγκλωβιστεί σε σήριαλ Παπαπέτρου και χάσει άγονες εβδομάδες με αυτό, κινδυνεύει να βρεθεί μετέωρος, μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Πηγή: Gazzetta
