Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ξεκίνησαν απ’ το μηδέν του 2004, τότε που δεν νίκησαν στον όμιλο ούτε τη Λετονία, και στο τέλος ηττήθηκαν κι απ’ τα δεύτερα της Τσεχίας. Κατέληξαν, πάλι, στο μηδέν. Ηττημένοι, απ’ την πιο αδύναμη Νότια Κορέα όλων των εποχών. Τελευταίοι.
Ο κρότος της πτώσης έσπασε τύμπανα, αλλά πάντοτε έτσι γίνεται. Ποτέ τα μεγάλα συγκροτήματα δεν διαλύονται ησύχως. Συμβαίνει σε όλους. Το 2002 στην Απω Ανατολή η Γαλλία, πρωταθλήτρια Κόσμου και Ευρώπης εκείνη τη στιγμή, δεν βγήκε τελευταία απλώς, δεν έβαλε καν γκολ στις τρεις εμφανίσεις της εναντίον Δανίας/Σενεγάλης/Ουρουγουάης. Δύο χρόνια μετά δε, Ζαγοράκης και Χαριστέας της έδωσαν την coup de grace. Τη χαριστική βολή.
Το 2010 στη Νότια Αφρική, η παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία τουλάχιστον έβαλε γκολ αλλά βγήκε επίσης τελευταία επειδή, σε όμιλο με Παραγουάη/Σλοβακία/Νέα Ζηλανδία, δεν σταύρωσε νίκη. Το 2014 η πρωταθλήτρια Ευρώπης+Κόσμου+Ευρώπης Ισπανία έφαγε πέντε απ’ την Ολλανδία για αρχή, άλλα δύο απ’ τη Χιλή αμέσως μετά, κι ύστερα από δύο χρόνια, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, τους πήρε το σκαλπ ο Κόντε.
Συμβαίνει, σε όλους. Μόνο που ο κόσμος νόμιζε ότι συμβαίνει μεν σε όλους αλλά δεν πρόκειται να συμβεί στους Γερμανούς. Πιθανότατα, το ίδιο νόμιζαν και οι Γερμανοί. Αν κάτι εντυπωσίασε μ’ αυτούς τώρα, δεν ήταν η κατακρήμνιση. Ηταν η απάθειά τους, ενώπιον του επερχόμενου. Περίμεναν το μοιραίο, ανήμποροι να το αναχαιτίσουν. Δεν βρήκαν το πάθος α λα Αργεντινή με Νιγηρία, έστω την ελάχιστη επιθυμία, να ματώσουν για να μη τους συμβεί.
Ακόμη και για τα γερμανικά υψηλά στάνταρντ, ο κύκλος κράτησε πολύ. Κανενός, το κλέος δεν έχει τέτοια διάρκεια. Εξι σερί τουρνουά, το χειρότερο αποτέλεσμά τους ήταν η τετράδα. Μια ωφέλιμη ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε, εμείς οι Ελληνες, πόσο εξωπραγματικό ήταν το ταξίδι της δικής μας Εθνικής στον χρόνο, 2002 με 2014. Ενας κύκλος μάλιστα, που έσπασε βιαίως. Δεν επήλθε, να πει κανείς, το φυσικό τέλος του.
Η διαφορά είναι ότι οι μεγάλες χώρες επιστρέφουν πιο γρήγορα. Μετά την Απω Ανατολή και το EURO 2004, το 2006 βρήκε τη Γαλλία να παίζει τελικό στο Βερολίνο. Μετά την ισοπαλία με τη Νέα Ζηλανδία και την ήττα από τη Σλοβακία, το 2012 βρήκε την Ιταλία να παίζει τελικό στο Κίεβο. Οι δεξαμενές, εκεί, είναι πλούσιες. Βγάζουν παίκτες, βγάζουν προπονητές, αβέρτα. Θα γίνει, και με τη Γερμανία.
Η Γερμανία έχει αποθέματα, ν’ αναπληρώσει τα νεκρωμένα κύτταρα. Πέρυσι πήραν για πλάκα το Κύπελλο Συνομοσπονδιών, μ’ ένα γκρουπ στο οποίο ο παλαιός ήταν ο…Ντράξλερ. Ένα υποσχόμενο γκρουπ, με Γκίντερ, με Γκόρετσκα, με Βάγκνερ, με Στιντλ, με Εμρέ Τζαν, με Σανέ, με Μπραντ, με Γιουνές, με Ντεμιρμπάι, και πόσοι άλλοι τώρα μου διαφεύγουν.
Και βγάζουν και προπονητές, δυνητικά τους προπονητές του μέλλοντός τους. Κοιτάξτε πού είναι ο Κλοπ, κοιτάξτε πού πήγε ο Τούχελ, κοιτάξτε πού θα φτάσει ο Νάγκελσμαν. Εχουν ένα Χέκινγκ, αναδείχθηκε ένας Τεντέσκο, και υπάρχουν και οι
εκγερμανισμένοι ξένοι της Μπούντεσλιγκα που άνετα μπορεί κανείς να φανταστεί, κάποιον απ’ αυτούς, κάποτε στο τιμόνι. Τον Φαβρ, ας πούμε…
Οι Γερμανοί δεν νικάνε πάντα στο τέλος. Πάντα όμως, ξανάρχονται.
Πηγή: Sport DNA
