Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Kill Bill… Volume 4! Έτσι όπως έπρεπε από συναισθηματικής και ιστορικής πλευράς. Γιατί, κακά τα ψέματα, οποιοδήποτε άλλο σενάριο θα έμοιαζε κάπως άβολο, κάπως άκομψο απέναντι στον μεγαλύτερο παίκτη που φόρεσε ποτέ τη φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά κι απέναντι στον ίδιο το σύλλογο που έχει δει ουκ ολίγα αστέρια του να αποχωρούν από τον Πειραιά μέσα σε σιγή και σβησμένα φώτα.
Όχι, το φινάλε του Βασίλη Σπανούλη στον Ολυμπιακού πρέπει να είναι αντάξιο του μύθου που συνόδευσε την παρουσία του στο μεγάλο λιμάνι. Χωρίς να θέλω να βγάλω… ζυγαριές στον υπολογιστή μου, πρέπει να είναι εφάμιλλο του ανεπανάληπτου αντίο που επεφύλαξε η οικογένεια του Παναθηναϊκού στον θρυλικό Δημήτρη Διαμανίδη, σε μια βραδιά που δεν χρειαζόταν να ήσουν φίλος του «τριφυλλιού» για να ανατριχιάσεις
Η βραδιά που θα κρεμαστεί η ερυθρόλευκη φανέλα με το νούμερο εφτά στην οροφή του ΣΕΦ, θα πρέπει να γραφτεί με χρυσά γράμματα στη βίβλο της «ερυθρόλευκης» ιστορίας. Το πότε θα συμβεί, κανείς δεν το γνωρίζει. Σε ένα χρόνο, δύο χρόνια, ο ίδιος ο Σπανούλης είναι αυτός που θα ορίσει την ημερομηνία που θα πέσουν (και πως θα πέσουν) οι τίτλοι τέλους στην ταινία της μυθικής καριέρας του. Όπως το πράττουν όλοι οι σπουδαίοι αθλητές, όλοι οι μεγάλοι ηγέτες.
Άλλοι επιλέγουν να αποχωρήσουν πριν επιτρέψουν στον χρόνο να τους φθείρει. Να φύγουν όσο είναι ψηλά, όσο είναι πρωταγωνιστές. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης το έπραξε…
Άλλοι πάλι δυσκολεύονται να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα και το γεγονός ότι ο μόνος ανίκητος αντίπαλος ακόμη και για τις μεγαλύτερες μορφές του παγκόσμιου αθλητισμού είναι ο χρόνος. Δείτε το παράδειγμα του Ναβάρο. Σκιά του εαυτού του, εδώ και τουλάχιστον μια διετία, περιφέρει στα παρκέ της Ευρωλίγκας το γηρασμένο κορμί του, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει ότι στα 38 του χρόνια δεν μπορεί να είναι ο τεράστιος ηγέτης που υπήρξε και υποχρεώνοντας την Μπαρτσελόνα να του δείξει άκομψα την πόρτα της εξόδου.
Τι χρειάζονται, λοιπόν, Ολυμπιακός και Σπανούλης για να οδηγηθούμε σε ένα φινάλε αντάξιο της προσφοράς του Βασίλη στο σύλλογο; Μία είναι η λέξη – κλειδί: Διαχείριση! Μια καλή αρχή είναι να χρησιμοποιήσουν τη χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε ως… αντι – παράδειγμα.
Όχι, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να είναι πλέον η ομάδα του Σπανούλη. Νομοτελειακά, δεν γίνεται. Φαινόμενα σαν αυτά που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες απαγορεύεται να επαναληφθούν…
Ούτε μπορεί ο «Kill Bill» να βρίσκεται 30 λεπτά στο παρκέ, ούτε μπορεί να έχει δίπλα του… ευνουχισμένους συμπαίκτες, ούτε μπορούν οι υπόλοιποι παίκτες να κρύβονται στα δύσκολα και να περιμένουν από τον αρχηγό τους να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, ούτε η μπάλα να κολλάει σε κάθε επίθεση για ώρα στα χέρια του Βασίλη.
Το ρόστερ του Ολυμπιακού πρέπει να γεμίσει από πρωταγωνιστές, όχι από κομπάρσους. Και ο Βασίλης θα πρέπει να είναι το… κερασάκι της τούρτας, όχι η ίδια η τούρτα. Κάθε λεπτό παρουσίας του Σπανούλη στο παρκέ, πρέπει να είναι ποιοτικό. Να έχει ουσία!
Για να συμβεί, όμως, αυτό ο Ολυμπιακός θα πρέπει να χτίσει μια ομάδα που θα είναι ισχυρή και χωρίς τον Σπανούλη στο παρκέ. Για να το γράψω κάπως υπερβολικά, θα πρέπει να χτίσει μια ομάδα σαν να μην υπήρχε Σπανούλης! Κι αυτό θα είναι το μεγάλο στοίχημα του Ντέιβιντ Μπλατ! Ο Σπανούλης θα πρέπει να είναι το μπόνους, το κάτι παραπάνω που μπορεί να δώσει ακόμη και στα 37 του χρόνια.
Όχι, ο Βασίλης είναι αδύνατον να γίνει κομπάρσος. Ούτε στρατιώτης μπορεί να γίνει (όσο κι αν οι κουβέντες του έξω από τα γραφεία της Arcadia ήταν ιδιαίτερα όμορφες). Στρατηγός γεννήθηκε και στρατηγός θα αφήσει τα παρκέ. Ακόμη και οι στρατηγοί, όμως, χρειάζονται διαχείριση. Χρειάζονται ρόλους και ευθύνες στις οποίες θα μπορούν να ανταποκριθούν. Και πνευματικά και σωματικά…
Η συνύπαρξη Μπλατ – Σπανούλη και ο τρόπος που θα επιλέξει ο Αμερικανός προπονητής να αξιοποιήσει την παρουσία ενός τεράστιου (πλην όμως 37χρονου) αθλητή, αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχήματα στην αφετηρία του Ολυμπιακού μιας νέας εποχής. Γιατί, είτε ανανέωνε ο Βασίλης, είτε όχι, οι «ερυθρόλευκοι» όφειλαν να γυρίσουν σελίδα! Το έπραξαν, άλλωστε, με την πρόσληψη ενός σπουδαίου προπονητή, όπως ο Ντέιβιντ Μπλατ. Απλά θα είναι ευχής έργον τα χέρια που θα γυρίσουν τη σελίδα για να οδηγηθούμε στο επόμενο κεφάλαιο, να είναι αυτά του Βασίλη Σπανούλη λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στους επόμενους πρωταγωνιστές της «ερυθρόλευκης» ιστορίας. Θα είναι κάτι μαγικό…
Πηγή: Sport DNA
