Του Νίκου Παπαδογιάννη
H πρώτη κίνηση του Ντέιβιντ Μπλατ μετά τη συμφωνία του με τον Ολυμπιακό ήταν αυτή ακριβώς που περίμεναν όλοι, ενώ η πρώτη κίνηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μετά το διαφαινόμενο (σιωπηρό) μορατόριουμ με την Εuroleague ήταν αυτή ακριβώς που περίμεναν όλοι.
Ανανέωση του συμβολαίου του Σπανούλη με αμοιβή αντάξια της προσφοράς και του ονόματός του. Ανανέωση του συμβολαίου του Καλάθη με αντίτιμο που αρμόζει στην αξία και στη δυναμική του.
Δύο ξυρισμένα κεφάλια, γεμάτα με φαιά ουσία. Και δύο πορτοφόλια, δικαίως γεμάτα χρυσάφι.
Όσοι αποκαλούσαν τον Καλάθη «Στεφάνη» μέχρι τα μισά της περασμένης περιόδου κρύφτηκαν στην ίδια τρύπα με εκείνους που θεωρούσαν τον Σπανούλη βαρίδι και απαιτούσαν την άμεση αλλαγή σελίδας.
Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, το «si» του Τσάβι Πασκουάλ ήταν εξαρχής δεδομένο, οπότε η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκε εξ ολοκλήρου στη διοίκηση.
Ο Γιαννακόπουλος αναγκάστηκε να θρυμματίσει τον κουμπαρά, για να αποθαρρύνει τους μνηστήρες και να κρατήσει στο ΟΑΚΑ τον παίκτη που επωμίστηκε την ασήκωτη κληρονομιά του Διαμαντίδη.
Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, όμως, χρειάστηκε η ψήφος του νέου προπονητή, για να προχωρήσουν οι Αγγελόπουλοι στα περαιτέρω.
Εάν από κάποια ακραία διαστροφή ο Μπλατ αποφάσιζε «διαζύγιο με τον Σπανούλη», τα αφεντικά της ομάδας θα υποχρεώνονταν να ακολουθήσουν τις υποδείξεις του.
Ή ίσως να τον απολύσουν, ως ανεπίδεκτο μαθήσεως.
Εάν ο Σπανούλης έφευγε από τον Ολυμπιακό, η ελευθερία του θα κρατούσε μόνο μερικές ώρες, μέχρι να μαθευτεί το μαντάτο στην Κωνσταντινούπολη, στη Μόσχα, στη Βαρκελώνη.
Και μόνη η παρουσία του στα αποδυτήρια είναι αγαθό ανεκτίμητο για οποιαδήποτε ομάδα, πόσο μάλλον για κάποια γεμάτη λεγεωνάριους, που χρειάζονται μία ισχυρή προσωπικότητα για ως πόλο συσπείρωσης.
Ίδια θα ήταν η Εφές με Σπανούλη και ίδια η Εφές χωρίς αυτόν; Η Βασκόνια; Η Χίμκι; Η …Νταρουσάφακα; Ακριβώς.
Το πρόβλημα του Ολυμπιακού, πέρυσι, δεν ήταν ο Σπανούλης. Ήταν η αβάσταχτη μετριότητα των παικτών που τον περιστοίχιζαν.
Απέναντι σε αντιπάλους με πανίσχυρα περιφερειακά δίδυμα (Ντόντσιτς-Γιουλ, Ροντρίγκεθ-Ντε Κολό, Σλούκας-Ουοναμέικερ, Καλάθης-Τζέιμς κ.α.), ο Ολυμπιακός κρεμόταν από τα φεγγάρια του Ρόμπερτς, από τις εκλάμψεις του Μάντζαρη και από το κρύο-ζεστό του Στρέλνιεκς.
Στην πραγματικότητα, δεν είχε ούτε Κάρολ ούτε Χίγκινς ούτε Ντίξον ούτε Πάνγκος ή Μίτσιτς. Ούτε καν Χάκετ και Έρικ Γκριν!
Ο Σπανούλης τράβηξε περισσότερο κουπί από όσο του αναλογούσε και δεν άντεξε ως το τέλος, μολονότι ήταν σταθερά ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας, περιφερειακός και μη.
Η απόπειρα απογαλακτισμού έπεσε μοιραία στο κενό, μολονότι δόθηκαν υποσχέσεις στη διάρκεια της περιόδου (π.χ με τα δύο διπλά επί των μετέπειτα φιναλίστ της Εuroleague).
Ο ίδιος ο Σπανούλης γνωρίζει καλά, ότι θα πρέπει να περιοριστούν κάπως οι ευθύνες και τα λεπτά συμμετοχής του, αν είναι να συνεχίσει στο ίδιο επίπεδο χωρίς να συμπαρασύρει σε αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα ολόκληρη την ομάδα.
Η απόκτηση του σχεδόν απόμαχου Μπόμπι Μπράουν τις ίδιες μέρες που ο Παναθηναϊκός στρατολογούσε τον Μάικ Τζέιμς ήταν η χαριστική βολή για το περυσινό εγχείρημα.
Οι απανωτές νίλες στην επιλογή των ξένων παικτών άφησαν τον Ολυμπιακό του 2018 άτιτλο και τον Γιάννη Σφαιρόπουλο άνεργο.
Ο Μπλατ θα δώσει αυστηρές εξετάσεις, στον συγκεκριμένο τομέα.
Υποτίθεται ότι γνωρίζει την αμερικανική αγορά όπως την τσέπη του Αρμάνι σακακιού του, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα προσπαθήσει να αλλάξει αισθητά το dna του Ολυμπιακού, την αγωνιστική φυσιογνωμία του και τον πατροπαράδοτο τρόπο παιχνιδιού του, μετατρέποντάς τον σε Νταρουσάφακα.
Η παραμονή των δύο «Παπ» θα είναι ασφαλώς το βασικό μέλημα του Αμερικανοϊσραηλινού.
Για τον Καλάθη, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Η επικοινωνιακή τραμπάλα των εβδομάδων που ακολούθησαν το φινάλε των τελικών δεν έπεισε κανέναν έμπειρο παρατηρητή.
Ο Νικ είναι «αμερικανάκι», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα άφηνε εύκολα καρέκλα δημάρχου για να πάει να ξαναγίνει κλητήρας στο ΝΒΑ.
Ήθελε, απλώς, να επιβραβευτεί έμπρακτα για τις εμφανίσεις που τον έφεραν μία ανάσα από το MVP της Euroleague, ώστε να αποφύγει τον ξεσπιτωμό.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατούσε το σήριαλ σε περίπτωση γάμου του Παναθηναϊκού με το Champions League, ξέρω όμως ότι θα είχε πικρή κατάληξη.
Τόσο ο Καλάθης, όσο και το «τριφύλλι» ανήκουν στην Εuroleague. Ελπίζω ότι η νέα σεζόν θα φέρει ανέφελο ουρανό και λιγότερες πιστολιές στον αέρα.
Απομένει να δούμε τι θα απογίνει με τους υπόλοιπους ελεύθερους ή ..σχεδόν ελεύθερους αθλητές του Παναθηναϊκού, ξένους αλλά και Έλληνες.
Το παζλ του 2017-8 υπήρξε σε αρκετές περιπτώσεις δυσλειτουργικό και η σεζόν θύμισε τρενάκι του λούνα παρκ για αρκετούς παίκτες (π.χ. Παππάς).
Το βέβαιο είναι, ότι Έλληνες πρωτοκλασάτοι παίκτες δεν υπάρχουν, ενώ περιζήτητες μονάδες όπως ο Τζέιμς και ο Σίνγκλετον θα είναι δύσκολο να αντικατασταθούν χωρίς οικονομικές υπερβάσεις.
Η σταθερότητα που προσφέρει στον Παναθηναϊκό με τη στιβαρή παρουσία του ο Τσάβι Πασκουάλ είναι το καλύτερο εχέγγυο προόδο και σχετικής νηνεμίας.
Πηγή: Gazzetta
