Επιλογή Σελίδας

Του Παναγιώτη Παλλαντζά

Οταν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αποχώρησε το 2012, οι οπαδοί της Γιουβέντους κατάφεραν να το ξεπεράσουν πιο εύκολα από ό,τι περίμεναν. Μάλλον επειδή οι Μπιανκονέρι ήταν… αλλού τότε, πανηγυρίζοντας την επιστροφή στην κορυφή και το τέλος του εφιάλτη του Calciopoli. Καθώς ξεπερνούσαν την απώλεια του αρχηγού, εκτιμούσαν, ή καλύτερα γνώριζαν, ακόμη περισσότερο τον διάδοχο του. Οτι ήταν τερματοφυλακάρα ο Μπουφόν, το ήξεραν. Οτι ήταν ηγέτης στο γήπεδο, το έβλεπαν. Οτι ήταν δικός τους, το είχαν αντιληφθεί από το 2006. Ολα αυτά, όμως, γίνονταν ακόμη μεγαλύτερα στο μυαλό τους, ακόμη πιο όμορφα στα μάτια τους, βλέποντας τον Τζίτζι ως αρχηγό. Να παρεμβαίνει δημοσίως όποτε και όπως πρέπει, να πιάνει τον παλμό του κόσμου πάντα, να δέχεται με το κεφάλι ψηλά τις αποτυχίες, να εκπροσωπεί -με λίγα λόγια- τέλεια αυτό που ονομάζεται juventinita. Και βλέποντας τα όλα αυτά, ο Γιουβεντίνος ένιωθε υπερήφανος όχι επειδή είχε τον καλύτερο τερματοφύλακα όλων, αλλά επειδή ο καλύτερος τερματοφύλακας όλων ήξερε να μιλήσει, ήξερε να φερθεί, ήξερε να νικάει ή να χάνει, ήξερε να σκεφτεί…

Ολα αυτά, προφανώς, δεν τα έχασε ο Ιταλός επειδή αποφάσισε να συνεχίσει σε άλλη ομάδα. Ο οπαδός είναι αυτός που έχασε τον Μπουφόν και αυτό δυσκολεύεται να το δεχθεί. Αδικο, παράλογο, λογικό, εγωιστικό, σωστό, όπως θέλει ο καθένας μπορεί να το χαρακτηρίσει. Η άποψη δε θα αλλάξει: Ο Τζίτζι έπρεπε να σταματήσει την καριέρα του ως παίκτης της Γιουβέντους και αυτό δεν το πιστεύει/γράφει ένας “δημοσιογράφος” αλλά ένας οπαδός. Ο ίδιος οπαδός που έγραφε πέρυσι τα ίδια για τον Τότι και τη Ρόμα και θα τα έγραφε -αλλά ήταν… αλλού- και για τον Αλεσάντρο το 2012. Σε αντίθεση με τον Ντελ Πιέρο, ο Μπουφόν ήταν και είναι πιο παρεμβατική προσωπικότητα. Η φωνή του είναι πιο δυνατή, ίσως επειδή όποτε την άκουγες, άκουγες αυτά που έπρεπε -ευχάριστα ή δυσάρεστα- και όχι αυτά που “έπρεπε”. Και γι’ αυτό είναι και πιο δύσκολο να δεχθείς ότι όλα όσα ειπώθηκαν μέσα στη σεζόν από τον ίδιο, τον μάνατζερ του ή ανθρώπους που τον ξέρουν πολύ καλά για πολλά χρόνια, διαψεύστηκαν από τα γεγονότα. Και αυτά ήταν που έχτισαν τη σχέση ανάμεσα στον Ιταλό τερματοφύλακα και τους οπαδούς της ομάδας του όλα αυτά τα χρόνια. Τα γεγονότα και όχι τα λόγια.

Το να χαρακτηρίσει κάποιος “προδότη” τον Τζίτζι, είναι βαρύ και άδικο. Τέτοιος θα ήταν, για παράδειγμα, αν παρατούσε το καράβι που βούλιαζε το 2006. Δεν το έκανε, όχι επειδή τον ανάγκασε κανείς, αλλά επειδή αυτό του είπε η καρδιά του. Και σε αυτή την καρδιά έχει αναφερθεί ο ίδιος πολλές φορές, για το πώς αποφασίζει πάντα με βάση το τι του λέει αυτή και όχι το μυαλό. Ετσι αποφάσισε να μείνει το 2006 στη Γιούβε και να γίνει παντοτινός ήρωας, έτσι αποφάσισε να ασχοληθεί με την ομάδα της γενέτειρας του μπας και τη σώσει, έτσι αποφάσισε να χάσει κοντά στα 20 εκατ. ευρώ για να μην απολύσει κανέναν από την επιχείρηση του, έτσι αποφάσισε να χωρίσει με την Αλένα για χάρη της Ιλάρια, έτσι αποφάσισε τώρα να συνεχίσει υπογράφοντας στην Παρί Σεν Ζερμέν. Ή τουλάχιστον, μακάρι να αποφάσισε με την καρδιά του και όχι με την υστεροφημία του.

Πριν λίγες μέρες γράφαμε ότι δεν είναι άδικο να πει κάποιος ότι η Γιουβέντους πουλάει την ψυχή της στο διάολο, κάνοντας τη μεταγραφή του Κριστιάνο Ρονάλντο, για να κατακτήσει το Champions League. Ο Τζίτζι τώρα τι κάνει; Πιστεύει κανείς ότι το κίνητρο του είναι να πάρει το πρωτάθλημα της Γαλλίας; Ούτε η αδερφή του, η οποία έδωσε μάχη για να τον πείσει να συνεχίσει. Πιστεύει κανείς ότι αποφάσισε να συνεχίσει για να δει πώς είναι να ζεις στο Παρίσι; Εχει τα λεφτά για να το κάνει χωρίς να είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι τελειωμένος; Οτι είναι ακόμη στο υψηλότερο επίπεδο; Οτι θέλει να συνεχίσει να ζει μέσω του ανταγωνισμού, του πρωταθλητισμού; Δεκτό. Σε ποιον θέλει να τα αποδείξει όμως αυτά; Στον Ανιέλι που είναι κολλητός και κουμπάρος; Στον Σέζνι που δήλωσε ότι κάθεται εύκολα στον πάγκο ακόμη ένα χρόνο αν είναι να συνεχίσει ο Μπουφόν; Στους τιφόζι που έκλαιγαν μαζί του, είτε ήταν στο γήπεδο είτε όχι, την ημέρα του τελευταίου ματς; Ο μόνος στον οποίο θα μπορούσε να έχει κίνητρο για να το αποδείξει, είναι ο εαυτός του. Αλλά αν ο Τζίτζι στα 40 του έχει τέτοιες αμφιβολίες, καλύτερα να σκίσει τώρα το συμβόλαιο του και να αράξει στο Τορίνο ή στην Καράρα, γιατί θα κινδυνέψει να εκτεθεί. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το θες με τίποτα.

Η σχέση του Τζανλουίτζι Μπουφόν με τη Γιουβέντους δεν ήταν μια σχέση… καψούρας. Αν ήταν τέτοια, θα μπορούσε -λέμε τώρα…- ο οπαδός να φερθεί και αναλόγως. Να κάνει δηλαδή και κατινιές, με όσα θα έλεγε ή θα έγραφε. Επειδή, όμως, η σχέση του Τζίτζι με τη Γιούβε ήταν σε αυτά τα 17 χρόνια μια σχέση πραγματικής, αληθινής αγάπης, μπορείς τελικά, ακόμη κι δεν σ’αρέσει, να σεβαστείς την απόφαση του. Και να του ευχηθείς όταν θα έρθει η ώρα να πει τέλος, είτε είναι σε ένα χρόνο είτε σε δύο, να το κάνει όρθιος και όχι αργώντας να πέσει στη γωνία του. Να το κάνει με το κεφάλι ψηλά και όχι σκυμμένο λόγω γκάφας. Να το κάνει ως πρωταθλητής Γαλλίας και όχι ως πρωταθλητής Ευρώπης. Οχι πριν τη Γιούβε, όχι χωρίς τη Γιούβε.

Τα είπαμε και πιο πάνω. Αδικο, παράλογο, λογικό, εγωιστικό, σωστό, όπως θέλει ο καθένας μπορεί να το χαρακτηρίσει. Η άποψη, όμως, δε θα αλλάξει… Ciao Gigione!

Πηγή: Gazzetta — Four Four Two

Pin It on Pinterest

Shares
Share This