Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το γράφω με τη μία, να μη το κουράζουμε. Και επειδή δεν-είναι-πια-αστείο, που λένε. Οι Κροάτες είναι οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιρικοί μαχαλόμαγκες. Εύκολα, οι μεγαλύτεροι. Όχι (αυτού) του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Των Παγκόσμιων Κυπέλλων, από τους Ιταλούς του 2006 και μετά. Ο,τι και να γίνει στον τελικό, ήδη μες στο μυαλό μου είναι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Οι Αγγλοι στο τουρνουά, κατέκτησαν αυτό που κατακτούν τα αγόρια. Αληθινή συμπάθεια. Αυτοί εδώ, κατέκτησαν αυτό που κατακτούν οι άντρες. Σεβασμό και θαυμασμό. Εβγαλαν απ’ τα κατάβαθα μέσα τους, το παραπάνω που δεν μπόρεσαν να βγάλουν, όταν το χρειάστηκαν, οι Βέλγοι μία μέρα πριν. Κέρδισαν στον ημιτελικό, οι Κροάτες, μία παρτίδα που «δεν κερδίζεται». Ποτέ.
Η παρτίδα δεν κερδιζόταν ποτέ διότι, προτού καν ξεκινήσεις να παίζεις, σου φεύγουν τα τσίσα. Ο Μόντριτς κατεδάφισε τον Αλι, την πιο ακατάλληλη στιγμή στο πιο ακατάλληλο σημείο. Επειτα, κλασική ιστορία. Ένα στημένο, ένας αμυντικός στον ρόλο του σκόρερ-ήρωα, το έχουμε εμπεδώσει. Γενικώς, στο Μουντιάλ. Ειδικώς, με την Αγγλία στο Μουντιάλ.
Η διαφορά δεν καλυπτόταν. Ηταν διαφορά ενός γκολ…και δύο παικτών. Ο Στρίνιτς ήταν ο 12ος της Αγγλίας, η Κροατία είχε 10. Ο Ντάλιτς τον υπέμεινε, φρικαρισμένος απ’ όσα έζησε στον προημιτελικό. Ο Σούμπασιτς να παθαίνει κράμπες, ο Βρσάλικο να γονατίζει, ο Μάντζουκιτς να μη μπορεί να περπατήσει. Αποφάσισε, πως θα κρατούσε όλες τις αλλαγές για τους τραυματίες πολέμου.
Εν σοφία έπραξε. Το παιγνίδι, τον αντάμειψε. Ο πρώτος που τραυματίστηκε, ήταν ο Στρίνιτς! Φαίνονταν άνισοι, οι όροι. Ο Σάουθγκεϊτ φρέσκαρε ανυποψίαστος την ενδεκάδα του, εδώ κι εκεί. Στον δεύτερο στράικερ, στον αριστερό μπακ, στο εξάρι. Η ειρωνεία είναι πως η ομάδα που έμελλε να τελειώσει με δέκα, ήταν η Αγγλία. Οι αλλαγές ξοδεύτηκαν, πριν τον δικό της τραυματία πολέμου (Τρίπιερ).
Οι μαχαλόμαγκες πέρασαν πάνω απ’ όλες τις φωτιές, στον δρόμο τους. Δεν ήθελαν τρίτη σερί παράταση. Εκαναν το 1-1, και κυνηγούσαν σαν να έχαναν 1-0. Επεφταν (πάλι ο Πέρισιτς, όπως με τη Ρωσία, πάλι στο 1-1) στο δοκάρι επάνω. ‘Η στον γκολκίπερ επάνω. Ακόμη και στην παράταση που εν τέλει δεν την απέφυγαν, δεν έπαιξαν για τα πέναλτι.
Επαιξαν επίμονα, για το 2-1 που δεν πρόλαβαν ως το 90’ να βάλουν. Στην πραγματικότητα ξεκουράζονταν, καταπολεμούσαν τα ελλείμματα της ενέργειάς τους, παίζοντας το ποδόσφαιρό τους. Ωσπου το βρήκαν, το δεύτερο γκολ. Όταν η μάχη έληξε, μέτρησαν 7/22 τελειώματα. Οι Αγγλοι, 1/11. Το γκολ τους. Και τίποτε άλλο. Πολύ λίγο.
Ο Ουόκερ, ένας ακραίος οπισθοφύλακας, δεν έχει «συμπεριφορά» σέντερ-μπακ. Ξεγυμνώθηκε από το πρώτο παιγνίδι, κιόλας. Από το πέναλτι που έκανε, με την Τυνησία. Κι ύστερα έτρεχαν όλοι μαζί, ως το ενενήντα-φεύγα. Εδώ, στο γκολ του Πέρισιτς, αλλά και στο δοκάρι του Πέρισιτς εν συνεχεία, δεν κατάλαβε τι τον χτύπησε.
Η Αγγλία βιάστηκε να βάλει το ματς για ύπνο, περιμένοντας μία κόντρα ή άλλο ένα στημένο. Πρόκριση σε τελικό όμως, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο διαδικαστικό. Όταν βρήκαν «άλλο ένα» στημένο μετά το 1-1, ξανά το κόνσεπτ αμυντικός-σκόρερ-ήρωας (Στόουνς), εκεί έκαψε το σενάριο ο Βρσάλικο πάνω στη γραμμή. Ο Στόουνς έζησε για να κάψει την Αγγλία στο γκολ του Μάντζουκιτς.
Όλα είναι μαθητεία. Τα σχολιαρόπαιδα της Αγγλίας, τώρα ξέρουν. Φεύγουν, αλλά θα μας ξανάρθουν. Ενισχυμένοι εν καιρώ, και με κάποιους από τους νυν παγκόσμιους πρωταθλητές U-20 και U-17. Δεν τους ερωτεύτηκε το βρετανικό έθνος, αδίκως. Είναι παιδιά της γειτονιάς, της διπλανής πόρτας, όχι απρόσιτοι σταρ που λατρεύεις να μισείς. Είχε να συμβεί στο έθνος, να ερωτευτούν την Εθνική τους, +20 χρόνια.
Από το EURO ’96. Τότε, τον έρωτα τον έσβησε ένα χαμένο πέναλτι του Σάουθγκεϊτ. Ελαχε στον ίδιο Σάουθγκεϊτ, +20 χρόνια μετά, να σκαλίσει τη στάχτη και ν’ ανάψει τη φλόγα. Μια δουλειά που κατάπιε τον Ερικσον, τον Καπέλο, τον Χοντλ, τον Κίγκαν, τον Χότζσον, τον Αλαρνταϊς, τον ΜακΚλάρεν, εξ ου και Impossible Job, ο (απολυμένος της Μίντλεσμπρο) Σάουθγκεϊτ την έκανε να φαίνεται ευκολάκι!
Πηγή: Sport DNA
