Το μόνο πράγμα που ο Κιλιάν και ο Καμαρά έχουν κοινό είναι το επίθετο. Μπαπέ. Το πιο διάσημο πλέον επίθετο στο ποδόσφαιρο. Ο Μπαπέ λίγες ημέρες πριν σήκωσε το Μουντιάλ με την Γαλλία σε μια μεγάλη ημέρα για αυτόν. Ήταν ένα ταξίδι ζωής. Ένα ταξίδι αναγνώρισης, καταξίωσης μέσα από το ποδόσφαιρο. Τα όνειρα και το ταξίδι του Καμαρά άρχισαν οκτώ μήνες πίσω. Τότε που άφησε το ακρωτήρι πίσω στην πατρίδα του την Γουϊνέα για να πάει να παίξει ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Ένα όνειρο κοινό. Πολλών παιδιών στην Αφρική. Να φύγουν από την ήπειρο και να παίξουν μπάλα στην Ευρώπη.
Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία φυσικά κι άρχισε ένα ταξίδι… δυο χιλιάδων ημερών. Περιπλανήθηκε σε αρκετές χώρες και κατέληξε σε μία βάρκα με το όνομα Aquarius. Ένα πλοιάριο που είχε την δική του ιστορία στην προσπάθεια των Ισπανών αλλά και της κοινότητας της Βαλένθια να βοηθήσουν στα όσα συμβαίνουν στην Μεσόγειο.
Από αυτό το πλοιάριο αρκετός κόσμος βρέθηκε στην Ισπανία και είναι ακόμα εκεί. Πολλοί έφτασαν δίχως να ξέρουν γραφή και ανάγνωση. Άλλοι όμως βρέθηκαν εκεί με πτυχίο Πανεπιστημίου. Ο Καμαρά είχε πτυχίο στις κοινωνικές επιστήμες πριν κάνει το ταξίδι του αφήνοντας πίσω οικογένεια και φίλους.
Πολύ πρόσφατα στην παραλία της Μαλβαρόσα διοργανώθηκε το παραδοσιακό τουρνουά Beach City της Βαλένθια. Έγινε για 25η φορά και φέρνει εκεί παίκτες από ερασιτεχνικές ομάδες από όλη την πόλη. Το φετινό event όμως ήταν ακόμα πιο ξεχωριστό. Λίγες ημέρες πριν την έναρξή του, οι διοργανωτές έλαβαν ένα τηλεφώνημα από τον Ερυθρό Σταυρό. Ήθελαν να τους επιτραπεί να κατέβει μία ομάδα με παίκτες που είχαν πάει στην Ισπανία από την Αφρική ή αλλού αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.
Τρεις εξ αυτών είχαν μόλις φτάσει. Από το πλοιάριο του Aquarius στην άμμο της… ελπίδας. Από τους 10 της ομάδας υπήρχαν ορισμένοι που ήταν από το Μαρόκο, αλλά για αρκετούς η πρώτη τους επαφή με την ισπανική χώρα ήταν αυτή η άμμος. Ο Νταβίντ, εκπρόσωπος Τύπου του θεσμού, άρχισε να γράφει τα ονόματα. «Ήταν Μπαπέ, Καντέ και Σισέ. Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Νόμιζα ότι ήταν ψευδώνυμα, αλλά από τον Ερυθρό Σταυρό μου είπαν ότι αυτά ήταν τα ονόματά τους».
Ο Καμαρά λάμπει από την χαρά του που θα παίξει μπάλα στην άμμο. Είχε αρχίσει να μαθαίνει ισπανικά και ήδη του δόθηκε η ευκαιρία να πει και να τραγουδήσει το όνομά του, να μιλήσει για την ηλικία του και την χώρα όπου προέρχεται. Και φυσικά να έχει την φανέλα με τον αριθμό του.
«Έπαιζα στο σχολείο για την πατρίδα μου, αλλά αποφάσισα να φύγω. Πάντα είχα όνειρο να παίξω στην Ευρώπη», θα πει ο ίδιος. Ο Μπαπέ έχει άγχος. Φοράει το Νο8 γραμμένο με μαρκαδόρο.
Δεν έχει ξαναπάρει μέρος σε τουρνουά. Απο τον Ερυθρό Σταυρό τους εξηγούν τους κανόνες. Όλοι είναι εκεί. Σαν να δίνουν ένα μεγάλο και τελικό διαγώνισμα. «Είμαι χαρούμενος εδώ στη Βαλένθια. Νιώθω σαν να… άνοιξαν οι δρόμοι για να παίξω ποδόσφαιρο. Εάν έχω άλλο σχέδιο; Θέλω να γίνω επαγγελματίας παίκτης, αλλά εάν δεν μπορέσω θέλω να γίνω μεταφραστής και να φέρνω Αφρικανούς παίκτες στην Ευρώπη», τονίζει ο χαμογελαστός Καμαρά. Ο 18χρονος χαμογελάει σε κάθε ερώτηση και απάντηση. Τι τον… διαλύει; Η ιστορία στην Λιβύη. Εκεί χάθηκε κάθε αθωότητα. Απέραντες εκτάσεις με πόνο, βασανιστήρια κι εμπόριο ανθρώπων.
Κοιτάζοντας κανείς τον Καμαρά να παίζει στην άμμο είναι σαν να παίζει για τελευταία φορά. Μάχεται σκληρά και παλεύει για την κάθε μπαλιά. Μπορεί να μην γίνει επαγγελματίας, αλλά η επιμονή του, η δύναμή του και το πάθος του θα τον κάνουν να πετύχει σίγουρα στη ζωή του.
Κι όπως κάθε ιστορία έχει ωραίο τέλος, εδώ το αγόρι με τα μεγάλα όνειρα θα σκοράρει. Σκοράρει και βυθίζεται στην άμμο με τους πανηγυρισμούς των συμπαικτών του. Οι μετανάστες της άμμου. Τα παιδιά της παραλίας. Στην κερκίδα υπάρχει κόσμος που συγκινείται και δακρύζει. Παρότι ο κίπερ Σισέ δέχεται τρία γκολ και χάνει η ομάδα των μεταναστών ο κόσμος την αποθεώνει. Είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, τα παιδιά της Boza FC, όπως είπαν την ομάδα.
Προς έκπληξη όλων η ομάδα όχι μόνο κέρδισε την εκτίμηση και την συμπαράσταση του κόσμου, αλλά πέρασε και στα προημιτελικά του θεσμού. Εκεί το ταξίδι τους τελείωσε όπου έχασαν με 1-0 από τους Yayos FC, ομάδα βετεράνων που στα καλά τους χρόνια έπαιζαν σε τοπ επίπεδο. Για τα παιδιά αυτά όμως ήταν σαν να είχαν κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μοιράστηκαν τα πάντα. Σε ένα τουρνουά με πέντε χιλιάδες παίκτες από διαφορετικές χώρες. Γνωρίστηκαν με κόσμο, δοκίμασαν τις γνώσεις τους σε άλλες γλώσσες κι έμαθαν τα έθιμα των άλλων. Μόλις τελείωσαν τον δικό τους τελικό, εκείνο το ματς, πήγαν να δουν έναν άλλον. Εκείνον του Μπαπέ και των άλλων παιδιών από την Γαλλία…
Πηγή: Marca
