Όταν οι λευκοί μπορούν να πηδήξουν

Αποτελεί ζωντανό θρύλο του ΝΒΑ και κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας των Golden State Warriors, καθώς υπηρέτησε τους «πολεμιστές» σχεδόν μια ολόκληρη μπασκετική ζωή, ωστόσο ανήκει στο κλειστό γκρουπ των μπασκετικών αστέρων, που δεν κατόρθωσαν ποτέ να φορέσουν το (πολυπόθητο) δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

CHR1S MULL7N

Το “φαινόμενο” από το Brooklyn φημιζόταν για το “γλυκό” του σουτ. Με αριστερό χέρι… αλφάδι, θεωρούνταν χαρισματικός σουτέρ από μέση και μακρινή απόσταση, ενώ διακρινόταν για τον υψηλό του δείκτη μπασκετικού IQ. Το… κοντέρ του κατέγραψε 986 αγώνες, 17.911 πόντους, 4.034 ριμπάουντ και 3.450 ασίστ, έπειτα από 16 σεζόν στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη, εκ των οποίων οι 13 με την φανέλα των Golden State Warriors.

Σε όλη την διάρκεια της πολυετούς καριέρα του, δεν αποχωρίστηκε τη φανέλα με το Νο17, προς τιμήν του μπασκετικού του ινδάλματος και μύθου των Boston Celtics, John Havlicek.

Την τροπαιοθήκη του κοσμούν δύο χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιάδες. Το 1984 ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του βάθρου με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles, ενώ το 1992 κατακτά την κορυφή ως μέλος της αυθεντικής Dream Team, παραδίδοντας δωρεάν μαθήματα μπάσκετ στη Βαρκελώνη. Συμμετείχε σε 5 All-Star Game (1989-1993), ενώ ψηφίστηκε και μία φορά στους starting five του πρωταθλήματος (1992). Ως επιστέγασμα των προσπαθειών του, το 2011 κερδίζει την μπασκετική “αθανασία”, εισερχόμενος στο Hall of Fame.

Στα πρώτα χρόνια του στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ δεν ήταν όλα… ρόδινα, αφού ο εθισμός του στο αλκοόλ, η μέτρια φυσική κατάσταση, καθώς και τα «εύθραυστα» γόνατά του, αναδείχθηκαν σε “αχίλλειο πτέρνα”, όμως δεν το έβαλε κάτω και κατάφερε να ανταπεξέλθει των δυσκολιών, προσθέτοντας το όνομά του στην “πορτοκαλί” Βίβλο, ως ένας από τους καλύτερους λευκούς small forwards που πάτησαν τα παρκέ.

ΑΠΟ ΤΑ ΓΚΕΤΟ, ΣΤΑ ΠΑΡΚΕ

“Αν δεν υπάρχει δρόμος, θα τον δημιουργήσουμε”, έλεγε ο Αννίβας, με τα λόγια του Καρχηδόνιου στρατηλάτη να αντανακλούν την “απόβαση” του Chris Mullin από τα γκέτο, στον λαμπερό κόσμο του ΝΒΑ.

Μεγάλωσε στην αποκαλούμενη “Μέκκα του μπάσκετ”, τη Νέα Υόρκη, σε απόσταση… αναπνοής από το θρυλικό Madison Square Garden. Παρακολουθούσε ανελλιπώς τα παιχνίδια των New York Knicks, ενώ αντέγραφε τις κινήσεις του σταρ της ομάδας στα 70s, Walt Frazier, στα γηπεδάκια των γειτονιών του Bronx και του Harlem -που παραδοσιακά κατακλύζονταν από έγχρωμους- ξεχωρίζοντας σαν τη… μύγα μες στο γάλα.

Στα σχολικά του χρόνια “μπουσούλισε” μπασκετικά στο Power Memorial Academy -ένα εργοστάσιο παραγωγής ταλέντων, όπου φοίτησε και ο Kareem Abdul-Jabaar- έχοντας στο πλευρό του τον μετέπειτα NBAer Mario Ellie.

Εν συνεχεία, μετακομίζει στη νοτιοδυτική πλευρά του Brooklyn και το Xaverian High School. Στο λύκειο, όταν είχε ως μότο τον στίχο (8:32) του Ιωάννη Βαπτιστή: “Η αλήθεια θα σε ελευθερώσει”, ο Mullin θα σπάσει τα δεσμά της εφηβείας και θα βρει τη δική του αλήθεια ενηλικίωσης, χαρίζοντας τον εθνικό τίτλο του 1981. 

Αφού ανακηρύσσεται “Mr. Basketball” της αμερικανικής μητρόπολης, στη συνέχεια αποδέχεται την πρό(σ)κληση του Hall of Famer coach, Lou Carnesecca, να παίξει για το St. John’s University, φτιάχνοντας βαλίτσες για τον ανατολικότερο από τους πέντε δήμους που σχηματίζουν τη Νέα Υόρκη, το Queens.

Το άστρο του δεν αργεί να λάμψει, καθώς ολοκληρώνει την πρώτη του χρονιά ως freshman με μέσο όρο 16,6 πόντων. Στα επόμενα τρία χρόνια της θητείας του στους Redmen (σ.σ.: Red Storm σήμερα) κατακτά ισάριθμες φορές τον τίτλο του “Καλύτερου Παίκτη της Ανατολικής Περιφέρειας”, ενώ ψηφίζεται τρεις φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας.

Το 1984 κρεμάει στο λαιμό το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Los Angeles με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των ΗΠΑ και έναν χρόνο αργότερα οδηγεί (εκ του ασφαλούς) την πανεπιστημιακή ομάδα του St. John’s, αρχικά, στο Final Four και μετά στην πρωτιά, ύστερα από 34 χρόνια προσμονής και το μακρινό 1951, ράβοντας παράλληλα ως “παράσημο” το βραβείο John Wooden.

Ο Mullin ολοκληρώνει την καριέρα του στους Redmen (1981-1985) από την πρώτη θέση των σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου με 2.440 πόντους και 19.5 πόντους κατά μέσο όρο ανά παιχνίδι.

Τα επιτεύγματα δεν σταματούν εδώ για τον Mullin, ο οποίος κατακτά τρεις διαδοχικές χρονιές το βραβείο Haggerty (1983-1985) -μία τιμητική διάκριση που δίνεται στον καλύτερο κολεγιακό παίκτη της Νέας Υόρκης- όντας ο ένας εκ των τριών που τα έχουν καταφέρει στα μπασκετικά χρονικά.

ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ…

To 1985 o Κομισάριος του ΝΒΑ, David Stern, ανοίγει τον σφραγισμένο φάκελο και αναγγέλλει το όνομα του Chris Mullin, που γίνεται draft στο Νο7 του πρώτου γύρου από τους Golden State Warriors. 

Από το “Μεγάλο Μήλο”, κατευθύνεται στην California, σε ένα ταξίδι που θα διαρκέσει 12+1 σεζόν στους “πολεμιστές”, με μία τριετή παρένθεση στους Indiana Pacers.

Από την ανατολική ακτή των ΗΠΑ, σαλπάρει για τον Ειρηνικό Ωκεανό, με… βάρκα την ελπίδα ενός καλύτερου μπασκετικού αύριο. Κάθε αρχή και δύσκολη, όμως, με τον Mullin να υποφέρει τους πρώτους μήνες από μοναξιά και να εμφανίζει σημάδια κατάθλιψης. Είναι χαρακτηριστικό πως ξοδεύει περισσότερα από 600 δολάρια τον μήνα σε τηλεφωνικούς λογαριασμούς, προκειμένου να γεφυρώσει το γεωγραφικό χάσμα με την οικογένειά του.

Παίρνει το… βάπτισμα του πυρός στο ΝΒΑ σε μία ομάδα που έχει να αγωνιστεί σε play offs από το 1977. Το παιχνίδι δεν είναι πια διασκέδαση. Ο Mullin βαδίζει στα χνάρια του πατέρα και του θείου του, αντιμετωπίζοντας προβλήματα εξάρτησης από το αλκοόλ. Το ποτό είναι εκείνο που τον συντροφεύει στις μοναχικές νύχτες του.

Στη rookie του σεζόν μετράει 55 αγώνες με μέσο όρο 14.0 πόντους, 2.1 ριμπάουντ και 1.9 ασίστ με τους Warriors, ενώ την επόμενη χρονιά καταγράφει συνολικά 82 παιχνίδια με 15.1 πόντους, 2.2 ριμπάουντ και 3.2 ασίστ. Η τρίτη του σεζόν είναι αυτή που θα τον απογειώσει. Μέντοράς του, ο Don Nelson, ο οποίος αναλαμβάνει το “τιμόνι” της ομάδας του Oakland και μαζί την καθοδήγηση του -άγουρου- Mullin. Ο 24χρονος, τότε, Αμερικανός άσος απουσιάζει από κάμποσες προπονήσεις, ενώ χάνει αρκετούς αγώνες στη regular season, αφού το αλκοόλ προσπερνάει το μπάσκετ στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων του. Πρόσκαιρα, όμως. Ο Nelson αποδεικνύεται δεύτερος πατέρας για τον Mullin, που πείθεται να εισαχθεί σε κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ για 30 ημέρες, ενώ ταυτόχρονα υποχρεώνεται να παρακολουθεί καθημερινά 6ωρες συνεδρίες. Έναν μήνα αργότερα, το χειρότερο πράγμα που του είχε συμβεί, θα μετατρεπόταν στο καλύτερο, σώζοντας την καριέρα του. Είχε γίνει άλλος άνθρωπος. “Χρειαζόμουν να επανακτήσω τον έλεγχο της ζωής μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω το βήμα της αποτοξίνωσης, εάν ο coach Nelson δεν με είχε σπρώξει προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν βγήκα από την κλινική, ήξερα τι ήθελα να πετύχω”, εξομολογείται σε συνέντευξή του στους New York Times ο Mullin, σχετικά με την οδύσσεια που πέρασε.

Ξορκίζει τους δαίμονες που τον κυνηγούσαν και αντικαθιστά τις σταγόνες από το αλκοόλ, με αμέτρητες… υπερωρίες στο παρκέ, ενώ βελτιώνει τη φυσική του κατάσταση και την αντοχή του, με το γυμναστήριο να γίνεται δεύτερο… στέκι του.

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΚΤΟΞΕΥΣΗΣ

“Πρέπει να είσαι κάτι, προτού γίνεις κάτι”, έγραφε ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε. Η ρήση του Γερμανού φιλοσόφου και συγγραφέα αντικατοπτρίζεται στην προσωπικότητα του Chris Mullin, ο οποίος αφού ανέκτησε την χαμένη του αυτοπεποίθηση, ξεδίπλωσε στο παρκέ τα αγωνιστικά του χαρίσματα και έγινε σημείο αναφοράς των Golden State Warriors. Ο coach Nelson -με το κοφτερό του μάτι- αποφασίσει να του αλλάξει θέση. Από το “2”, μετακομίζει στο “3” και μαθαίνει τα μυστικά του small forward.  Με όπλο το “φονικό” του σουτ καταστρέψει κάθε αμυντικό σύστημα, ενώ οι πρώτες συγκρίσεις με τον τεράστιο Larry Bird των θρυλικών Boston Celtics κάνουν την εμφάνισή τους. Μπορεί να μην πλησίασε καν τον επονομαζόμενο και ως “The Great White Hope”, όμως αποτέλεσε πρότυπο αθλητή για την αμερικανική λίγκα.

Τη σεζόν 1988-89 και υπό τις οδηγίες του Don Nelson, ο Mullin εκτοξεύει τους αριθμούς του, μετρώντας 26.5 πόντους, 5.9 ριμπάουντ και 5.1 ασίστ κατά μέσο όρο. Τερματίζει στην 5η θέση του πίνακα των σκόρερ, ενώ ψηφίζεται μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του ΝΒΑ.

Για πέντε σερί σεζόν (1988-1993), ο μέσος όρος πόντων του “Mully” δεν πέφτει κάτω από τους 25, ενώ κατεβάζει περισσότερα από 5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι και εξελίσσεται σε «game changer» για το Golden State.