Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Όταν ο ΛεΜπρόν Τζέιμς αποχώρησε από το Κλήβελαντ για να ρίξει στο Λος Άντζελες την επόμενη ζαριά της ζηλευτής καριέρας του, έδωσε μία βαριά υπόσχεση.

Όχι προς τους έκπληκτους Λέικερς. Ούτε προς τους αποσβολωμένους Καβαλίερς. Προς αυτούς που τον έχουν περισσότερο ανάγκη. Προς την αμερικανική κοινωνία.

Δεν μίλησε για πόντους, ριμπάουντ και τριπλ νταμπλ, αλλά για τετράδια και για μάθηση.

«Για τους μη προνομιούχους, το σχολείο είναι ο μοναδικός δρόμος προς το αύριο», έλεγε το μανιφέστο με το οποίο ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του σύμπαντος εγκαινίασε το ίδρυμα Ι Promise.

Η υπόσχεση του ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι ότι θα στείλει όσο γίνεται περισσότερα παιδιά στα θρανία.

Δωρεάν. Για δημόσια εκπαίδευση δίχως περιορισμούς. Με χρήματα που θα βγουν από την τσέπη τη δική του και όσων εκόντες ή άκοντες τον ακολουθήσουν.

Με όρους και προνόμια, που οι περισσότερες φτωχές οικογένειες δεν θα μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν, στη φιλελεύθερη, ελεύθερη ωστόσο μόνο για τους έχοντες και κατέχοντες, κοινωνία των ΗΠΑ.

Η αρχή θα γίνει στο Έικρον του Οχάιο, την πόλη όπου γεννήθηκε τόσο ο ίδιος ο ΛεΜπρόν όσο και ο Στεφ Κάρι.

«Ο τωρινός ένοικος του Λευκού Οίκου χρησιμοποιεί τα σπορ όχι για να ενώσει τον λαό του, αλλά για να τον διχάσει», ήταν η –μετριοπαθής και επιεικέστατη- πετριά που έστειλε ο διάσημος μπασκετμπολίστας προς το μέρος της Ουάσινγκτον.

Στην Αμερική του Τραμπ, βασιλεύει η μισαλλοδοξία και ο σκοταδισμός. Η οπισθοδρόμηση και ο κοινωνικός αυτισμός. Η οπλοχρησία και η θρησκοληψία. Η πολιτική ορθότητα και η πνευματική ανισορροπία. Τα fake news και ο νεοταξικός μακαρθισμός.

Το ΝΒΑ και το WNBA αφήνουν στην άκρη τη μπάλα και υψώνουν το ανάστημά τους. Ο ΛεΜπρόν, ο Κάρι, ο Κρις Πολ και τόσοι άλλοι αστέρες, με πρωτάρη τον ίδιο τον κομισάριο Άνταμ Σίλβερ, αρνούνται αδιαπραγμάτευτα τον μεσαιωνισμό του δόγματος shut up and dribble.

Δεν τους νοιάζει το μπάσκετ. Τους νοιάζει η ζωή. Θα μπορούσαν να καθίσουν στην άκρη και να μετράνε τα δολάριά τους με το στόμα βουλωμένο, ακολουθώντας το πατροπαράδοτο παράδειγμα του Μάικλ Τζόρνταν.

«Παπούτσια αγοράζουν και οι ρεπουμπλικάνοι», αστειεύτηκε ανερυθρίαστα ο Τζόρνταν, όταν του ζητήθηκε να μιλήσει για τις κοινωνικές ανισότητες και την καταπίεση των μειονοτήτων.

Εσχάτως, όμως, βγήκε και αυτός από το καβούκι όπου πέρα βρέχει. Ακόμα και αυτός. 

Στο καβούκι του Τζόρνταν, δεν βρέχει πια. Τον έβγαλε στο απρόστευτατο ξέφωτο, όπου πέφτουν καταιγίδες, ο μοναδικός μπασκετμπολίστας που μπορεί να συγκριθεί μαζί του.

Ή, ίσως, ο πιο επικίνδυνος δημαγωγός που πέρασε από θέση παγκόσμιας ισχύος μετά την εποχή του Χίτλερ…

«Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς μίλησε στον πιο βλάκα δημοσιογράφο, για να φανεί ο ίδιος έξυπνος», τιτίβισε ο μεγιστάνας με την πορτοκαλί κόμη, υπό το χειροκρότημα των παλιάτσων που τον περιστοιχίζουν. «Και δεν είναι εύκολο, να φανεί έξυπνος ο ΛεΜπρόν Τζέιμς».

Ο άνθρωπος που ξεστόμισε αυτή την αθλιότητα δεν είναι αργόσχολος καφενόβιος, αλλά πλανητάρχης. Έχει το δάχτυλο στο κόκκινο κουμπί. Αν του γυαλίσει το μάτι, μπορεί να μας τινάξει όλους στον αέρα και ακόμη παραπέρα.

Σας ζηλεύω, όσους κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια. Εγώ μετράω τις ημέρες και τις νύχτες μία μία, μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η εφιαλτική τετραετία.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι ο ίδιος ο Τραμπ, αλλά οι 63 εκατομμύρια Αμερικανοί που μας τον φόρτωσαν στον σβέρκο. Μεθαύριο οι περισσότεροι θα τον ψηφίσουν ξανά. Ίσως αρκετοί για να τον επανεκλέξουν. 

Αυτόν ή κάποιον άλλον πολέμαρχο της υπερατλαντικής ακροδεξιάς. Ακόμη προχθές δεν πανηγυρίζαμε που ξεφορτωθήκαμε τον Μπους;

Οι συγγνώμες πάνε κι έρχονται στο διαδίκτυο, αλλά οι συγγνώμες είναι φτηνές και τα έπεα πτερόεντα.

Εάν δεν ξέρεις τι ψηφίζεις, ξεστραβώσου και μάθε. Όχι όταν γυρίσεις από το εκλογικό τμήμα, αλλά πριν φορέσεις το καπελάκι για να ξεκινήσεις. Και μάθε ξανά, όταν στηθούν ξανά οι κάλπες.

Ειδάλλως μπορεί να δώσεις εξουσίας στους δολοφόνους και στους πλιατσικολόγους, που κρύβουν τις σβάστικες κάτω από φέικ φιλανθρωπίες. Έτσι, λεβέντες μου; Μη κοιτάτε αλλού, εσάς εννοώ.

Η επιλογή Τραμπ δικαιολογήθηκε, από τους υπερμάχους, σε ένα άκρο άωτο του ψευδεπίγραφου παραλογισμού, ως «εξωσυστημική ψήφος». 

Εξωσυστημική, η ψήφος σε έναν από τους πλέον ακραιφνείς εκφραστές του συστήματος! Έναν αδίστακτο πολυεκατομμυριούχο που έχτισε την περιουσία του πάνω σε μυστικά, ψέματα και αίματα. Και που φτύνει στον κόρφο του, όποτε συγχρωτίζεται με τον πλέμπα.

Ενάμισυ χρόνο αργότερα, η εικόνα των ΗΠΑ προς τα έξω είναι μικρά παιδιά σε κελιά. Και αισχρές ύβρεις, ενάντια σε όποιον τολμάει να διαμαρτυρηθεί για τα ασυγχώρητα και να απαιτήσει τα αυτονόητα.

Βλάκας λοιπόν αυτός που στέλνει πιτσιρίκια στα θρανία και φωτισμένος εκείνος που τα κλείνει στις φυλακές. Και κάποιοι χειροκροτάνε αυτή την κατάντια. Η ντροπή της ανθρωπότητας. Η αδελφότητα της ντροπής

Απεχθάνομαι το μπάσκετ που παίζεται στο ΝΒΑ και το παρακολουθώ ελάχιστα, ίσα ίσα για να χαίρομαι τα κατορθώματα του Γιάννη. Ωστόσο, λατρεύω όλα όσα συμβολίζει το ΝΒΑ και το προσκυνώ σε κάθε ευκαιρία.

Σε μία εποχή σιωπής και αμορφωσιάς, οι κορυφαίοι μπασκετμπολίστες του πλανήτη αξιοποιούν την ντε φάκτο ισχυρή φωνή τους και βαδίζουν τον δρόμο της αντίστασης.

Όχι μόνο οι παίκτες και οι παίκτριες, αλλά και οι προπονητές.

Εάν συγκροτηθεί για να διεκδικήσει την προεδρία το 2020 το σχήμα που ολοένα περισσότεροι προσπαθούν να ενθαρρύνουν, Γκρεγκ Πόποβιτς και Στηβ Κερ, η Αμερική μπορεί να αποκτήσει ξανά τη χαμένη της αξιοπρέπεια και προοδευτική σκέψη.

Τη νέα ανατολή θα τη χρωστάει σε μία αχτίδα ελπίδας που γεννήθηκε μέσα από τα γήπεδα του μπάσκετ.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This