Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

To Eurobasket των Παίδων (Κ16) ολοκληρώθηκε με θρίαμβο της Κροατίας, η οποία πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο επί σερβικού εδάφους, ευτυχώς χωρίς εθνικιστικές ακρότητες σαν εκείνες του ποδοσφαιρικού Μουντιάλ.

Όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, τα τελευταία δευτερόλεπτα του χθεσινού τελικού είπαν πολύ περισσότερα για το ελληνικό μπάσκετ, παρά για το κροατικό ή το ισπανικό.

Στην προτελευταία επίθεση των Κροατών, ο Ρόκο Πρκατσιν (γιος του άλλοτε «πράσινου» Νίκολα) παρέλαβε τη μπάλα με μέτωπο προς το καλάθι και βρέθηκε αντιμέτωπος με μία άμυνα που του έστρωνε κόκκινο χαλί (με τετραγωνάκια).

Ο πολυτάλαντος μικρός άνοιξε δρόμο με δύο ντρίμπλες και κάρφωσε τη μπάλα στη μούρη του αντιπάλου του. Ουδέποτε έφτασε βοήθεια. Οι υπόλοιποι τέσσερις Ισπανοί είχαν τον νου τους στο τρίποντο, μολονότι το σκορ ήταν ισόπαλο.

Οι Ιβηρες απάντησαν με τρίποντο και το πανηγύρισαν με τις γνωστές ισπανικές γελοιότητες. Οι Κροάτες είχαν 6 δευτερόλεπτα για να απαντήσουν. Δεν χρειάστηκαν, παρά μόνο τα 3 από αυτά.

Μία απλή, χωρίς την παραμικρή πίεση, πάσα στο low post βρήκε τον ίδιο Πρκατσιν σε μία μονομαχία παιδικής χαράς, ένας εναντίον ενός άνευ λοιπών οχλήσεων.

Ο πιτσιρικάς δεν πίστευε στην τύχη του. Γύρισε, πέτυχε το πιο εύκολο καλάθι της νεαρής καριέρας του και έδωσε τον τίτλο στην Κροατία. Σαν να μην υπήρχε αντίπαλος στο γήπεδο.

Επαναλαμβάνω εδώ αυτό που έγραψα λίγα λεπτά αργότερα στο Twitter. Δεν γεννήθηκε ακόμη ελληνική ομάδα που να παίξει τέτοια άμυνα σε φάσεις που κρίνουν τίτλο. Ούτε Ανδρών ούτε Εφήβων ούτε Παίδων ούτε Γυναικών.

Μεγαλώνοντας, τα ισπανάκια μαθαίνουν να ποντάρουν στο ταλέντο και στην ατομική πρωτοβουλία, την ίδια ώρα που οι αρμόδιες αρχές πραγματοποιούν σαρωτικό παιδομάζωμα για να καλύπτουν με παιδιά «της διασποράς» το όποιο έλλειμμα ταλέντου και σωματοδομής.

Στην Εθνική Ισπανίας που έφτασε ως τον τελικό του Ευρωμπάσκετ Παίδων αγωνίζονταν όχι ένας, αλλά τρεις ψηλοί με καταγωγή από τη Νιγηρία. Και αν οι συγκεκριμένοι τρεις είναι 16χρονοι, εγώ είμαι ξάδελφος του Κόφι Ανάν.

Άλλο, όμως, είναι το θέμα μας. Άλλωστε, και η δική μας Εθνική μπορεί να έχει μεθαύριο τέσσερις Αντετοκούνμπο στην πεντάδα της, χώρια η μικρή Σύνθια Εζέτζα που ξεκίνησε προετοιμασία με την Εθνική Γυναικών εν όψει Μουντομπάσκετ.

Η ενσωμάτωση παιδιών από οικογένειες μεταναστών είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτη, αλλά και κοινωνικά απαραίτητη, για πολύ σημαντικότερους από το μπάσκετ λόγους. Αλλά αυτή είναι συζήτηση άλλης στιγμής.

Έγινε της μόδας τελευταία η απαξίωση της «ελληνικής σχολής» και η αποκαθήλωση των διδαγμάτων της, λες και ευθύνεται αυτή για τη μετριότητα των τελευταίων ετών σε επίπεδο Εθνικών ομάδων.

Προσωπικά πιστεύω το εντελώς αντίθετο. Το ελληνικό μπάσκετ έχασε τον δρόμο του (όσο τον έχασε, τέλος πάντων), όταν προσπαθήσαμε να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε.

Δεν ταιριάζει στο μπάσκετ μας η αλεγκρία και ο αυτοσχεδιασμός, διότι απλούστατα μας λείπουν οι βασικοί άξονες που θα γέμιζαν τα γήπεδά μας με Γιάννηδες. Το πηγαίο ταλέντο. Τα κορμιά. Η εργατικότητα. Η αυταπάρνηση.

Ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς και οι άλλοι αστέρες της νεώτερης γενιάς αποτελούν μάλλον φωτεινή εξαίρεση, παρά τυπικό παράδειγμα Έλληνα αθλητή (και πολίτη).

Κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου πόσοι από τους φραπεδόβιους μουσάτους με τα τατουάζ θυμίζουν έστω στο ελάχιστο τον Σπανούλη ή τον Γιαννάκη ή τον Χατζηβρέττα.

Όχι στην όψη, αλλά στη στοχοπροσήλωση, στην αδιαπραγμάτευτη διάθεση για σκληρή δουλειά, στο πνεύμα αυτοθυσίας. Αυτά ήταν τα στοιχεία που μας ξεκόλλησαν από την αιώνια μετριότητα.

Όσο φτάνουν στη δύση της καριέρας τους τα ζωντανά παραδείγματα όπως ο Πρίντεζης και ο Ζήσης, τόσο λιγοστεύουν οι μιμητές και πιάνουν αράχνες τα θρανία της σχολής.

Ολοένα πληθαίνουν οι ανυπόμονοι, αλλεργικοί στη δουλειά, νεαροί μπασκετμπολίστες που -με τις ευλογίες των γονέων- γίνονται πρώτα αστέρια και μετά αθλητές.

Αστέρια της πλάκας βέβαια, που θα εκτεθούν μόλις βρεθούν στο φως των προβολέων. Καλύτερα να μην ανοίξω ξανά συζήτηση για το Εurobasket 2017, γιατί θα χαλάσουμε τις καρδιές μας με ορισμένους.

Όπως συμβαίνει σε τόσους τομείς του δημόσιου βίου, έτσι και στον αθλητισμό, ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο Έλληνας.

Το μπάσκετ έφτασε εκεί που έφτασε διότι οι εμβληματικοί αστέρες του (τρανή εξαίρεση στον κανόνα της παρακμής και του ωχαδερφισμού) είχαν κορώνα στο κεφάλι τους το συλλογικό πνεύμα, το σχέδιο μάχης και την τακτική. 

Δεν άφηναν κανέναν Πρκατσιν να φτάσει με περίπατο στο καλάθι, στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός τελικού. Ούτε χρειάζονταν ιδιαίτερες οδηγίες για να βγάλουν μία ομαδική άμυνα της προκοπής.

Δείτε ξανά τον ημιτελικό της Σαϊτάμα και μετρήστε πόσα (ελάχιστα) καλάθια πέτυχαν οι Αμερικανοί απέναντι στην ελληνική γραμμή Μαζινό και πόσες (αμέτρητες) φορές τους έπιασαν οι δικοί μας κορόιδα επειδή καταλάβαιναν καλύτερα το παιχνίδι.

Ή τον ημιτελικό του Εurobasket της επόμενης χρονιάς, αυτόν που έκανε τόσο κόσμο να αντιπαθήσει τον Ναβάρο και τους συνοδοιπόρους του.

Υπό κανονικές συνθήκες, η Εθνική Ελλάδας δεν θα είχε καμία δουλειά στο ίδιο παρκέ με την ισπανική αρμάδα ούτε βέβαια με τον ΛεΜπρόν, τον Πολ και τον Ουέιντ. Και όμως, ήταν αυτή που χτυπούσε το ντέφι, εκείνες τις αλησμόνητες ημέρες.

Τώρα που αποψιλώθηκε από φαιά ουσία και προσωπικότητα, γίνεται βορά για τους Φινλανδούς και τους Κροάτες αυτού του κόσμου.

Το ζητούμενο, προφανώς, είναι να συνδυαστούν οι διδαχές της ελληνικής σχολής με το νουβέλ βαγκ ταλέντο του Γιάννη και των άλλων παικτών που φέρουν διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, θα είναι λάθος να αντιστραφούν οι προτεραιότητες. Όπως φάνηκε σε βαθμό ακραίας γύμνιας στα τρία μικρά Εurobasket αυτού του καλοκαιριού, η πηγή έχει σχεδόν στερέψει.

Και δεν πρόκειται να σωθεί η παρτίδα, με αλλοπαρμένους γκαρντ που παίρνουν φόρα και σουτάρουν τρίποντο χωρίς να έχουν καν δουλέψει το σουτ.

Η ομάδα Κ16 ήταν η λιγότερο προικισμένη από τις τρεις και όμως τα κατάφερε καλύτερα από την Κ18 και την Κ20. Και ξέρετε γιατί; Επειδή έπαιζαν όλοι για έναν και ένας για όλους.

Απέναντι σε έναν αντίπαλο του οποίου η ανωτερότητα έβγαζε μάτι (την παρά τρίχα πρωταθλήτρια Ισπανία), πάλεψε επί 30 λεπτά τον προημιτελικό επειδή με την τακτική της κατέβασε χαμηλά τον πήχη και πήγαινε το ματς κάτω από τους 50 πόντους.

Μολονότι στο τέλος γνώρισε συντριβή ένεκα παροιμιώδους δυστοκίας (41-61 από 27-29 ημίχρονο), έδειξε τον δρόμο σε όσους παριστάνουν ότι τον ξεχνούν.

Εάν οι προπονητές των μικρών στους χειμωνιάτικους συλλόγους φρόντιζαν να τους μάθουν και σουτ, εκτός από τακτική, μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Η ομάδα τερμάτισε 6η, μολονότι είχε συνολικά 18% στα τρίποντα και 63% στις βολές.

Το ποσοστό από τη γραμμή δεν είναι ασυνήθιστο για αυτή την ηλικία (όπου ουδεμία ομάδα ξεπέρασε το 70 τοις εκατό), αλλά η ευστοχία από τα 6μ75 ήταν η χειρότερη σε ολόκληρο το τουρνουά.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This