Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η συζήτηση των ημερών αφορά στην περιλάλητη έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια. Είναι ή όχι αληθινή έξοδος, είναι ή όχι επιτυχία της κυβέρνησης, αρχίζει ή όχι μια άλλη εποχή για τη χώρα κ.ο.κ..
Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά, ο ΠΑΟΚ προσγειώθηκε στην Λισαβόνα όπου την Τρίτη θα αντιμετωπίσει την Μπενφίκα και η ΑΕΚ περιμένει την Βίντεοτον, στα πρώτα παιχνίδια τους για τα πλέι – οφ του Τσάμπιονς Λιγκ. Και ο Ολυμπιακός την Πέμπτη, κοντράρεται με την Μπέρνλι για το Γιουρόπα Λιγκ.
Η ΑΕΚ είναι φαβορί για την πρόκριση. Ο ΠΑΟΚ είναι ισχυρό αουτσάιντερ παρά το όνομα και την ποιότητα της αντιπάλου του. Και ο Ολυμπιακός των πάρα πολλών μεταγραφών και του νέου προπονητή έχει κι εκείνος σοβαρές πιθανότητες πρόκρισης απέναντι στους σκληροτράχηλους Άγγλους.
Και παρεμπιπτόντως, το προσεχές Σαββατοκύριακο ξεκινάει το πρωτάθλημα, με τους «Δικεφάλους» να θεωρούνται περίπου ισότιμα φαβορί και τον Ολυμπιακό να έπεται στα προγνωστικά.
Η καταγραφή των δεδομένων, τα οποία όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε, αποτελεί παράλληλα και την καταγραφή της ας πούμε «μεταμνημονιακής» ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Μετά από είκοσι χρόνια βάρβαρης «ερυθρόλευκης» επιτροπείας, όπου σχεδόν τα πάντα ήταν προκαθορισμένα και κάθε προσπάθεια για ουσιαστική αλλαγή καταδικασμένη να συνθλιβεί στα γρανάζια του πιο αδυσώπητου συστήματος που έχει γνωρίσει ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός, τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν.
Η εικόνα προφανώς, όχι απλώς δεν είναι τέλεια μα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί καν καλή. Ο τρόπος που ολοκληρώθηκε η περυσινή σεζόν ήταν άσχημος, δηλητηρίασε και την φετινή (το μίσος ανάμεσα σε ΑΕΚτσήδες και ΠΑΟΚτσήδες δεν θα βγει σε καλό σε κανέναν από τους δυο συλλόγους) και έδωσε πολλά επιχειρήματα στην προσπάθεια των επικοινωνιολόγων του Ολυμπιακού να μας πείσουν ότι όλοι ίδιοι είναι!
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. ΑΕΚ και ΠΑΟΚ έχουν δημιουργήσει δυο πραγματικά καλές ομάδες που βρίσκονται ένα βήμα μακριά από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός, άφησε στην άκρη τις οιμωγές για σφαγές και αδικίες και προσπαθεί να χτίσει από την αρχή και ορθολογικά ένα σύνολο που θα επαναφέρει κατ΄ αρχήν τα χαμόγελα στο «Καραϊσκάκης». Επιπλέον η κατάληξη του πρωταθλήματος που ξεκινά, δεν είναι γνωστή από τον Αύγουστο. Και η διαιτησία, με τα χίλια – δυο κουσούρια της, παλαντζάρει μεν από το ένα λάθος στο άλλο, δίχως «νταβατζή» και μεγάλο αφεντικό δε.
Παρά τα πολλά προβλήματα λοιπόν, παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που παραμένει βαριά και σε πολλές περιπτώσεις δυσώδης, παρά τις κακές νοοτροπίες που εξακολουθούν να κυριαρχούν στα περισσότερα ποδοσφαιρικά όργανα, και στις περισσότερες διοικήσεις των ΠΑΕ, αλλά και στα περισσότερα πέταλα των γηπέδων, όπως και στα περισσότερα οπαδικά μυαλά, το ελληνικό ποδόσφαιρο, βγαίνοντας από μια μακρά περίοδο αξιακής και ηθικής κρίσης, δείχνει να έχει μπροστά του μια κάποια προοπτική. Μικρή, μεγάλη ή απατηλή θα εξαρτηθεί από τους ανθρώπους που διαχειρίζονται τις τύχες του. Πάντως η προοπτική, χάρις στην προσπάθεια ορισμένων λίγων που πάλεψαν σκληρά για να αλλάξει η κατάσταση, είναι εκεί.
Για την ελληνική κοινωνία αντιθέτως και την δική της προοπτική, στο κατώφλι της εξόδου από τα μνημόνια, δεν θα έπαιρνα και όρκο…
