Του Αλέξανδρου Σόμογλου
χουν την τιμητική τους τα ελληνόπουλα το φετινό καλοκαίρι. Κι αν για τους γηγενείς ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, η καταξίωσή τους σε ρόλο πρωταγωνιστή μόνο εγγυημένη δεν θεωρείτο σε ένα ποδόσφαιρο εθισμένο στην ξενομανία, με τα νέα παιδιά του Παναθηναϊκού ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο ότι θα βρεθούν στο πάλκο σε… πρώτους ανδρικούς ρόλους.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν παίκτες όπως ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάνης ή ο Εμμανουηλίδης θα έβρισκαν περιθώριο διάκρισης σε έναν… φυσιολογικό και ανταγωνιστικό Παναθηναϊκό, με τα σημερινά όμως δεδομένα καλούνται να φέρουν εις πέρας μια ιδιαίτερα κομβική αποστολή προκειμένου να αποφύγει το «τριφύλλι» την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας του. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα τα καταφέρουν. Οι συνθήκες είναι πρωτόγνωρες, εξαιρετικά δύσκολες και ίσως ιδιαίτερα δυσβάσταχτες για να κουβαληθούν από τους ώμους νέων και άπειρων ποδοσφαιριστών.
Οφείλω, ωστόσο, να επισημάνω ένα στοιχείο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο τελευταίο φιλικό του Παναθηναϊκού πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος. Δεν μένω ούτε στη νίκη, ούτε στη βελτιωμένη εικόνα των «πράσινων», ούτε στην αποκαρδιωτική εμφάνιση του Λεβαδειακού. Η ιστορία διδάσκει ότι φιλικά ανάμεσα σε ομάδες της Superleague μια εβδομάδα πριν από τη έναρξη των επίσημων υποχρεώσεών τους, είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για συμπεράσματα.
Μένω, όμως, στην εικόνα των νέων παιδιών του Παναθηναϊκού και κυρίως σε αυτή του Γιάννη Μπουζούκη (καθώς ο Χατζηγιοβάνης δε λογίζεται στα δικά μου μάτια ως πρωτάρης με τις 24 συμμετοχές της τελευταίας σεζόν σε Ελλάδα και Ευρώπη).
Αν δεν γνώριζε κάποιος το βράδυ της Κυριακής τα βιογραφικά των παικτών που χρησιμοποίησε ο Γιώργος Δώνης, θα πίστευε ότι ο 20χρονος μέσος ήταν ο πλέον… μπαρουτοκαπνισμένος από αυτούς που φορούσαν τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος. Με περίσσιο θράσος και αυτοπεποίθηση από το πρώτο λεπτό, έδειχνε να ηγείται των συμπαικτών του και να ενορχηστρώνει κάθε επίθεση της ομάδας του. Και επειδή αναφερόμαστε σε ένα παιδί με μηδαμινές εμπειρίες σε επίπεδο επαγγελματικής καριέρας, ήταν μια εικόνα που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Όσο επικίνδυνη είναι η υπερεκτίμηση της σημασίας της, άλλο τόσο παράταιρη θα ήταν ενδεχόμενη υποτίμησή της.
Όλα αυτά σε ένα πρωτόγνωρο ποδοσφαιρικό περιβάλλον και μια ομάδα που κινείται καθημερινά σε μια… διεστραμμένη ποδοσφαιρικά πραγματικότητα, με τη διοίκηση της ΠΑΕ να επιβάλλει ουσιαστικά… εμπάργκο στους φιλάθλους της και να τους απαγορεύει να παρακολουθήσουν από κοντά τα παιχνίδια της αγαπημένης τους ομάδας!
Είναι αυτονόητο ότι η οργή του κόσμου του Παναθηναϊκού κατά του Γιάννη Αλαφούζου ξεχειλίζει. Είναι επίσης αυτονόητο ότι οι «πράσινοι» θα ισορροπούν σε ένα εκρηκτικό καθεστώς αμφισβήτησης, όσο δεν επέρχεται αλλαγή στη διοίκηση της ομάδας.
Ωστόσο, ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει μια ιερή υποχρέωση απέναντι στο μέλλον του συλλόγου, σε περίπτωση που έρθει η μέρα που αυτό θα υπογράφεται από μια κανονικότητα: Εν μέσω της οργής και της αγανάκτησης που τον πνίγουν, θα πρέπει να βρει τους τρόπους με τον οποίο θα «θωρακίσει» παιδιά όπως ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Εμμανουηλίδης, ο Κουντουριώτης, τα οποία σε έναν κανονικό Παναθηναϊκό ενδέχεται να αποτελέσουν «πολύτιμα κεφάλαια».
Επ’ ουδενί δεν θα πρέπει παιδιά με ταλέντο να παρασυρθούν από έναν χείμαρρο θυμού και να θυσιαστούν στο βωμό της οργής που υπάρχει σε βάρος του Γιάννη Αλαφούζου. Και ο ίδιος ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι ο μόνος που μπορεί να υψώσει ανάχωμα προστασίας γύρω τους.
Πηγή: Sport DNA
