Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

To απουσιολόγιο γέμισε στο άψε σβήσε και οι καλοθελητές που ετοίμαζαν λίστα ονομαστών ΝΒΑers που θα έπαιζαν στο προσεχές «παράθυρο» για να την τρίψουν στα μούτρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο υποχρεώθηκαν να την εκτοξεύσουν στον κάλαθο των αχρήστων, με χάρη που θα ζήλευε και ο Νίκολα Γιόκιτς.

Υπάρχουν πράγματι ορισμένες ηχηρές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα παρουσίες (του Σρέντερ, των δύο Μπογκντάνοβιτς, του Σάριτς), αλλά οι ηχηρές απουσίες είναι περισσότερες και …ηχηρότερες. 

  • Οι Σέρβοι (2-4), αυτοί που θα εμφανίζονταν πάνοπλοι στο Ηράκλειο ντε, έρχονται χωρίς Γιόκιτς, Τεοντόσιτς, Μαριάνοβιτς.
  • Οι Γάλλοι (6-0) θα έχουν τον Μπατούμ, αλλά όχι τους Γκομπέρ, Φουρνιέ, Ντιλικινά.
  • Οι Φινλανδοί (3-3) θα επιστρέψουν εκόντες άκοντες στην προ Λάουρι Μάρκανεν εποχή.
  • Οι Ιταλοί (4-2) θα αγωνιστούν δίχως τους Μπελινέλι, Γκαλινάρι.
  • Οι πρωταθλητές Ευρώπης Σλοβένοι (2-4) δεν κάλεσαν ούτε τον Ντράγκιτς ούτε τον ρούκι Ντόντσιτς.
  • Οι Λιθουανοί (6-0) εισέπραξαν απαγορευτικό για τους Βαλανσιούνας, Σαμπόνις.
  • Οι Ισραηλινοί (3-3) δεν θα εμφανίσουν ούτε αυτή τη φορά τον Κάσπι.
  • Οι Ρώσοι (3-3) θα παίξουν χωρίς τον Μοζγκόφ.
  • Οι Γερμανοί (6-0) δεν περιμένουν τον Τσίπσερ ούτε τον προερχόμενο από τραυματισμό Τάις.
  • Οι Κροάτες (3-3) θα παραταχθούν χωρίς Χέζονια και Μπέντερ.
  • Οι Λετονοί (4-2) ξεχνούν τον Ντάβις Μπέρτανς των Σπερς.
  • Ομάδες άλλων ηπείρων, όπως η Αυστραλία και οι Φιλιππίνες θα στερηθούν τα «αμερικανάκια» τους (Ντελαβεντόβα, Κλάρκσον κ.α.).

Για τους Ισπανούς δεν υπάρχει ακόμη πληροφόρηση, αλλά θεωρείται απίθανο να κληθούν οι αδελφοί Γκασόλ ή ο Μίροτιτς ή ο Ρούμπιο, αφού το ξερό 6-0 του πρώτου γύρου επιτρέπει χαλαρότητα και πειραματισμούς.

Πολλές Ομοσπονδίες στα διάφορα μήκη και πλάτη της Ευρώπης βρίσκονται σε φάση διαπραγματεύσεων, παγιδευμένες μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Οι Βόσνιοι (2-4) για τους Νούρκιτς, Μούσα. Οι Μαυροβούνιοι (3-3) για τον Βούτσεβιτς. Οι Κροάτες (3-3), τρέχα γύρευε για πόσους από τους 4 ΝΒΑers που κάλεσαν. Οι Ουκρανοί (3-3) για τον Λεν. Οι φίλοι μας οι Γεωργιανοί (2-4) για τον Πατσούλια.  

Στις περισσότερες περιπτώσεις, το φως που περιμένει στο βάθος της σήραγγας είναι κόκκινο. Κάποτε το ανάβουν οι ίδιοι οι αθλητές (είναι περισσότεροι από 60 οι εν ενεργεία Ευρωπαίοι στο ΝΒΑ), άλλοτε οι ομάδες.

Ο Τόνι Πάρκερ και ο Μάρτσιν Γκόρτατ, αποσύρθηκαν εντελώς και ησύχασαν. Και ο Ντιρκ Νοβίτσκι, βεβαίως βεβαίως. Κάποιοι, όπως ο Κώστας Κουφός, κωφεύουν συστηματικά.

Κάθε χώρα, βεβαίως, είναι διαφορετική. Δεν είναι πλέον πολλοί εκείνοι που επικαλούνται το εθνικό φρόνημα.

Οι τελευταίοι του ντεμοντέ πατριωτισμού είναι οι Τούρκοι, οι οποίοι υπενθυμίζουν διακριτικά σε «Γιούγκους» όπως ο Οσμάν και «Σοβιετικούς» τύπου Ιλιάσοβα (και παλαιότερα οι Τούρκογλου, Τουρκτσάν κ.α.) ότι εκείνοι οφείλουν υποχρέωση στη νέα πατρίδα τους  για τα διαβατήρια που γενναιόδωρα μοιράστηκαν.

Όσοι τολμήσουν να αρνηθούν θα χαρακτηριστούν πιθανότατα γκιουλενιστές και συνεπώς προδότες, όπως ο Ενές Καντέρ. Δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα, στη θεόπνευστη «δημοκρατία» του Ερντογάν.

Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τις ανά τον κόσμο φαιδρότητες και σκοπιμότητες.

Άλλωστε έχει ξεφτίσει σε οριακό βαθμό η ταύτιση των αθλητικών εθνικών ομάδων με την εθνική υπερηφάνεια. Άσχετα αν εμείς οι στερημένοι ψάχνουμε ψήγματά της στη μπάλα, στα ταπί και στα κοντάρια του επί κοντώ. 

Η πρωτοβουλία της FIBA να ορίσει επίσημους, αλλά ασήμαντους στα μάτια των Αμερικανών, αγώνες Εθνικών ομάδων τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο ήταν κουτουράδα εξίσου ανεδαφική με τα «παράθυρα» του χειμώνα.

Μόλις πριν από μερικούς μήνες, η ίδια FIBA και το ΝΒΑ συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο κανονισμών, το οποίο αποκλείει κάθε είδους ανδραγάθημα και αυθαιρεσία.

Όχι στις πολυήμερες προετοιμασίες. Όχι στις δίωρες προπονήσεις. Όχι στο τρέξιμο σε βουνά και άλλες ανώμαλες επιφάνειες. Όχι σε ακατάλληλους αγωνιστικούς χώρους (όπως ο περυσινός του «Τόφαλος»).

Οι Φιμπαίοι υποχρεώθηκαν να δώσουν γη και ύδωρ, προκειμένου να κρατήσουν τη μίνιμουμ χαρά της συμμετοχής των ΝΒΑers στις μεγάλες διοργανώσεις. Έπειτα, αποφάσισαν να ανοίξουν παράθυρα και παντζούρια, λες και υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί πρωτοκλασάτος παίκτης του ΝΒΑ μέσα στο κατακαλόκαιρο για 1-2 ματσάκια της πλάκας.

Μπορεί για την Ευρώπη ο Σεπτέμβριος να θεωρείται σεζόν, αλλά στις ΗΠΑ συμπίπτει πλέον με τις πρώτες ημέρες του training camp.

Το επίσημο τζάμπολ έχει προγραμματιστεί για τις 17 Οκτωβρίου. Ακριβώς έναν μήνα μετά την επιστροφή της Εθνικής μας από την Τιφλίδα.

Αν κάποιοι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να το ρισκάρουν ή πήραν έγκριση από τις ομάδες τους στο όνομα της αγωνιστικής σκοπιμότητας (αφού λ.χ. η Κροατία κινδυνεύει άμεσα με αποκλεισμό από το Μουντομπάσκετ), ο κανόνας δεν είναι με τους Μπογκντάνοβιτς.

Ο κανόνας είναι με τον Αντετοκούνμπο και τον Γιόκιτς. Και με τον Κρίσταπς Πορζίνγκις, που ασφαλώς θα έλεγε «no» εάν ήταν υγιής.

Υπάρχουν φυσικά και παίκτες, οι οποίοι θεωρητικά έχουν να κερδίσουν περισσότερα από ένα σκληρό 10ήμερο με την Εθνική λ.χ. Ελλάδας, παρά με χαλαρές προπονήσεις στο Αμέρικα.

Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγεται ο Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ας περιμένουμε όμως, πρώτα, να τον δούμε στο αεροδρόμιο.

Δεν προσπαθώ να ανοίξω ξανά κουβέντα για τον Γιάννη ούτε με ενδιαφέρει τι μου καταλογίζει κάθε χατζηαβάτης που βγάζει μεροκάματο στην πλάτη των Αντετοκούνμπο ή από το «μείον» ταμείον της Ομοσπονδίας. Καθ’ εις εφ’ ω ετάχθη. Και συγγνώμη για τις άγνωστες λέξεις.

Εκείνο που θέλω να πω, είναι ότι τα καλοκαιρινά «παράθυρα» έγιναν μπούμερανγκ για τη FIBA περισσότερο και από τα αντίστοιχα που έκλεισαν στα μούτρα της τον χειμώνα.

Η ίδια βεβαίως εξακολουθεί να πανηγυρίζει, επικαλούμενη πότε την εισπρακτική επιτυχία προσεκτικά επιλεγμένων αγώνων και πότε τα σκόρπια «ναι» αθλητών που συμμετέχουν σε αυτή την ιλαροτραγωδία.

Τα παραπονεμένα λόγια παλαίμαχων κολοσσών όπως ο Ντίβατς και ο Τζόρτζεβιτς ισοσκελίζονται από τις θυμωμένες αντιδράσεις άλλων παρόμοιου βεληνεκούς (Πάρκερ, Βαλανσιούνας, Ντατόμε κ.α.), ενώ η σιβυλλική σιωπή ενοχλημένων αστέρων όπως ο Γιάννης και ο Γιόκιτς προσθέτει μολύβι στα σύννεφα.

Όταν αποφασίσουν οι ηττημένοι αυτού του θλιβερού πολέμου να συνθηκολογήσουν, θα είναι –φοβάμαι- πολύ αργά για το άμοιρο μπάσκετ.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This