Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η Σούπερ Λιγκ «δεν βλέπει» τη Φούτμπολ Λιγκ, ως γνωστόν. Όχι οι μεγάλοι της Σούπερ Λιγκ. Οι μικροί! Εάν ο Απόλλωνας ή η Λάρισα έπαιζαν στη Φούτμπολ Λιγκ, πρώτοι αυτοί σήμερα θα ωρύονταν, να προβιβαστούν δύο και να υποβιβαστούν από τη Σούπερ Λιγκ τέσσερις. Παίζουν στη Σούπερ Λιγκ, και πρώτοι αυτοί ωρύονται ν’ ανεβεί μόνον ο πρωταθλητής της Φούτμπολ Λιγκ και να πέσουν από τη Σούπερ Λιγκ τρεις. Γιατί όχι, τώρα που το σκέφτομαι, να πέσουν δύο και να μη ανεβεί κανείς; Να παίζει η Φούτμπολ Λιγκ, για να περνά η ώρα…
Η οπτική της Σούπερ Λιγκ απέναντι στο προϊόν-πρωτάθλημα είναι στενή, όσο στενό είναι το άμεσο συμφέρον ενός εκάστου (μερικών εκ) των εταίρων. Το -4/+2 προσδίδει στα πρωταθλήματα, ωφέλιμο βάθος. Παρατείνει και επιτείνει το ενδιαφέρον. Μειώνει τους αδιάφορους. Είναι το κοινό όφελος. Το -3/+1, μονάχα προδίδει την αγωνία μη χάσουμε (την κατηγορία και) το τηλεοπτικό συμβόλαιο. Είναι το ατομικό όφελος. Σεβαστό μεν, ατομικό δε. Το άλλο, είναι το κοινό. Όχι σεβαστό, απλώς. Επιτακτικό.
Η Φούτμπολ Λιγκ είναι το κατ’ εξοχήν ελληνικό πρωτάθλημα. Ξένοι ποδοσφαιριστές εδώ, παίζουν ένας στους έξι. Στη Σούπερ Λιγκ είναι, σχεδόν ένας στους δύο. Η Φούτμπολ Λιγκ είναι το πρωτάθλημα «καθ’ άπασαν την επικράτειαν». Εχει (σε αρμονία «κατανομής εδρών») Θεσσαλία και Ηπειρο, έχει Θεσσαλονίκη και λοιπή Μακεδονία, έχει Ιόνιο και Πελοπόννησο, έχει Κρήτη…με τέσσερις ομάδες. Κι έχει και μία ομάδα, τον νεοφώτιστο Αήττητο, στην Αττική. Ο Αήττητος θα δώσει 15 αληθινά εκτός έδρας παιγνίδια. Το πλησιέστερό του, είναι η Πάτρα.
Δεν νοείται λοιπόν, σε όλους αυτούς να λες, μπείτε να παίξετε για μία θέση και πολύ σας πέφτει. Μόνο με Ηρακλή και Παναχαϊκή μέσα, όπως πέρυσι με Αρη και ΟΦΗ, δύο είναι το μίνιμουμ. Και δεν είναι μόνον, ο Ηρακλής κι η Παναχαϊκή. Είναι και η Δόξα, είναι τα Τρίκαλα, είναι ο Βόλος. Ακόμη καλύτερα δε, για το βάθος που σημειώσαμε, όχι δύο απευθείας στη Σούπερ Λιγκ. Ενας, ο 1ος, απευθείας. Κι ύστερα, για την άλλη θέση, Τσάμπιονσιπ. Ο 5ος με τον 2ο, μέσα-έξω νοκ-άουτ. Ο 4ος με τον 3ο, μέσα-έξω νοκ-άουτ. Και οι νικητές, σε ένα τελικό-γιορτή ανόδου στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αυτό σημαίνει βάθος. Οσο γίνεται πιο πολλοί, μέσα στο παιγνίδι για όσο γίνεται πιο πολύ.
«Στα δυο στενά» ανάμεσα σε Σούπερ Λιγκ και Φούτμπολ Λιγκ, η μητέρα-ομοσπονδία έδωσε τη σολομώντεια λύση -3,5/+1,5. Που κι αυτό ακόμη, ρουσφέτι υπέρ της Σούπερ Λιγκ είναι. Δεν αντέχει ποδοσφαιρικά, να βάζεις σε μπαράζ προβιβασμού/υποβιβασμού ομάδες διαφορετικών κατηγοριών. Μόνον οι Γερμανοί, για κάποιον περίεργο λόγο, το κάνουν. Αγγλοι, Ισπανοί, Ιταλοί όχι. Ο 13ος της Σούπερ Λιγκ είναι ομάδα με κοντά διπλάσια «χρηματιστηριακή αξία» σε σχέση με τον 2ο της Φούτμπολ Λιγκ. Πώς να κοντράρει, ο μεν τον δε;
Οι ΣουπερΛιγκαίοι δεν αποδέχονται, καν αυτό. Τρέχουν στο Διαιτητικό, να το ακυρώσουν. Δεν μπαίνουν, σε συζήτηση σκοπιμότητας. Προτάσσουν μονάχα, μία αμφίβολη ένσταση νομιμότητας. Θα τα βρει…η υπηρεσία, που λένε. Οι δικηγόροι με τους δικαστές. Το καταπληκτικό είναι ότι οι ενιστάμενοι καρφώθηκαν, τόση φασαρία που σήκωσαν, στις ίδιες τις ομάδες τους. Ότι κατά βάθος, τις έχουν…για φούντο. Όχι ακριβώς το καλύτερο, να το βλέπει ο προπονητής κι οι ποδοσφαιριστές, για την αυτοεκτίμηση των ομάδων τους.
Πηγή: Sport DNA
