Του Γιάννη Φιλέρη
Ένας ένας αποχωρούν οι κορυφαίοι μπασκετμπολίστες της μεγάλης γενιάς των 80’s. Των γεννημένων, δηλαδή, εκεί στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 80, ή και λίγο νωρίτερα. Μετά τον Μανού Τζινόμπιλι και τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ήρθε η σειρά του Μπορίς Ντιαό να πει αντίο στα γήπεδα και να μας κάνει να μελαγχολήσουμε που δεν θα τον ξαναδούμε στα παρκέ, αλλά και να τον κρατήσουμε σαν ζωντανή ανάμνηση ενός παίκτη με το τεράστιο κορμί, το απίστευτο μπασκετικό IQ και το μοναδικό χαμόγελο.
Όπως θα έλεγε και ο Στέφανος Τριαντάφυλλος, που λάτρεψε τον Μπορίς σε βαθμό υπερβολής, “απλά κορυφαίος”. Ελάχιστοι παίκτες στο παρελθόν έχουν κάνει τόσο μεγάλη καριέρα επειδή προτιμούσαν να κάνουν όλη τη “βρώμικη δουλειά”, από το να πάρουν … όλη τη δόξα, έστω κι αν είχαν τα φόντα να το κάνουν.
Ένας δικός μας άνθρωπος, με όλη τη σημασία. Που δεν είπε ποτέ όχι σε μια … μπαγκέτα γεμάτη από γαλλικά τυριά, ή ένα ποτήρι κρασί. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς που τον βασάνιζε για να είναι αδύνατος (στο συμβόλαιό του με τους Σπερς, είχε μπόνους 500.000 δολαρίων, αν κατόρθωνε να είναι σε ένα συγκεκριμένο βάρος) παραδεχόταν: “Όλους τους παίκτες μου, κάποια στιγμή, θέλησα να τους διαφθείρω με το κρασί. Με τον Μπορίς δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ. Ήταν ένας εύκολος στόχος”.
Τα παραπανίσια κιλά του, άλλωστε, ήταν σήμα κατατεθέν και εν τέλει το αβαντάζ του μέσα στο γήπεδο. Όσοι πίστευαν ότι ο “bobo” (όπως ήταν και το προσωνύμιό του) ήταν εύκολη λεία, το μετάνιωσαν. Και όλοι διαπίστωναν ότι ξέρει μπάσκετ, όσο κανένας άλλος.
Ο Μπορίς δεν είχε κανένα πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα του, αλλά και να πέσει στο παρκέ για να σώσει μια μπάλα. Να κάνει την σωστή πάσα, ή το κατάλληλο φάουλ. Δεν τον ενδιέφεραν οι πόντοι, αν και όταν έβλεπε ότι οι σκόρερ της ομάδας δεν “τραβούσαν” αναλάμβανε αυτός να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Η “Εκίπ” του αφιέρωσε πέντε (!) σελίδες για την αποχώρησή του ενώ η Figaro στην ηλεκτρονική της έκδοση έγραψε τρεις λέξεις που τον χαρακτήρισαν σε όλη του τη διαδρομή: Classe, elegance, altruisme. Κλάση, κομψότητα, αλτρουϊσμός.
Ναι, ο Ντιαό ήταν ένας μπασκετμπολίστας πολύ υψηλού επιπέδου. Όπως είχε πει ο Ράτζα Μπελ, συμπαίκτης του στο Φίνιξ “ξέρει πολύ μπάσκετ. Και το πρόβλημά του είναι ότι το ξέρει … πως ξέρει πολύ μπάσκετ”.
ΚΥΛΑΕΙ ΣΑΝ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΛΙΣΤ ΣΤΟ ΠΙΑΝΟ
Ένας άλλος θρύλος του μπάσκετ, ο Μπιλ Γουόλτον όταν ήταν σχολιαστής, δεν … είχε λόγια να περιγράψει τον Γάλλο ολ-αράουντ πριν πάει στο Σαν Αντόνιο : “Λατρεύω να τον βλέπω να παίζω. Είναι τιμή και προνόμιο για μένα να είμαι φίλος του. Βασικά είμαι … οπαδός του και πιστεύω ότι οι Σπερς είναι η τέλεια ομάδα γι αυτόν . Με τον τέλειο προπονητή, την τέλεια κουλτούρα. Ο Μπορίς Ντιαό μου θυμίζει τους μεγάλους πιανίστες την εποχή των ρομαντικών, επειδή είναι έξοχος. Το παιχνίδι της κυλάει όπως η μουσική του Λιστ στο πιάνο, κι όταν χρειαστεί γίνεται μεγαλειώδης σαν κεραυνός. Ο Μπορίς Ντιαό είναι ένας από τους αγαπημένους μου παίκτες, όλων των εποχών”.
Το φινετσάτο του παιχνίδι, που από μικρό παιδί τον χαρακτήριζε (MVP του γαλλικού πρωταθλήματος το 2003 με την Ορτέζ) συνδυάστηκε με την αυτοθυσία του για την ομάδα. Ίσως επειδή η μητέρα του Ελιζαμπέτ Ριφιό ήταν μπασκετμπολίστρια, μια από τις καλύτερες όλων των εποχών για τη Γαλλία (η πρώτη που έκανε τζαμπ-σουτ). Ο Μπορίς που μεγάλωσε με τη μαμά (ο πατέρας του Ισά Ντιαό, άλτης του ύψους από τη Σενεγάλη, γύρισε στην Αφρική) είδε … πολύ μπάσκετ από μικρός.
Είναι, άλλωστε, απόφοιτος της μεγάλης σχολής του ΙΝSEP του πρωτοποριακού αθλητικού σχολείου της Γαλλίας, που έχει αναδείξει πολλούς πρωταθλητές σε όλα τα σπορ και φυσικά την βάση των “τρικολόρ” στο μπάσκετ. Με τον Τόνι Παρκερ μεγάλωσαν μαζί. Ζούσαν το ίδιο όνειρο (να παίξουν στο ΝΒΑ). Έπαιξαν. Και μαζί κέρδισαν το πρωτάθλημα με τους Σπερς το 2014, δύο χρόνια μετά την άφιξή του στο Σαν Αντόνιο.
Από μικρός ο Μπορίς του άρεσε να πασάρει. Είχε σαν πρότυπο τον Μάτζικ Τζόνσον και μερικές από τις κινήσεις του μεγάλου αστέρα τις είχε αντιγράψει. Ο ίδιος συνήθιζε να λέει, φορώντας τη φανέλα των Φίνιξ Σανς (2005-08): “Για μένα ήταν πάντα εύκολο να δίνω μια πάσα. Ήθελα να παίζω παντού, σε όλες τις θέσεις. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για το σκοράρισμα, αν και … από τον πάγκο, άκουγα πολλές φορές το “Μπορίς σούταρε”. Έτσι όμως κατάφερα να ανταποκρίνομαι σε όλες τις συνθήκες του παιχνιδιού”.
Είναι τόσο αλτρουϊστής ο 36χρονος πλέον Μπορίς, που δήλωσε με πάσα ειλικρίνεια “Σταμάτησα στους 247 αγώνες με την Εθνική Γαλλίας, για να μη περάσω τη … μητέρα μου. Πίστευα ότι αυτό το νούμερο δεν θα μπορούσα να το φτάσω ποτέ. Κι όμως τα κατάφερα. Για πολλούς λόγους δεν ήθελα να ξεπεράσω αυτό το όριο”.
ΟΤΑΝ ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ
Με την Εθνική Γαλλίας, βέβαια, ο Μπορίς Ντιαό έγραψε μια άλλη μοναδική ιστορία. Από το 2002 και για 15 χρόνια δεν έλειψε ποτέ από τα μεγάλα ραντεβού των τρικολόρ. Έγινε αρχηγός της ομάδας και κατάφερε το 2013 να σηκώσει ψηλά το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ. Οι Γάλλοι, που έτρωγαν τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη (και από την Ελλάδα, ουκ ολίγες φορές) κατάφεραν να βρεθούν στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο Ντιαό, περισσότερο ίσως και από τον Πάρκερ, αντιπροσωπεύει αυτή τη διαρκή μάχη της Γαλλίας με το πεπρωμένο της. Πιο … γήινος από τον “εξωπραγματικό” TP ο Μπορίς ίδρωνε, έπεφτε κάτω, διεκδικούσε ριμπάουντ, έπαιζε μανιασμένες άμυνες και έβαζε αποφασιστικά καλάθια. Το 2005 η Γαλλία έπεσε πάνω στην αφιονισμένη Ελλάδα και στον αξέχαστο ημιτελικό, έχασε ένα ματς που ήταν δικό της. Για να πάρουν επιτέλους ένα χρυσό, οι Γάλλοι θα περίμεναν ακόμη οκτώ χρόνια. Στη Σλοβενία, το 2013, έχοντας ξορκίσει Θεούς και δαίμονες, έχοντας νικήσει την Ισπανία στα ημιτελικά, έπαιρναν επιτέλους την πρώτη θέση. Ήταν και με τη βούλα οι καλύτεροι της Ευρώπης. Ο Ντιαό σχεδόν έκλαψε παίρνοντας το βαρύτιμο τρόπαιο στα χέρια του. Ήταν 31 ετών, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Ένα χρόνο αργότερα έπαιρνε και το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ. Το ίδιο καλοκαίρι, έπαιρνε και το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας. Για ευνόητους λόγους ξεκούρασης, έλειπε την πρώτη εβδομάδα του τρέινινγκ-καπ των Σπερς. Ο Πόποβιτς δεν έχασε την ευκαιρία να … θυμηθεί πόσο εύκολα έπαιρνε βάρος: “Έχουμε βάλει στοίχημα πόσο … θα ζυγίζει όταν επιστρέψει. Μίνιμουμ τα 125 κιλά” είπε ο “Ποπ” μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Ο Μπορίς δεν δίστασε να απαντήσει μέσω twitter. Πόσταρε μια σέλφι, με το παροιμιώδες σχεδόν τζιοκοντικό χαμόγελό του και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι. Η ανάρτησή του απολαυστική:“Μην ανησυχείς Ποπ. Μόνο ένα ποτήρι και καθημερινή προπόνηση!”.
Σε ένα άλλο τσατ στο twitter όταν πήγε στους Τζαζ (2016-17) και για ένα βράδυ είχε πάρει τον λογαριασμό της ομάδας απαντώντας σε ερωτήσεις των φιλάθλων, κάποιος θέλησε να τον …προσβάλλει: “Είσαι χοντρός” του έγραψε. Η απάντηση κατευθείαν από κόμιξ του Αστερίξ: “Μπα, μάλλον βαρυκόκκαλος”!
ΣΑΛΠΑΡΟΝΤΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Ο Ντιαό αποφάσισε πέρσι να επιστρέψει στην Ευρώπη. Διάλεξε την Παρί Λεβαλουά που κοούτσαρε ο φίλος του Φεντερίκ Φοτού και έπαιξε ξανά στο γαλλικό πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά το 2003, όταν το είχε κατακτήσει φορώντας τη φανέλα της Ορτέζ.
Σε 31 αγώνες ο έμπειρος άσος είχε 11.1π, 6.4 ριμπ και 5 ασίστ. Ήταν η τελευταία του χρονιά αγωνιστικής δράσης. Από δω και στο εξής, όπως εξηγεί στους … δυο κολλητούς του, Ρόνι Τουριάφ (επίσης συμμαθητής του στο INSEP) και Τόνι Πάρκερ, στο βίντεο με το οποίο οριστικοποίησε την αποχώρησή του, ήρθε η ώρα της ξεκούρασης.
“Έχω πολλά χόμπι με τα οποία θέλω να ασχοληθώ” λέει ο Μπορίς. Είναι αλήθεια. Μέχρι και στο γαλλικό ναυτικό έχει … καταταγεί, παίρνοντας και το σχετικό μπερέ. Από το 2010, όταν έκανε το πρώτο του σαφάρι (μαζί με τον Τουριάφ) αγάπησε τη φωτογραφία.
Αυτό που θα κάνει, όμως, είναι τα ατέλειωτα ταξίδια με το ιστιοπλοϊκό του, σε ολόκληρο τον κόσμο: “Είναι πολύ ωραίο να πηγαίνεις από την Αυστραλία στην Ταϊτή, ή στην Ασία και στη Μαγαδασκάρη…” εξομολογείται και προσθέτει: “Τέλος το πρόγραμμα. Τη ζωή μου, μέχρι τώρα την κανόνιζε το πρέπει. Ξύπνα στις 8, προπόνηση στις 10, φαϊ στις 12, παιχνίδι, κλπ, κλπ. Το χειμώνα η ομάδα, το καλοκαίρι η Εθνική. Τώρα, έρχεται η απόλυτη ελευθερία…”
Για ένα ποτήρι παραπάνω…
Πηγή: Sport 24
