Του Μιχάλη Τσόχου
Μπορεί να είναι συμπτωματικό, μπορεί και όχι. Ο ΠΑΟΚ το φετινό καλοκαίρι έκανε την ξέφρενη πορεία με Βασιλεία και Σπαρτάκ Μόσχας και έπαιξε τα ματς με την Μπενφίκα, κατά βάση με την μπάλα στα πόδια. “Να νικήσουμε και να αποκλείσουμε ισοδύναμους ή και καλύτερους αντιπάλους με την μπάλα στα πόδια, εμείς να φτιάχνουμε το παιχνίδι, εμείς να είμαστε το αφεντικό” ήταν το σχέδιο Λουτσέσκου και η αλήθεια είναι ότι δούλεψε…
Το ίδιο ακριβώς είναι το σχέδιο (με μικρότερο δείγμα γραφής ως τώρα είναι αλήθεια) και του Μάρτινς στον Ολυμπιακό. Και ο Ολυμπιακός με τη μπάλα στα πόδια θέλει να πορευτεί στη σεζόν ακόμη κι’ αν ο αντίπαλος είναι μεγαλύτερων κυβικών από αυτόν, όπως για παράδειγμα η Μπέτις ή η Μίλαν.
Οσο για την ΑΕΚ του Μαρίνου Ουζουνίδη και εκεί η λογική είναι διαφορετική. Ο Μανόλο Χιμένεθ περίμενε την δράση του αντιπάλου για να αντιδράσει η ΑΕΚ στα περισσότερα από τα δύσκολα ματς της περασμένης σεζόν. Ο Ουζουνίδης το αντίθετο. Η ΑΕΚ μπαίνει στην Τρίπολη από το πρώτο λεπτό για να νικήσει, να δράσει αυτή, να φτιάξει αυτή πράγματα.
Οι τρεις μεγάλοι έδειξαν τον δρόμο και στην Εθνική ομάδα, θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος. Από την άλλη η αλήθεια είναι ότι ο Σκίμπε πάντα το είχε στο μυαλό του και μας το είχε πει εδώ και καιρό. Οτι η δική του Εθνική Ελλάδας θέλει να παίξει ποδόσφαιρο, θέλει να κυριαρχήσει, θέλει να έχει τη μπάλα στα πόδια της.
Αυτή την εκδοχή προσπάθησε να μας δείξει και στο ματς με την Εσθονία. Μία ενδεκάδα με τρία δεκάρια και με την μπάλα στα πόδια της. Αυτή να δίνει τον τόνο, αυτή να αποφασίζει. Εδώ εύκολα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτό συνέβη γιατί αντίπαλος είναι η Εσθονία. Λάθος, έχουν υπάρξει πολλές… Εσθονίες (ακόμη και η ίδια η Εσθονία) στο πρόσφατο παρελθόν της Ελλάδας που η λογική με την οποία έπαιξε η Εθνική ομάδα ήταν “να μην μας κάνουν φάση και εμείς κάποια στιγμή θα έχουμε μία δύο στιγμές και θα τους κάνουμε το γκολ”. Ειδικά εκτός έδρας αυτό έχει συμβεί άπειρες φορές. Δεν είναι λοιπόν η Εσθονία το θέμα μας…
Ο Σκίμπε δοκιμάζει κάτι δύσκολο. Σαν να πατάς το κουμπί στον εξομοιωτή και να προσπαθήσεις να μετατρέψεις μία ομάδα που είχε μάθει χρόνια τώρα να παίζει στο “αντεπίθεση”, να μάθει να παίζει στο “έλεγχος παιχνιδιού”. Πολύ δύσκολο, όταν θες από την πρώτη ημέρα να συνοδευτεί και με αποτελέσματα. Λογικό λοιπόν να υπάρχουν κραδασμοί. Διότι ας μην γελιόμαστε στην Εσθονία η Εθνική έπαιξε καλά τα πρώτα 30 λεπτά. Μετά…
Από την άλλη αξίζει το ρίσκο. Αξίζει γιατί αντιλαμβάνεται κανείς ότι η μαγιά υπάρχει. Εδώ δεν έχουμε από τη μέση και εμπρός γρήγορα και δυνατά παιδιά, όπως συνέβαινε συνήθως στο παρελθόν. Εδώ έχουμε παιδιά που με τη μπάλα στα πόδια το έχουν. Από τον σέντερ φορ Μήτρογλου (ποτέ δεν είχαμε φορ που να ξέρει τόση μπάλα και να μπορεί να συμμετέχει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού τόσο πολύ) μέχρι τους από πίσω του μπαλαδόρους (Φορτούνης, Μάνταλος, Πέλκας) ο Σκίμπε έχει στη διάθεσή του παίκτες που μπορούν ακόμη και στο υψηλό επίπεδο να το εφαρμόσουν το σχέδιο “έλεγχος του παιχνιδιού”. Βεβαίως θα πρέπει να μάθουν να ζουν όλοι με αυτό. Ο Ζέκα, οι στόπερ, οι ακραίοι μπακ, όλη η ομάδα να περάσει σε αυτή τη φάση της διαφορετικής Εθνικής ομάδας που θέλει να ορίζει τις τύχες της μόνη της.
Ο όμιλος του Nations League με Ουγγαρία, Φινλανδία, Εσθονία, είναι σαν να δημιουργήθηκε για να λειτουργήσει ως πρόβα για αυτή την αλλαγή. Σαν το κατάλληλο περιβάλλον για το πείραμα του Σκίμπε. Με την μόνη διαφορά ότι τώρα μπορούμε όλοι να βλέπουμε θετικά αυτό το πείραμα και να αντιλαμβανόμαστε την σκοπιμότητά του. Αν όμως η Εθνική είτε μέσω του Nations League είτε μέσω των προκριματικών του Euro, δεν βρεθεί στην τελική φάση της διοργάνωσης, το πείραμα θα έχει αποτύχει και κανείς δεν θα σκέφτεται θετικά για την απόπειρα του Σκίμπε. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για να αποδεχτείς την αποτυχία του πειράματος, όσο κι’ αν αντιλαμβάνεσαι ότι έχει μεγάλο νόημα να το δοκιμάσουμε. Αν η Εθνική χάσει το τρένο και αυτής της μεγάλης διοργάνωσης το πισωγύρισμα θα είναι οριστικό και θα μας επιστρέψει σε εποχές που το να βρεθούμε σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης θα αποτελεί υπέρβαση των υπερβάσεων ή ακόμη και θαύμα και δεν το αντέχουμε…
Πηγή: Gazzetta
