Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Στο άλφα, οι Ούγγροι μας νίκησαν. Σκότωναν, για να κερδίσουν. Να ρεφάρουν την ήττα στο Τάμπερε. Οι δικοί μας διεθνείς, ήθελαν να κερδίσουν. Αλλά, δεν σκότωναν.
Η Ουγγαρία δεν έχει ισχυρές προσωπικότητες, μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αρα, το έκανε ο προπονητής. Το εύσημο, του αντιστοιχεί. Δίχως δραματικές αλλαγές από Σάββατο σε Τρίτη, παρουσίασε παίκτες με πνεύμα πολεμιστών. Νίκη…ή νίκη.
Μάτια, γυάλιζαν. Ετρεχαν σαν τρελοί, κλωτσούσαν σαν να διακυβευόταν η ζωή τους, τραβούσαν. Στη μάχη όλα επιτρέπονται, που λένε. Κι αυτοί, ήταν επίμονοι μαχητές. Σαν στενοί κορσέδες. Μέχρι να βγάλουν το ξύγκι απ’ τη μύγα. Επίσης, έπαιζαν κιόλας. Ο Σάλαϊ δεν είναι (ο σέντερ-φορ της Εσθονίας) Ανιερ. Ούτε ο άλλος Σάλαϊ, ο μικρός διαβολάκος που μας έβαλε το πρώτο γκολ, είναι (ο έξω αριστερά της Εσθονίας) Λουτς.
Αντιλαμβάνομαι ότι χάλασαν, και γιατί χάλασαν, το μυαλό των Ελλήνων. Απ’ ό,τι φάνηκε, δεν ήθελε και πολύ. Νικήσαμε στο Τάλιν, ηττήθηκαν στην Φινλανδία, το γήπεδο δεν έχει κόσμο, την άλλη φορά αυτοί ηττήθηκαν μέχρι κι απ’ την Ανδόρα, αλλάζουν διαρκώς προπονητές, τους έχουμε. Στη χειρότερη, ισοπαλία.
Οι διεθνείς, κρίνοντας απ’ το πώς μπήκαν στην υπόθεση, βιάστηκαν να τεμπελιάσουν. Πέντε-δέκα λεπτά στην αρχή, πάντοτε αρκούν για να καταλαβαίνει κανείς. Και το καλό, και το κακό. Είναι, ακριβώς, η αντίθεση Τάλιν με Βουδαπέστη.
Πώς μπήκαν στο ένα ματς, πώς στο επόμενο. Εκεί λοιπόν, είναι η πολλή δουλειά που μένει να γίνει. Θέλει, περισσότερη συγκέντρωση. Πιθανότατα, μεγαλύτερη αυστηρότητα. Μετά, ναι, έτρεξαν. Για το 1-2. Ετρεξαν, και δεν έφτασαν. Στο τέλος, ούτε για το 2-2. Μπορεί, σε μια τέτοια βραδυά τεμπέλικης προσέγγισης, να συμβεί.
Αν οι Ούγγροι, από ένστικτο επιβίωσης, κλωτσούσαν και τραβούσαν, τα ενδεχόμενα είναι τα εξής δύο. ‘Η δεν είσαι εκατό-μηδέν εκεί, οπότε ψάχνεις να βρεις γιατί ο διαιτητής δεν τους συμμόρφωσε. ‘Η είσαι εκατό-μηδέν εκεί, τσαντίζεσαι μαζί τους, και τους τιμωρείς με το ποδόσφαιρο. Με την ποιοτική ανωτερότητα. Οπως Ολυμπιακός, α’ και β’ ημίχρονο με τη Μπέρνλι στον Πειραιά.
Η Εθνική είχε, και έχασε, τη δυνατότητα να ψήσει ένα κάποιο κομμάτι κόσμου να μερακωθούν και να πάνε να τη δουν, 12 Οκτωβρίου με την Ουγγαρία στο Στάδιο. Αργά ή γρήγορα βέβαια, έδρα της Εθνικής θα (ξανα)γίνει το Παγκρήτιο, όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση για μια άλλη στιγμή.
Τώρα, μετράει εκείνο που σημειώσαμε. Προέχει δηλαδή, να δομηθεί μες στον κύκλο των διεθνών ένα σαφές πλαίσιο σκέψης για τα πράγματα. Το γκρουπ είναι εντάξει. Καμία άλλη ομάδα, στο παρεάκι αυτού του (υπο)ομίλου, δεν διαθέτει ποδοσφαιριστές Αρσεναλ, Ρόμα, Νάπολι, Ολιμπίκ Μαρσέιγ ή (τόσους) πρωταγωνιστές σε εγχώρια κλαμπ που θα παίξουν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ.
Είναι ζήτημα εγωισμού. Αν θέλετε, θυμού. Η Ουγγαρία δεν έχει ούτ’ ένα παίκτη με, έστω, 50 συμμετοχές. Η πιο μεγάλη ομάδα των διεθνών τους, είναι η Χόφενχαϊμ. Αντε, και η Ντινάμο Κιέβου. Η Φινλανδία αρχίζει και τελειώνει, σ’ ένα Πούκι κι ένα Λουντ. Οι διεθνείς της Εσθονίας, με την εξαίρεση του Κλάβαν, περιφέρονται στις άγονες γραμμές της Ευρώπης.
Ούτε, αν συμβαίνει να μας ξινίζει ο Σκίμπε, έχουν εκείνοι καλύτερους προπονητές από τον Σκίμπε. Όλα, είναι σκεπτικό. Στέρεο σκεπτικό. Η σκέψη δομείται ασφαλέστερα, σε περιβάλλον ηρεμίας. Ιδίως, ολιγοκοσμίας.
Η συγκεκριμένη δουλειά, ανήκει στον κόουτς. Η υποστήριξη της συγκεκριμένης δουλειάς του κόουτς, ανήκει στους αρχηγούς της ομάδας. Κάποτε ο Ρέχαγκελ, προ EURO 2004, αυτή τη δουλειά την έκανε καταπληκτικά. Αυτός, ο κόουτς, είναι που θα βάλει τους κανόνες, ένα-δύο-τρία, στην ομοσπονδία. Το αντίστροφο, στην Ελλάδα δεν γίνεται και δεν θα γίνει ποτέ…
Πηγή: Sport DNA
