Του Μιχάλη Τσόχου
Υπάρχουν μέσα στη σεζόν κάποιες μεγάλες, σημαντικές, καθοριστικές νίκες για τις ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό, που στο τέλος της χρονιάς μπορεί κανείς να μην τις θυμάται ή να μην τις μνημονεύει, αλλά αν δεν είχαν συμβεί όταν συνέβησαν η ιστορία πιθανόν να είχε γραφτεί διαφορετικά.
Η νίκη που πήρε ο Ολυμπιακός από τον Αστέρα Τρίπολης στις καθυστερήσεις είναι μία τέτοια νίκη. Στο τέλος της σεζόν μπορεί να έχει ξεχαστεί από όλους, αλλά η αίσθηση μου είναι ότι αυτό το “τρίποντο”, αυτό το γκολ του Νάτχο στις καθυστερήσεις, μπορεί να αλλάξει τη σεζόν του Ολυμπιακού.
Οχι δεν είναι το χρονικό σημείο, ούτε ότι γλύτωσε την γκέλα, ούτε ότι θα έμενε πίσω από την ΑΕΚ και θα τον έπιανε ο ΠΑΟΚ, όλα αυτά είναι τα… παρεμπιπτόντως αυτής της νίκης. Το σημαντικό κατ’ εμέ είναι άλλο. Οτι η ίδια η ομάδα, οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, ο προπονητής της ομάδας, ο κόσμος, το club γενικότερα, σε αυτό το παιχνίδι πήραν ένα σπουδαίο μάθημα. Και το μάθημα ήταν ότι αυτό που δεν μπορούν να κάνουν ο Φορτούνης, ο Λάζαρος και ο Καμαρά (οι τρεις δηλαδή παίκτες του Ολυμπιακού που θεωρούνται από την πλειοψηφία οι σημαντικότεροι, οι καλύτεροι, οι πιο ποιοτικοί και αυτοί που άλλαξαν την εικόνα της ομάδας κατά κύριο λόγο την φετινή σεζόν), μπορούν να το κάνουν ο Φετφατζίδης, ο Χασάν και ο Νάτχο.
Διότι ο Μάρτινς για να νικήσει τον Αστέρα Τρίπολης και να βελτιώσει την εικόνα της ομάδας του, έβγαλε τον Φορτούνη, τον Λάζαρο και τον Καμαρά! Είναι εύκολο να λες ότι μία ομάδα έχει βάθος στο ρόστερ, αλλά βάθος στο ρόστερ δεν σημαίνει έχω παίκτες για να ξεκουράζω τους βασικούς και να τους δίνω ανάσες, έχω βάθος στο ρόστερ σημαίνει ότι έχω παίκτες στον πάγκο που μπορούν να κάνουν αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι βασικοί ορισμένες φορές.
Μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός δεν είχε χρειαστεί να πάρει νίκες και αποτέλεσματα από τους παίκτες του πάγκου. Οι αλλαγές γίνονταν για να ξεκουραστούν κάποιοι, για να πάρουν χρόνο κάποιοι άλλοι, όχι για να αλλάξει η ροή του ματς. Ο Μάρτινς αλλά και η ίδια η ομάδα δεν ήξεραν ή δεν το είχαν δει να συμβαίνει για να το συνειδητοποιήσουν, ότι μπορούν να μπουν στο ματς οι παίκτες του πάγκου και να κάνουν καλύτερη δουλειά από αυτήν που έκανε ο Φορτούνης, ο Λάζαρος και ο Καμαρά την δεδομένη χρονική στιγμή. Τώρα το ξέρουν και μπορούν να το απολαύσουν. Πρώτος ο προπονητής που είναι απαραίτητο να καταλάβει πολύ γρήγορα ότι πρέπει να δώσει ευκαιρίες και σε άλλους να κάνουν την διαφορά και όχι απλώς να παίξουν κάποια λεπτά. Θα είναι ο Νάτχο, θα είναι ο Χασάν, θα είναι ο Φέτφα, θα είναι ο Γκιγιέρμε, θα είναι άυριο μεθαύριο ο Τουρέ, ή ο Ναουέλ, θα είναι ο ξεχασμένος Κούτρης, κάθε φορά θα είναι και κάποιοι άλλοι… Και είναι απολύτως φυσιολογικό και σωστό αυτό που κάνει ο Μάρτινς σε μία ομάδα που έχει κάνει 20 προσθήκες το καλοκαίρι να προσπαθεί να φτιάξει ένα κορμό ομάδας που θα έχει μία χημεία, αλλά αυτός πρέπει να είναι κορμός. Και ο κορμός δεν σημαίνει μονίμως 11 στους 11 ίδιοι. Κορμός σημαίνει να μπορώ να προσθέσω σε αυτόν κάθε φορά έναν, δύο, τρεις διαφοτετικούς παίκτες και η λογική και η φιλοσοφία να μην αλλάζει.
Ο Μάρτινς μέχρι το ματς με τον Αστέρα ενδεχομένως και να το φοβόταν, ενδεχομένως και να μην πίστευε ότι η ομάδα είναι έτοιμη για να κάνει κάτι τέτοιο. Το ματς με τον Αστέρα του έδειξε όχι απλά ότι είναι έτοιμη η ομάδα να το δεχτεί, αλλά είναι και απολύτως απαραίτητο να της συμβεί. Και είναι απαραίτητο για να μην χαλάσει και το κλίμα στα αποδυτήρια. Να μην αρχίζει ο Νάτχο να κοιτάει με μισό μάτι τον προπονητή που δεν τον βάζει ποτέ βασικό. Να μην αρχίζει να μπαίνει στο μυαλό του Γκιγιέρμε το μικρόβιο της αμφιβολίας για το πότε θα παίξει και τι θα γίνει όταν μπει και ο Τουρέ, για να μην αρχίζει να μπαίνει στο μυαλό του ίδιου του προπονητή η απορία “μα αλλάζεις ομάδα που κερδίζει;”. Ναι αλλάζεις ομάδα που κερδίζει, είναι η απάντηση όταν το βάθος στο ρόστερ υπάρχει, όταν ο Καμαρά, ο Φορτούνης, ο Μπουχαλάκης, ο Λάζαρος έρχονται από συνεχόμενα ματς με τις Εθνικές ομάδες και μεγάλα, κουραστικά ταξίδια. Δεν τους αλλάζεις όλους για να μην χαλάσεις την χημεία, τον κορμό που προαναφέραμε, αλλά αλλάζεις έναν δύο, για να μην εμφανίζονται στο δεύτερο ημίχρονο πέντε έξι κουρασμένοι παίκτες όπως συνέβη με τον Αστέρα…
Οπως επίσης δεν περιμένεις να πάθεις την ζημιά και μετά να αλλάξεις ότι είναι να αλλάξεις. Ο Μάρτινς το έκανε αυτό το λάθος και με την Μπέρνλι στην Αγγλία και συμπτωματικά δεν το πλήρωσε, το έκανε και με τον Αστέρα και προσωρινά το πλήρωσε. Ο Ολυμπιακός “φώναζε” στο δεύτερο ημίχρονο με τον Αστέρα ότι θέλει φρεσκάρισμα. Ο προπονητής άργησε πολύ, τόσο πολύ που η ζημιά έγινε και έτρεχε μετά να την μαζέψει. Το ότι την μάζεψε είναι credit για αυτόν. Το ότι έβγαλε τα “βαριά χαρτιά” επειδή έβλεπε ότι ήταν κουρασμένοι και δεν μπήκε στη λογική “μα προσπαθώ να κερδίσω θα βγάλω τον Φορτούνη ή τον Καμάρα ή τον Λάζαρο;”, είναι επίσης στα υπέρ του. Οτι αυτοί που ήρθαν από τον πάγκο την έκαναν την δουλειά χωρίς γκρίνια και μουρμούρα, αλλά και η αλλαγή της τακτικής από 4-2-3-1 σε 4-4-2 είναι πράγματα που επίσης πρέπει να πιστωθούν στον προπονητή του Ολυμπιακού. Απλά είναι φανερό ότι ήρθε η ώρα ο Μάρτινς να εμπιστευθεί περισσότερους παίκτες του ρόστερ και να τους εμπιστεύεται πιο εύκολα όχι μόνο για την αρχική ενδεκάδα, αλλά και για την ροή των αγώνων όταν αυτοί δεν κυλούν με τον ιδανικό τρόπο για την ομάδα του.
Γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω ότι η νίκη κόντρα στον Αστέρα ήταν καθοριστική και σημαντική για την συνέχεια της σεζόν για τον Ολυμπιακό. Οχι γιατί ήρθε στις καθυστερήσεις, όχι γιατί δεν πέταξε δύο βαθμούς, όχι γιατί παρέμεινε στην κορυφή μαζί με την ΑΕΚ, αλλά γιατί είναι μία νίκη που έκανε σοφότερο τον προπονητή του Ολυμπιακού και μεγάλωσε την αυτοπεποίθηση του συνόλου του ρόστερ των ερυθρόλευκων και όχι μόνο όσων αγωνίζονται ως βασικοί…
Ο Μάρτινς και ο Ολυμπιακός με αυτή τη νίκη δεν κερδίζουν απλά χρόνο, αλλά κόβουν και δρόμο προκειμένου να φτάσουν εκεί που επιθυμούν. Και αυτό είναι απολύτως απαραίτητο και κομβικό για μία ομάδα με 20 νέους παίκτες και κυρίως με νέο προπονητή…
Πηγή: Gazzetta
