Του Αλέξη Σπυρόπουλου
εκίνησε να εκτυλίσσεται έντεκα η ώρα το πρωί στη Νάξο, πέρασε απ’ το Παγκρήτιο ως τις Σέρρες και τον Βόλο, κορυφώθηκε μετά τις εννέα το βράδι στην Ξάνθη. Η αληθινή big story της ποδοσφαιρικής Κυριακής ήταν η Θύελλα Καμαρίου, η Ιεράπετρα, ο Απόλλωνας Παραλιμνίου, η Νίκη, ο Αρης Αβάτου.
Πάει καιρός, ούτε θυμάμαι πόσος, απ’ την τελευταία φορά που αφιέρωσα χρόνο (…ακόμη και για τον Πανιώνιο να επρόκειτο) ν’ ασχοληθώ με κλήρωση Κυπέλλου Ελλάδος. Αυτή την κλήρωση για τον σχηματισμό των οκτώ ομίλων, σε μερικές ώρες, θα την παρακολουθήσω live.
Διαχωρίζω από τις υπόλοιπες, την περίπτωση της Νίκης Βόλου. Ιδια κατηγορία μεν, Γ’ Εθνική, διαφορετικό μέγεθος δε. Οι εικόνες και οι ήχοι από το Πανθεσσαλικό στον αγώνα με τη Δόξα Δράμας, η οποία Δόξα υποτίθεται πως βάζει μπρος για άνοδο στη Σούπερ Λιγκ, μοσχοβολούσαν προδιαγραφές, όχι Γ’ Εθνικής, Φούτμπολ Λιγκ.
Αλλά και για τη Νίκη ακόμη, το κύπελλο είναι μια πρώτη διέξοδος επιστροφής στο φως, μετά τη θριαμβευτική άνοδο στη Σούπερ Λιγκ πριν τέσσερα χρόνια και την, αμέσως μετά, ντροπιαστική εμφάνιση (ούτε καν ενός γύρου!) εκεί. Τους είχε πάρει μισόν αιώνα τότε, να (ξαν)ανεβούν. Τους πήρε μισή σεζόν, να φύγουν κακήν-κακώς.
Το κύπελλο, πάντοτε στο τέλος κάποιος το κατακτά. Προφανώς θα συμβεί και εφέτος. Αλλ’ απ’ την πρώτη στιγμή εφέτος, ήδη η διοργάνωση εκπλήρωσε τον γενεσιουργό σκοπό ύπαρξης του θεσμού. Με πληροφόρησαν πως ήταν, το να συμμετέχουν και οι κυπελλούχοι των Ενώσεων, μια ιδέα του κυρίου Σταύρου Ψαρόπουλου απ’ την ΕΠΣ Λέσβου. Ένα μπράβο.
Ότι σε 16 αναμετρήσεις πέντε ομάδες Γ’ Εθνικής προκρίθηκαν εις βάρος αντιπάλων από τη Φούτμπολ Λιγκ, κάτι που ομολογώ πως δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να γίνει, δικαιολόγησε την ιδέα και δικαίωσε την απόφαση. Είναι η ίδια big story που, κάθε χρόνο, εξιτάρει τους Αγγλογάλλους. Το BBC, τα παιγνίδια κυπέλλου των ερασιτεχνικών ομάδων τα παίζει «με τρέλα» σε πανεθνικό δίκτυο. Στην Αμερική, εάν είχαν στην ατζέντα τους τέτοιες ιστορίες, θα τις έκαναν ταινία.
Το Παραλίμνι είναι χωριό με τριψήφιο αριθμό κατοίκων, είκοσι χιλιόμετρα απ’ τις Σέρρες. Το χωριό έχει τον πολιτιστικό σύλλογο, ένα γηπεδάκι, μία ομάδα, αυτά. Το καλοκαίρι, στα μπαράζ ανόδου έπεσαν επάνω στον Ηρακλή. Και στον Βόλο του, ατύπως μεν, οπωσδήποτε Αχιλλέα Μπέου δε.
Η Ιεράπετρα, η ομάδα που γέννησε τον μυθικό Πέτρο Βουζουνεράκη, είναι ο άλλος ΟΦΙ της Κρήτης, επίσης με λευκό+μαύρο, απλώς με ιώτα αντί ήτα. Οι νικητές του περσινού Κυπέλλου Ερασιτεχνών, στον τελικό του Κερατσινίου με τη Νίκη Βόλου. Φαινόταν ότι έρχονται.
Το Αβατο έξω απ’ την Ξάνθη, ένα αληθινό…άβατο για τον Πλατανιά, είναι το χωριό του σπρίντερ Αγγελου Παυλακάκη. Το μόνο που έχουν όλο τον χρόνο, είναι ο Θρακιώτικος Γάμος μία μέρα κάθε Σεπτέμβριο. Πλέον, έχουν και κάτι άλλο. Ως πριν δυο χρόνια, η απόσταση με τον Πλατανιά ήταν μόλις πέντε κατηγορίες. Τώρα έπαιξαν στο παλαιό γήπεδο της Ξάνθης, και μάζεψαν πιο πολύ κόσμο απ’ όσο η Ξάνθη στο επάλληλο ματς με τον Παναιτωλικό στα Πηγάδια!
Και το Καμάρι; Ένα από τα δεκάδες Καμάρια στον ελληνικό χάρτη, αυτό είναι της Σαντορίνης. Με την ονομαστή παραλία. Νεοφώτιστοι, στη Γ’ Εθνική. Δεν πήρε έγκριση, η έδρα τους. Πήγαν κι έπαιξαν, απ’ τη Σαντορίνη, στη Νάξο…πρωί. Το πίστεψαν, το έκαναν. Πριν τη Σπάρτη, είχαν αποκλείσει και την Κηφισιά.
Δεν το πίστεψαν, το παράθυρο που άνοιξε προαιρετικά, όλες οι ερασιτεχνικές ομάδες. Ορισμένες, δεν προσήλθαν καν στον ανταγωνισμό. Απ’ όσες κόπιασαν, για τις πέντε ο κόπος άξιζε. Το λιγότερο που έχουν να κάνουν οι ομάδες της Σούπερ Λιγκ όταν θ’ αντιμετωπίσουν αυτές τις πέντε, είναι ένα pasillo. Τον τιμητικό διάδρομο.
Για τη μαγεία του σμιξίματος. Εκεί που συναντώνται το ποδόσφαιρο της γειτονιάς, του χωριού, της κωμόπολης, της διπλανής πόρτας, με το ποδόσφαιρο εθνικής εμβέλειας…
Πηγή: Sport DNA
