Του Κώστα Κεφαλογιάννη
ΠΑΟΚ πέρασε αέρα από το πάντα δύσκολο «Γεντί Κουλέ», όχι επειδή έπαιξε σπουδαία μπάλα αλλά επειδή ο Μπίσεσβάρ είναι σπουδαίος παίκτης. Την ποιότητα του Ολλανδού είναι ζήτημα αν την διαθέτουν άλλοι δυο – τρεις παίκτες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όλη η διαφορά στην Κρήτη ήταν η μετατόπισή του από την αριστερή πλευρά όπου ξεκίνησε, στον άξονα πίσω από τον Καρέλη. Ένα γκολ, δυο ασίστ, πάμε για ρακές.
Αλλά βέβαια, αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Ο ΠΑΟΚ διαθέτει αναμφίβολα ένα βαθύ ρόστερ με τόσες πολλές και τόσο ποιοτικές λύσεις, όσες δεν είχε ποτέ άλλοτε στην ιστορία του.
Η άλλη όψη είναι ότι τη δεδομένη στιγμή έχει και ξεκάθαρα αγωνιστικά προβλήματα που δεν του έχουν στοιχίσει βαθμούς, ωστόσο βγάζουν μάτι. Κι αν η μέτρια κατάσταση κομβικών ποδοσφαιριστών όπως ο Μάτος, ο Αντρέ και ο –τραυματίας – Πρίγιοβιτς νομοτελειακά θα ξεπεραστεί (καλό για την ομάδα βέβαια θα ήταν να ξεπεραστεί γρήγορα), το σημαντικότερο και κρισιμότερο πρόβλημα εντοπίζεται αλλού: Στα χαφ. Και δεν ξέρω αν πρόκειται για συγκυρία ή για κακό σχεδιασμό.
Από πέρυσι τον Ιανουάριο , όταν πουλήθηκε ο Τσίμιροτ, το κενό του δεν καλύφθηκε ποτέ. Μας άρεσε, δεν μας άρεσε, ο Βόσνιος ήταν ένας ποδοσφαιριστής που έκανε συγκεκριμένα πράγματα στο γήπεδο, τα οποία ουδείς άλλος μέσος του ΠΑΟΚ μπορεί να τα κάνει. Ο Κάνιας είχε μεν ορισμένες εκτυφλωτικές εξάρσεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι συνήθως κινείται – λίγο πάνω, λίγο κάτω, πάντως εκεί τριγύρω – στην μετριότητα. Ο Σάκχοφ είναι μια χρήσιμη λύση, αλλά όχι ο χαφ για να στηριχθείς επάνω του.
Και φτάνουμε στον Μαουρίτσιο. Ο Βραζιλιάνος, το ομολογώ, αποτελεί την βασική από τις δυο μεγάλες μου ανησυχίες. Έχω μια υποψία, η οποία όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει αλλά θα χαρώ να παραδεχτώ δημοσίως ότι έκανα λάθος. Μέχρι τότε πάντως ανησυχώ, για να το πω απλά, ότι ο Μαουρίτσιο είναι ένας μέτριος παίκτης! Και ειδικά για την απολύτως κομβική θέση στην οποία αγωνίζεται, νιώθω συχνά ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε απαιτήσεις πραγματικά δύσκολων παιχνιδιών. Δεν είναι ότι κάνει κάτι κακά. Αλλά δεν κάνει και κάτι πολύ καλά. Κυρίως κάνει τα περισσότερα πράγματα καθυστερημένα και συχνά σε λάθος χρόνο.
Δείτε το πιο απλό παράδειγμα: όταν ο αντίπαλος πιέσει ψηλά, ο ΠΑΟΚ δυσκολεύεται να βγάλει σωστά την μπάλα από την άμυνα του. Η ευθύνη δεν ανήκει σε έναν φυσικά, όμως ο πρώτος παίκτης που οφείλει να την πάρει και να σπάσει με τις αποφάσεις και τις πάσες την πίεση, είναι ο Μαουρίτσιο. Απέναντι στην Μπενφίκα, ειδικά στη Λισαβόνα είδαμε ότι αυτό οδήγησε σε τρικυμία. Ακόμα και απέναντι στον Αστέρα όμως ή και τον ΟΦΗ για ένα εικοσάλεπτο, πάλι ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε προβλήματα όταν πιέστηκε.
Παρεμπιπτόντως, τόσο η φετινή ΑΕΚ όσο και ο φετινός Ολυμπιακός, πιέζουν ψηλά (όπως και όλες οι καλές ομάδες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου πλέον).
Άρα, αν ο Βέρνμπλουμ πείσει ότι άξιζε την αναμονή ενός ολόκληρου καλοκαιριού και δέσει με τον Μαουρίτσιο , ώστε παρέα να γίνουν δίδυμο που θα κυριαρχεί στο κέντρο, πάει καλά το πράγμα. Αν όχι, τότε η επιλογή να μείνει ο ΠΑΟΚ με τέσσερα χαφ, μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη και εξαιρετικά επιζήμια. Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Υ.Γ. Η δεύτερη ανησυχία μου, σηκώνει ολόκληρο άρθρο μόνος του! Προς το παρόν θα πω αυτό. Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης πρέπει να συνειδητοποιήσει έγκαιρα ότι η εκτόξευση είναι ευκολότερη της καθιέρωσης. Και ότι ο καλός από τον σπουδαίο παίκτη, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο των απίστευτων ταχυτήτων, ξεχωρίζει πρώτα από όλα στο μυαλό .
Το λάθος του Πασχαλάκη με την Μπενφίκα και η απαράδεκτη ενέργειά του με τον ΟΦΗ είναι απολύτως συνυφασμένα – φανερώνουν τερματοφύλακα με θολωμένο μυαλό.
Το γεγονός ότι επί της ουσίας δεν ζήτησε συγγνώμη μετά τη λήξη της αναμέτρησης στο «Γεντί Κουλέ» φανερώνει κάτι ακόμα χειρότερο: άνθρωπο που ούτε σε ηρεμία δεν αναγνωρίζει απολύτως τα λάθη του. Πράγμα που -πολύ φοβάμαι- σημαίνει ότι θα τα ξανακάνει.
Μακάρι, όχι για τον ΠΑΟΚ, για τον ίδιο τον παίκτη που πάλεψε πολύ για να έχει αυτή την ευκαιρία σήμερα στα χέρια του, όλα αυτά να αποδειχθούν πρόσκαιρα εμπόδια στον μακρύ δρόμο της ποδοσφαιρικής του ωρίμανσης. Από τον ίδιο εξαρτάται.
Πηγή: Sport DNA
