Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Μαζεύεις τα κομμάτια. Στην πραγματικότητα βέβαια, δεν ήταν ακριβώς ατύχημα. Όχι μία, όχι αυτή, αλλ’ επανειλημμένες φάσεις επιβεβαίωσαν την έφεση του Άγιαξ να μαζεύει δεύτερες μπάλες, και ν’ ανανεώνει επιθέσεις, περιμετρικά της περιοχής της ΑΕΚ. Η πρωταθλήτρια είχε Άγιο Βασίλη (Μπάρκα) σ’ ένα άλλο κόρνερ λίγο αργότερα, όταν αποτράπηκε ένα γρήγορο 2-0, πάλι απ’ τον αριστερό μπακ.
Ο Άγιαξ νίκησε καθαρά, η ΑΕΚ κατανικήθηκε πέραν πάσης αντιλογίας. Ο,τι άλλο, είναι ανώφελος εξωραϊσμός. Σε ματς με 17-4 τελειωμένες επιθέσεις για γκολ και 13-3 κόρνερ, η ανάλυση περιττεύει. Η ελληνική ομάδα δεν είδε το τέρμα, ποτέ. Η ακρίβειά της στις πάσες, ένα 69%, ούτε το βασικό δηλαδή, δεν θα αρκούσε για «να περάσει την τάξη».
Ο Άγιαξ φυσικά, είναι (πολύ) πάνω από τους συνήθεις αντιπάλους της ΑΕΚ στη Σούπερ Λιγκ. Άλλο τόσο, και η ΑΕΚ είναι πάνω απ’ τους συνήθεις αντιπάλους του Άγιαξ στο ολλανδικό πρωτάθλημα. Η διαφορά είναι, ότι η ΑΕΚ το ήξερε. Ενώ ο Άγιαξ, ήταν σαν να μη το ήξερε. Έδωσαν την εντύπωση ότι, αίφνης, αντιμετώπιζαν κάτι απρόοπτο. Το απρόοπτο εκνευρίζει.
Η ισορροπία, τα τρεξίματα, η συνοχή της ΑΕΚ σε κρυστάλλινο 4-4-2, η ανθεκτικότητά της και στην πίεση ψηλά και στην ικανότητα των γηπεδούχων στο ένας-εναντίον-ενός, και βέβαια ο Πόνσε, ένας σέντερ-φορ που έδειξε πως εκτός από εννιάρι ομάδας που κυριαρχεί μπορεί να είναι και εννιάρι ομάδας που αντεπιτίθεται στο ανοιχτό γήπεδο, όλο αυτό ροκάνισε τον οίστρο του Άγιαξ.
Εκείνο το 1-0 όμως, έδιωξε μονομιάς όλα τα νεύρα. Άνοιξαν κρουνοί, τότε. Βρήκαν το κέφι τους, τον ρυθμό τους, τη ροή του επιθετικού παιγνιδιού τους, ένας σχεδόν καταιγισμός. Κι όταν ο Χούντελααρ τραυματίστηκε, για…κακό της ΑΕΚ τραυματίστηκε. Το τάντεμ Φαν Ντε Μπέικ/Τάντιτς, δεκάρι και ψευτοεννιάρι, ήταν αρκετά πιο ευέλικτο και, ως εκ τούτου, αρκετά πιο δύσκολο.
Απόδειξη, το 2-0. Ο ασταμάτητος Τάντιτς παρακάμπτει τον Οικονόμου και δίνει την ασίστ, ο Αλέφ φτάνει όταν ο Φαν Ντε Μπέικ έχει ήδη βάλει τη μπάλα στα δίχτυα.
Είναι στα καλά του, ο Άγιαξ. Μ’ αυτόν τον προπονητή, μετράει 20-5-2. Είναι, ο Άγιαξ, στη φάση που ξανάρχεται. Πάντοτε έτσι γίνεται, με τον Αγιαξ. Ερχεται, παρέρχεται, ξανάρχεται.
Τα κουκιά του Ουζουνίδη παραήταν μετρημένα, για να κάνει ο ίδιος σε κάτι λάθος. Επίσης, παραήταν μετρημένα για να μπορεί να επανορθώσει κάποιο λάθος, ή αδυναμία, ή ανεπάρκεια, της ομάδας. Η ΑΕΚ απέτυχε να είναι όσο ενοχλητική, και όσο αποτελεσματική, η συνθήκη απαιτούσε. Ίσως επειδή και πνευματικά δεν ήταν έτοιμη.
Έλειψε το θάρρος, το θράσος που λέμε, έλειψε η έμπνευση. Η πίστη, σε μια υπέρβαση. Αν θέλετε, η προσωπικότητα. Ο χαρακτήρας. Ο Άγιαξ τους παράχωσε, από ένα σημείο και μετά να κάνουν μόνον άμυνα. Ως γνωστόν, δεν βγαίνει η νύχτα, δεν βγαίνουν τέτοιες νύχτες, με μόνον άμυνα. Θα σε κατακρεουργήσει, ο άλλος. Όπως καλή ώρα το Σαββατόβραδο στο Στάδιο, η ΑΕΚ τον Πανιώνιο…
Πηγή: Sport DNA
