Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η Τσέλσι νίκησε επειδή είναι η Τσέλσι, ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε επειδή είναι ο ΠΑΟΚ και έπαιζε με την Τσέλσι, τέλος της ιστορίας, τελεία. Πιο μεγάλη ομάδα να παίξει ποδόσφαιρο εφέτος στη Θεσσαλονίκη, άλλη δεν πρόκειται να ταξιδέψει.
Ο Μαουρίτσιο Σάρι είπε, μία μέρα πριν, ότι για την ομάδα του (θα) ήταν το πιο δύσκολο από τα έξι ματς του ομίλου. Έστειλε στον αγωνιστικό χώρο, μια ενδεκάδα συνεπή στα λόγια του. Οι δεκαοχτάρηδες έκαναν το ταξίδι, αλλά για να βλέπουν και να μαθαίνουν. Θα παίξουν, μια άλλη στιγμή. Στη Λευκορωσία ή στην Ουγγαρία.
Ομιλία στους παίκτες, κατόπιν τούτων, περίττευε. Η δήλωση και η ενδεκάδα, τα είπαν όλα. Ο Ιταλός διέχυσε στ’ αποδυτήρια ένα μήνυμα συγκέντρωσης, σοβαρότητας, επαγγελματισμού. Πρωτίστως, σεβασμού. Του εαυτού τους. Και του αντίπαλου.
Ο Λουτσέσκου, από τρεις σέντερ-φορ στο ρόστερ, δύο τους άφησε έξω, ένα (ερχόμενο από τραυματισμό) τον κράτησε στον πάγκο, κι έβαλε σέντερ-φορ το δεκάρι. Επίσης περίττευε κατόπιν τούτου, ομιλία στους παίκτες. Με την ενδεκάδα την Πέμπτη, και με τη μοιρολατρία στην πρες-κόνφερανς την Τετάρτη, ο Ρουμάνος έστειλε στην ομάδα το λάθος μήνυμα. Να χάσουμε…λίγο! Και να πούμε μετά, ότι φύγαμε απ’ το γήπεδο με το κεφάλι ψηλά.
Το είχε κάνει κι ο Λεμονής πέρυσι, με εννιάρι τον Οτζίτζα-Οφό στο σπίτι της Γιουβέντους και τον Φορτούνη στο σπίτι της Μπαρσελόνα. Πράγμα που δεν έκανε, καν ο Μανόλο Χιμένεθ όταν πήγε με την ΑΕΚ ν’ αντιμετωπίσει στο Σαν Σίρο τη Μίλαν. Στο Στάμφορντ Μπριτζ τον Νοέμβριο, μάλλον θα παίξει φορ ο Κάνιας…
Ο ΠΑΟΚ πράγματι, έχασε λίγο. Έκανε το απαραίτητο rotation, ορθών διαστάσεων ως προς τον αριθμό των προσώπων που άλλαξαν. Αλλά με το rotation εμφανίστηκε στον άξονα, ένας κορμός αρκετά βαρύς. Χατσερίδης/Βέρνμπλοομ/Σάχοφ. Μια αφύλακτη διάβαση, για τον Μπάρκλι.
Άφησε πίσω, μία ζώνη τεσσάρων-πέντε αμυνομένων. Βγήκε στο ξέφωτο, ένας-εναντίον-ενός καταπάνω στον Χατσερίδη. Έδωσε την απλή πάσα, σωστά. Γκολ. Τα άλλα, και τα εύκολα και τα δύσκολα, τα έβγαλε όλα άουτ ο Μοράτα. Του Πέδρο, τα ‘πιασε ο Πασχαλάκης. Ο ΠΑΟΚ ήταν για να χάσει…πολύ. Ξεκάθαρα, ο προπονητής έπαιξε την παρτίδα λάθος. Για προπονητής ΠΑΟΚ, τελείως λάθος.
Ήθελε τρέλα. Άγνοια. Την είχε, και ήταν γλυκύτατη, μονάχα ο Λέο Ζαμπά. Έκανε άλογο, τον Μάρκος Αλόνσο. Ο Λέο Ζαμπά βρήκε συγκάτοικο στην τρέλα, μόνο μετά τα μέσα του β’ μέρους. Τον Ουάρντα. Ηταν το σημείο όπου ο ΠΑΟΚ άρχισε να παίρνει το σχήμα και τη μορφή που αντιστοιχούσε σε ομάδα, απαιτητική. Αργά; Όχι ακριβώς. Υπήρχε χρόνος, και με το 0-1 η υπόθεση ήταν παιζόμενη. Δεν ήταν πολύ αργά, λοιπόν. Αλλά πάλι, ότι σηκώθηκε μια-δυο φορές απ’ το αραλίκι ο Κέπα, ήταν πολύ λίγο.
Υποτίθεται πως ο ΠΑΟΚ, με την οικονομική δυνατότητά του, σχεδιάστηκε για να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ. Αν με κάποιον τρόπο απέκλειε τη Μπενφίκα και έμπαινε σε όμιλο, γι’ αυτό θα έμπαινε; Για να παίζει έτσι; Με τέτοια νοοτροπία στην προσέγγιση; Θυμίζω πως όταν ήταν φτωχός, είχε στον όμιλο την Τότεναμ. Και τη νίκησε, μες στο Λονδίνο. Με την τρέλα του…
Πηγή: Sport DNA
