Του Richard Jolly
Το κόστος ενός τμήμα σκάουτινγκ μπορεί να καλυφθεί από μυστήριο. Πριν λίγα χρόνια, το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε ήταν ότι αυτό της Λίβερπουλ κόστιζε περίπου 500 λίρες: Η τιμή ενός εισιτηρίου διαρκείας στο St Mary’s: Βίρτζιλ Φαν Ντάικ, Σαντιό Μανέ, Ανταμ Λαλάνα, Ναθάνιελ Κλάιν, Αλεξ Οξλέιντ-Τσάμπερλεν, Ντέγιαν Λόβρεν. Ολα αυτά τα πάρε-δώσε προκάλεσαν σχόλια όπως ότι η Σαουθάμπτον είναι το feeder club της Λίβερπουλ ή ότι οι Reds θα πρέπει απλά να αγοράζουν απευθείας τον μεταγραφικό στόχο των Αγιων. Αντιθέτως, 175 εκατ. λίρες “ταξίδεψαν” προς το νότο μέσα σε τέσσερα χρόνια, με τους παίκτες να ταξιδεύουν -μέχρι να κάνει το αντίθετο δρομολόγιο ο Ινγκς- μόνο προς βορρά.
Κι ενώ η μεταγραφή του Φαν Ντάικ μοιάζει με την αποθέωση της μεταγραφικής πολιτικής που βασίζεται στο να αγοράζονται παίκτες της Σαουθάμπτον, ουσιαστικά σηματοδοτεί το τέλος. Η στρατηγική πίσω από τη μεταγραφική πολιτική της Λίβερπουλ άλλαξε: Η λογική που υποστήριζε μερικές από τις επιδρομές τους στο Hampshire έχει πλέον εγκαταλειφθεί. Ο Φαν Ντάικ δεν ανήκει σε μια κατηγορία με τους Κλάιν, Λαλάνα και Ρίκι Λάμπερτ, αλλά σε μια άλλη με τους Ναμπί Κεϊτά, Αλισον και Μοχάμεντ Σαλάχ. Μεταγραφές που διαφέρουν λόγω των χρημάτων που δόθηκαν, αλλά και λόγω του στάτους τους ή των προτεραιοτήτων. Ο Γιούργκεν Κλοπ ήταν έτοιμος να περιμένει για τον αμυντικό, όπως περίμενε και για τον τερματοφύλακα αλλά και τον Αιγύπτιο επιθετικό.
Η μεταγραφή του καθενός ήταν ένα… προϊόν της άρνησης για συμβιβασμό. Η Λίβερπουλ ήταν τόσο σίγουρη ότι είχε δει σωστά, ώστε να είναι προετοιμασμένη να δώσει μεγάλα ποσά (αν και αυτό που δόθηκε για τον Σαλάχ δεν μοιάζει και τόσο μεγάλο πλέον). Δεν υπήρξε εκκαθάριση της λίστας για να αναζητηθούν εναλλακτικοί στόχοι. Η Λίβερπουλ εγκατάλειψε τη λογική του value for money (αν και παραδόξως πέτυχε ξανά κάτι τέτοιο, όπως στην περίπτωση του Σαλάχ). Εψαξε τους καλύτερους παίκτες που θα μπορούσε να αποκτήσει και τελικά έκανε δικό της τον παίκτη που ξεχώρισε περισσότερο την περσινή χρονιά και αυτόν που υπόσχεται να γίνει ο καλύτερος αμυντικός φέτος.
Είναι μια ξεκάθαρη αντίθεση με το παρελθόν. Ισως είναι σκληρό να πούμε ότι με σοβαρές προσπάθειες για να αποκτήσει ποδοσφαιριστές από μια ομάδα που τερμάτιζε μεταξύ 6ης και 8ης θέσης, η Λίβερπουλ έβαζε τον εαυτό της στη διαδικασία να κυνηγάει τον τίτλο της… best of the rest, όχι της καλύτερης όλων. Δεν έδειχνε να είναι μια φόρμουλα για την κατάκτηση τίτλων. Αναμφίβολα πάντως, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Στο κάτω-κάτω, ο Λαλάνα ήταν υποψήφιος για τον τίτλο του παίκτη της χρονιάς όταν έπαιζε στη Σαουθάμπτον. Ο Λάμπερτ, από την άλλη, ήταν ένα στοίχημα που μπορείς να συγχωρήσεις, αφού είναι οπαδός της Λίβερπουλ από μικρό παιδί και το κλαμπ δεν είχε να χάσει πολλά.
Τα 12 εκατ. λίρες για τον Κλάιν μοιάζουν ένα αξιοπρεπές ποσό για ένα δεξί μπακ της Αγγλίας, μέσα σε δύο χρόνια άλλωστε ο Κάιλ Γουόκερ ήταν τέσσερις φορές πιο ακριβός. Στο ίδιο μοτίβο, ο Ράιαν Μπερτράντ, στόχος του Μπρένταν Ρότζερς πριν λίγα χρόνια, είναι ένας άριστος αριστερός μπακ αλλά όχι ο κορυφαίος της Premier League. Οσο για τον Λόβρενν, άρχισε να μοιάζει με υψηλής κλάσης κεντρικό αμυντικό μόνο όταν μπήκε δίπλα του ο Φαν Ντάικ.
Πιθανότατα ο Μανέ ήταν αυτός που σηματοδότησε την αλλαγή. Αυτός και ο Φαν Ντάικ ήταν το δίδυμο της μεταμόρφωσης, οι μεταγραφές που βελτίωσαν τη Λίβερπουλ άμεσα και σε μεγάλο βαθμό. Μοιάζουν με ένα δίδυμο που θα είναι για πολύ καιρό στην αρχική 11άδα, ακόμη κι αν οι Λόβρεν και Τσάμπερλεν έχουν τις δυνατότητες για να τους κάνουν παρέα σε αυτή τη λίστα. Ολα αυτά δείχνουν προς ένα μέλλον στο οποίο η Λίβερπουλ θα ενδιαφέρεται για λιγότερους παίκτες της Σαουθάμπτον και όχι μόνο επειδή μια ομάδα που ανήκει στο δεύτερο μισό του βαθμολογικού πίνακα είναι δύσκολο να έχει παικταράδες που θα θέλει μια ομάδα που παίρνει ή διεκδικεί το πρωτάθλημα. Αυτή η αλλαγή λογικής από την ποσότητα στην ποιότητα, από προσπάθειες στο Moneyball στην καταβολή μεγάλων ποσών, υποδηλώνει ότι ο Φαν Ντάικ μπορεί να είναι ο τελευταίος αυτής της λίστας.
Η συνοχή στο σχεδιασμό της Λίβερπουλ φέρνει επίσης μια αντίθεση με το παρελθόν. Ας πάμε λίγο πίσω, στο 2014, όταν η Λίβερπουλ ήταν γεμάτη μετρητά μετά την πώληση του Λουίς Σουάρες για 65 εκατ. λίρες στην Μπαρτσελόνα. Επειτα από αυτή την πώληση, έκαναν έναν… διπλό μεταγραφικό σχεδιασμό: Μεταγραφές από τη Σαουθάμπτον όπως ήθελε ο Ρότζερς (Λόβρεν, Λαλάνα, Λάμπερτ) και μεταγραφές από το εξωτερικό όπως ήθελε η επιτροπή μεταγραφών (Εμρέ Τσαν, Ντιβόκ Οριζί, Λαζάρ Μάρκοβιτς, Μάριο Μπαλοτέλι).
Ο Σέρβος και ο Ιταλός ήταν οι λιγότερο επιτυχημένοι, πράγμα που σημαίνει ότι το να κοιτάζουν για παίκτες της Σαουθάμπτον έμοιαζε με μια κίνηση που είχε μικρότερο ρίσκο. Ο Μπαλοτέλι ήταν, αναλογικά, ο αντι-Φαν Ντάικ, δηλαδή η μεταγραφή που έγινε την τελευταία στιγμή, η μεταγραφή ενός παίκτη που κανείς δεν ήθελε. Ενας παίκτης που υποτίθεται ότι κόστισε λίγα για το ταλέντο του, αλλά τελικά ήταν ένα λάθος που έδειξε ότι η Λίβερπουλ δεν ήταν έτοιμη για να περιμένει μία ή δύο μεταγραφικές περιόδους ώστε να αποκτήσει τον ποδοσφαιριστή που πραγματικά θα ταίριαζε σε αυτή.
Τώρα, το γεγονός ότι οι Reds έχουν αγοράσει περισσότερους παίκτες από τη Ρόμα και όχι από τη Σαουθάμπτον τους τελευταίους 15 μήνες, κάτι λέει. Είναι ένα σημάδι ότι οι φιλοδοξίες και το μπάτζετ έχουν ανέβει. Οσο η ομάδα του Κλοπ βελτιώνεται, είναι όλο και πιο δύσκολο να δεις παίκτες των Αγίων που θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη την αρχική 11άδα στο Anfield.
Αρα, ίσως δεν πρέπει να σταθούμε στον Φαν Ντάικ αλλά στον Ινγκς, ως τον παίκτη που επιβεβαιώνει πλέον αυτή την αλλαγή, αφού έφυγε από τη Λίβερπουλ για να πάει στη Σαουθάμπτον ώστε να βρει θέση βασικού. Ισως το τμήμα σκάουτινγκ των Αγίων θα χρειαστεί ένα εισιτήριο διαρκείας: Για το Prenton Park όμως, όχι για το Anfield. Για τις ρεζέρβες της Λίβερπουλ, όχι για την πρώτη ομάδα του Κλοπ.
Πηγή: Four Four Two
