Επιλογή Σελίδας

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Σήμερα θα έχουμε το πρώτο μεγάλο ματς της σεζόν για το ελληνικό πρωτάθλημα: την αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ στην Τούμπα. Φυσικά το παιγνίδι ξυπνά μνήμες: όσα έγιναν στο γήπεδο του ΠΑΟΚ πριν μερικούς μήνες και έκριναν την έκβαση του περσινού πρωταθλήματος δεν τα έχει ξεχάσει κανείς. Το αποψινό ματς μοιάζει με συνέχεια εκείνου του παιγνιδιού: ο τελικός κυπέλλου ανάμεσα στους δύο ελάχιστα εκτόνωσε τη μεταξύ τους ένταση – έστω κι αν κέρδισε ο ΠΑΟΚ. Άλλωστε την ένταση στο συγκεκριμένο ματς, ο ΠΑΟΚ την καλλιεργεί: η ΑΕΚ μοιάζει πάντα αμυνόμενη.

Τι έγινε έξι μήνες πριν

Μετά από εκείνο το αξέχαστο ματς, που διακόπηκε μετά την εισβολή του κ. Ιβάν Σαββίδη και της προσωπικής του φρουράς στο γήπεδο, δημιουργήθηκε ένας μοναδικός δημοσιογραφικός θρύλος. Κατά τα λεγόμενα πολλών, που ισχυρίζονται ότι είδαν με τα μάτια τους τη σκηνή, ένας νεαρός συντάκτης μιας αθλητικής ιστοσελίδας ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ότι ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ ήταν οπλισμένος, όταν διάλεξε μια φωτογραφία για να πλαισιώσει με αυτή τις ανταποκρίσεις από το γήπεδο. Αρχικά πίστεψε ότι αυτό που έβλεπε ήταν το κινητό τηλέφωνο του έξαλλου Ιβάν, μετά μεγάλωσε τη φωτογραφία και είδε το όπλο. Κι αυτή του η ανακάλυψη έκρινε τελικά ένα ματς κι ένα πρωτάθλημα. Ποιος θα το λεγε…

  

Η τεράστια διαφορά

Στον αθλητισμό (κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο…) στεκόμαστε πάντα στις βραχυπρόθεσμες συνέπειες μιας πράξης: ψάχνουμε ποιος θα πάρει το ματς, ποιος θα τιμωρηθεί κτλ. Τότε ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Γιώργος Βασιλειάδης διέκοψε το πρωτάθλημα, ο ΠΑΟΚ έχασε τελικά το ματς στα χαρτιά – ο διαιτητής Κομίνης, που με τις παλινωδίες του είχε προκαλέσει την έκρηξη του Σαββίδη δεν τιμωρήθηκε ποτέ, αντίθετα με τους συνεργάτες του που εξαφανίστηκαν από τους πίνακες – κι αυτό είναι μια απίθανη ουρά της ιστορίας! Όμως αυτή είναι η μια διάσταση της – η απολύτως γνωστή. Η άλλη αφορά το πως είδε την ενέργεια του Σαββίδη ο απλός ποδοσφαιρόκοσμος, σε σύγκριση με τον παραγοντικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου: αυτό νομίζω είναι το πιο ενδιαφέρον γιατί η διαφορά είναι τεράστια.

Παρηγοριά, όχι συμπόνοια

Ο απλός ποδοσφαιρόφιλος, (ακόμα και ο οπαδός του ΠΑΟΚ που δεν συγκαταλέγεται στους απόλυτα φανατικούς οπαδούς), είδε την συγκεκριμένη στιγμή με μια σοκαριστική απορία. Κάποιοι έμειναν έκπληκτοι ψάχνοντας μια απάντηση στην ερώτηση «τι διάβολο συμβαίνει στο ελληνικό μας ποδόσφαιρο και πως γίνεται στα γήπεδά μας να βλέπουμε του κόσμου τα απίθανα». Άλλοι απλά γέλασαν με το πάθημα του μεγαλομετόχου κι άλλοι απόρησαν με το θράσος του – δεν βλέπουμε συχνά λεφτάδες να μπουκάρουν στους αγωνιστικούς χώρους οπλισμένοι. Πολλοί αναρωτήθηκαν που χάθηκε η ψυχραιμία, που διέκρινε τους παλιούς λεφτάδες παράγοντες κι άλλοι απλά περίμεναν μια τιμωρία – βέβαιοι ότι θα είναι μικρή. Συμπόνοια για την πράξη του ο Σαββίδης δεν βρήκε ούτε από το σύνολο των οπαδών του ΠΑΟΚ: στα περίφημα συλλαλητήρια πήγαν μόνο οι φανατικοί, οι πιο πολλοί οπαδοί, μολονότι μουρμούραγαν για άλλους παράγοντες, που (στο μυαλό τους…) έκαναν χειρότερα, δεν βρήκαν τρόπους να δικαιολογήσουν την κουταμάρα της πράξης. Όταν λίγο καιρό αργότερα ο ΠΑΟΚ κέρδισε την ΑΕΚ στον τελικό του κυπέλλου, οι οπαδοί είδαν στη νίκη αυτή μια μικρή παρηγοριά και του Σαββίδη, που δεν είχε μπει ούτε καν στο ΟΑΚΑ. Αλλά άλλο είναι η παρηγοριά κι άλλο η δικαιολόγηση του περιστατικού ή πόσο μάλλον η συμπόνοια.

Κι όμως αυτή τη συμπόνια στο Σαββίδη την έδειξε το σύνολο του κόσμου που κινείται εντός του θερμοκηπίου που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο: μιλάω και για παράγοντες, και για θεσμικούς άρχοντες ακόμα και για ποδοσφαιριστές, προπονητές, διαιτητές και κάθε είδους παρατρεχάμενους. Οι πιο πολλοί τότε δήλωναν στις off the record συζητήσεις τους ότι τον καταλαβαίνουν και μας ζητούσαν να μην είμαστε σκληροί μαζί του. Γιατί, έλεγαν, αυτός κατά βάθος είναι το θύμα.

Αν το είχε κάνει αλλού

Η σημειολογία διδάσκει πως ακόμα κι αν μια εικόνα είναι ίδια, η αντίληψή της μπορεί να είναι ολότελα διαφορετική από τους ανθρώπους: αυτό, όταν μιλάμε για ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι κανόνας. Αν ο Σαββίδης είχε κάνει κάτι ανάλογο στην Γερμανία θα του είχαν εξηγήσει ότι ομάδα δεν μπορεί να διοικεί, στην Αγγλία θα τον είχαν υποχρεώσει να φύγει, στην Γαλλία θα του κανε τη ζωή δύσκολη το Κράτος, στην Ιταλία θα είχε γίνει σατυρικό θέαμα σε τηλεοπτικές εκπομπές. Σε όλες αυτές τις χώρες όλοι θα συμφωνούσαν ότι η εικόνα του κουμπουροφόρου εισβολέα είναι προσβλητική για το σπορ, που είναι πάνω από όλα. Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα και ο παραγοντικός κόσμος έχει το δικό του αξιακό κώδικα: πάντα βλέπει τα πράγματα πολύ διαφορετικά από τον φίλαθλο. Και το τελευταίο που τον ενδιαφέρει είναι το σπορ και η εικόνα του.

  

Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι οι ποδοσφαιροπαράγοντες και οι λογιών λογιών γνώστες του αντικειμένου είδαν διαφορετικά την εισβολή. Ολοι αυτοί δεν είδαν ένα θολωμένο άνθρωπο, αλλά ένα άνθρωπο πνιγμένο από το δίκιο του. Δεν είδαν κάποιον που έχασε την ψυχραιμία του, αλλά κάποιον που διαπίστωσε ότι πιάστηκε κορόιδο. Δεν είδαν ένα τρελαμένο που μπούκαρε στο γήπεδο απαιτώντας να μετρήσει ένα γκολ, αλλά κάποιον που τρελάθηκε γιατί το πρωτάθλημα του το πήραν μέσα από τα χέρια του. Είδαν ένα κυριούλη που ξοδεύει του κόσμου τα χρήματα για να πάρει μια χαρά και που την κρίσιμη στιγμή διαπίστωσε πως όσοι τον διαβεβαίωναν ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, απλά του κάνανε πλάκα. Και όλοι τον Σαββίδη αυτόν τον συμπόνεσαν πραγματικά. Και για αυτό είναι και θέμα χρόνου να μπουκάρει κάποιος άλλος: καμία καταδίκη δεν υπήρξε.   

Να του χτυπήσουν στοργικά την πλάτη

Η ΕΠΟ δεν έβγαλε ποτέ κάποια ανακοίνωση για να καταδικάσει το περιστατικό. Η Σούπερλίγκα δεν πήρε ποτέ σαφή θέση. Οι αρμόδιοι Υπουργοί και υφυπουργοί περιορίστηκαν σε μισόλογα. Η μόνη αληθινή τιμωρία του Σαββίδη υπήρξε η απώλεια του πρωταθλήματος – τίποτα άλλο. Για τους περισσότερους παράγοντές δεν έκανε κάτι για να τιμωρηθεί: ο άνθρωπος λειτούργησε ως αυτοαμυνόμενος τη στιγμή που έπεφτε θύμα ληστείας. Φέτος οι πιο πολλοί από δαύτους θέλουν να τον δουν να κερδίζει επιτέλους το πρωτάθλημα – το λένε οι πιο πολλοί ότι απο εκείνο το βράφυ τον συμπάθησαν περισσότερο. Αν αυτό συμβεί, η επιτυχία του θα είναι ένα είδος αποζημίωσης για την εισβολή που κατέστρεψε την εικόνα του, λένε. Και είναι έτοιμοι να του χτυπήσουν στοργικά την πλάτη, γιατί μπούκαρε στο γήπεδο κουμπουροφόρος. Ζητω η Ελλάδα…

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει στη δική του πραγματικότητα: πάντα έτσι συνέβαινε. Ακόμα και η πιο ακραία κουταμάρα μπορεί να περάσει στην ιστορία ως πράξη ηρωισμού: η ιστορία του Σαββίδη είναι η απόδειξη. Η αντίληψη της πράξης είναι συχνά μεγαλύτερο πρόβλημα κι από την πράξη την ίδια. Ελάχιστοι Έλληνες παράγοντες καταδίκασαν την πράξη του Σαββίδη: οι πιο πολλοί τη ζήλεψαν. Εύκολα πανηγυρίζεις ένα γκολ. Το να μπεις στο γήπεδο να κυνηγάς ένα διαιτητή, οπλοφορώντας πότε αλήθεια θα σου ξανατύχει; Αν στα σπορ πρέπει να ασχολούμαστε με τους πρωταγωνιστές για τον Ελληνα παράγοντα, αληθινά πρωταγωνιστικός είναι μόνο ο δικός του ρόλος. Απλά αυτοί νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν σε δράματα, ενώ εμείς βλέπουμε κωμωδίες.

Ας ευχηθούμε απόψε να δούμε τουλάχιστον ένα καλό ματς…

Πηγή: Κάρπετ Show

Pin It on Pinterest

Shares
Share This