Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το οπλοστάσιο έδωσε στον Λουτσέσκου δυνατότητα, το rotation να είναι στα 6/11. Λέο Μάτος, Κρέσπο, Κάνιας, Μπίζεσβαρ, Λημνιός, Πρίοβιτς δεν ξεκίνησαν, ή δεν έπαιξαν καθόλου, με την Τσέλσι. Φάνηκε. Η αντίστοιχη δυνατότητα του Ουζουνίδη ήταν, 3/11. Λιβάια, Μπακασέτας, Ελντερ Λόπες. Δεν έπαιξαν, στον Αγιαξ. Φάνηκε, επίσης. Οι τρεις τιμωρημένοι της Ευρώπης. Στο τέλος της βραδυάς έλεγες, καλύτερα για την ΑΕΚ να είχε άλλους τόσους. Τιμωρημένους της Ευρώπης.
Αλλά με ευχές και προσευχές, δεν γίνεται. Δεν μπορείς να τρέχεις σε μαραθώνιο, και να περιμένεις να μη κριθούν πράγματα…στην αντοχή. Στην ανθεκτικότητα. Στα αποθέματα, βάθους και ποιότητας. Δεν βγαίνει το έργο, δίχως λύσεις. Αν η ΑΕΚ μετά το 2-0, το πιο πολύ που είχε να φέρει στο ματς ήταν ο Κλωναρίδης στο εννιά κι ο Ροντρίγκο Γκάλο έξω δεξιά, κανείς θεός (όποιον και να πιστεύεις) δεν πρόκειται να εισακούσει.
Ο ΠΑΟΚ πήγε στο παιγνίδι, με τους ποδοσφαιριστές που έχουν τη «μνήμη θριάμβου» από τον τελικό κυπέλλου. Αν ο Λουτσέσκου μπορούσε, ειδικά γι’ αυτό το ένα παιγνίδι, να φέρει και τον Τζάλμα απ’ την Αλάνια, θα το έκανε και αυτό. Άλλη μία φορά, όπως και στις προηγούμενες τρεις αγωνιστικές, τις οριστικές λύσεις τις έδωσαν τα άτομα. Τα άτομα έκαναν ένα αγώνα με «στατιστική ισοπαλίας», νικηφόρο αγώνα.
Η ΑΕΚ πολέμησε θαρραλέα και, ακριβώς όπως και στις προηγούμενες τρεις αγωνιστικές, συνολικά ως ομάδα λειτούργησε καλύτερα. Τρόμαξε τον ΠΑΟΚ, με αυτό που κατά κόρον επιχείρησε να τον τρομάξει. Το σουτ απ’ τα 15-20 μέτρα. Πυροβόλησε, επανειλημμένα. Εσπασε δοκάρια, και στις δύο εστίες του γηπέδου. Με μία υποσημείωση. Το σουτ είναι πάντοτε η καλύτερη δεύτερη λύση, όταν δεν έχεις την πρώτη.
Η πρώτη, αυτή που μειώνει την απόσταση από το τέρμα και συνεπώς πολλαπλασιάζει την πιθανότητα του γκολ, είναι ν’ ακουμπήσεις τη μπάλα στον σέντερ-φορ μες στην περιοχή. Η ΑΕΚ ευθύς εξαρχής έκανε τη δεύτερη λύση, πρώτη. Μπάλα στον σέντερ-φορ, ακούμπησε μόνον ο Μάνταλος μ’ ένα φάουλ. Ο Πόνσε, εκεί και τότε, έφτασε στην κεφαλιά. Την έβγαλε ο Πασχαλάκης. Κάτι άλλο όλη νύχτα, στον Πόνσε δεν δόθηκε.
Η λειτουργία του ΠΑΟΚ δεν έχει καμία σχέση με τον περσινό δεύτερο γύρο. Ισως δεν θ’ αποκτήσει καμία σχέση με τον περσινό δεύτερο γύρο, ποτέ μες στη χρονιά. Διότι είναι μια άλλη χρονιά. Πέρυσι ο Λουτσέσκου είχε μία ολόκληρη εβδομάδα με αρχή/μέση/τέλος για να ετοιμάσει ένα παιγνίδι. Ένα ελληνικό παιγνίδι. Εφέτος, μετά από μία φαστ-τρακ θερινή προετοιμασία ενόψει τριών προκριματικών γύρων Τσάμπιονς Λιγκ, ο Λουτσέσκου έχει μες στην εβδομάδα δυο-τρεις σκόρπιες ημέρες για να ετοιμάσει…δυο-τρία παιγνίδια.
Οπότε ο ΠΑΟΚ είναι, και πιθανότατα θα είναι ολοχρονίς, αυτό. Αποσπασματικές ενέργειες, σε στιγμές. Ενέργειες, όχι πολύ καλών παικτών. Ενέργειες πολλών, πολύ καλών παικτών. Διαφορετικών, κάθε φορά. Οι πολύ καλοί παίκτες, στον ΠΑΟΚ διατίθενται εν αφθονία. Δεν τελειώνουν! Παίκτες, με οντότητα. Εναντίον της ΑΕΚ, δέσποσαν ένας σε κάθε γραμμή. Ο απίθανος λίντερ Κρέσπο, πίσω. Ο Μαουρίσιο Μόσχας, εννοώ την αποδοσή του με τη Σπαρτάκ, στο κέντρο. Ο Πρίοβιτς με τα winner του, ψηλά. Δεν θέλεις κάτι περισσότερο.
Η ΑΕΚ δεν διαθέτει τόση άπλα. Θέλοντας και μη, θα ζήσει εν οικονομία. Μέρος της οικονομίας, είναι να μη δωρίζει αβίαστα λάθη. Αλλά πάλι, καλή ώρα όπως η αντοχή στον μαραθώνιο, τα αβίαστα λάθη είναι αναπόσπαστο κομμάτι του παιγνιδιού-ποδόσφαιρο. Λάθη, τύπου Λαμπρόπουλου στο 1-0. ‘Η το αδιανόητο του Μάνταλου, να παρατήσει τη φάση του 2-0. Εκτοτε, ο Μάνταλος δεν επανήλθε στα σύγκαλά του ποτέ. Σαν να χαλάστηκε το μυαλό του.
Ο ΠΑΟΚ, και στα διαστήματα κατά τα οποία υπέφερε στη ροή του παιγνιδιού της ΑΕΚ, τέτοια λάθη δεν έκανε. Τουλάχιστον όχι, ιδίας βαρύτητας. Μόνον ο Βαρέλα εκτέθηκε μια φορά, εκεί που πήγε να κάνει…τον Μ’Μπαπέ. Εχασε τη μπάλα, ο Κάνιας που τον κάλυψε εξαναγκάστηκε να κόψει με φάουλ, το φάουλ είναι η μοναδική ευκαιρία που δόθηκε στον Πόνσε.
Ο Φινλανδός δεν έκανε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι θα έκανε ένας πεπειραμένος Ελληνας διαιτητής. Ο διαιτητής δεν αλλάζει, επειδή είναι ξένος. Αλλ’ επειδή είναι ξένος, αλλάζει η στάση όλων έναντι του διαιτητή. Η στάση των παικτών, η στάση των πάγκων, η στάση της εξέδρας, η στάση του Τύπου. Αφού δεν το ‘χουμε αλλιώς, ας γίνεται έτσι…
Πηγή: Sport DNA
