Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Και ξαφνικά μια ομάδα που οι περισσότεροι (εννοείται ότι δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου) πιστεύαμε ότι θα αντιμετωπίσει τεράστιες δυσκολίες για να επιβιώσει στη μάχη του υποβιβασμού, τείνει να εξελιχθεί στο απόλυτο… must see του φετινού πρωταθλήματος.
Οι «μπέμπηδες» του Παναθηναϊκού αποτελούν την απόλυτη ατραξιόν των τεσσάρων πρώτων αγωνιστικών της Superleague, υποχρεώνοντας ακόμη και φιλάθλους άλλων ομάδων να… στήνονται στον καναπέ του σπιτιού τους για να τους απολαύσουν. Οι δε φίλοι του «τριφυλλιού» από το απόλυτο… ξενέρωμα των τελευταίων μηνών απέκτησαν κίνητρο για να συρρέουν μαζικά στο ΟΑΚΑ, γοητευμένοι από ένα υπέροχο και απρόσμενο καταπράσινο παραμύθι! Εδώ, όμως, αρχίζει η μεγάλη συζήτηση…
Γιατί πρέπει να θεωρείται απρόσμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο το… αυτονόητο; Τί έπραξε φέτος ο Παναθηναϊκός; Έχτισε μια ομάδα στηριζόμενος σε δικά του παιδιά! Σε απόφοιτους της ποδοσφαιρικής του ακαδημίας! Πίστεψε σε αυτά, βρήκε έναν προπονητή να τα στηρίξει και να τα εμπνεύσει και τα αποτελέσματα τα ζούμε κάθε Σαββατοκύριακο…
Μόνο που όλα τα παραπάνω δεν συνέβησαν στο πλαίσιο κάποιου μακροχρόνιου πλάνου, αλλά υπό καθεστώς… ολοκληρωτικής διάλυσης του συλλόγου σε διοικητικό επίπεδο. Ο Παναθηναϊκός δεν επένδυσε οικειοθελώς στα παιδιά του, αλλά αναγκάστηκε να καταφύγει σε αυτά ως σανίδα σωτηρίας, υπό το βάρος της απαγόρευσης μεταγραφών.
Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Σε έναν… φυσιολογικό Παναθηναϊκό θα έβρισκαν χώρο να αναδειχτούν ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Εμμανουηλίδης, ο Χατζηθεοδωρίδης και όλα τα… κεφάλια της νεανικής «Λερναίας Ύδρας» του Γιώργου Δώνη; Θα αγκάλιαζαν άπαντες αυτά τα Ελληνόπουλα με την εμπιστοσύνη που τα περιβάλλουν σήμερα;
Το ερώτημα στρέφεται, φυσικά και προς όσους βρισκόμαστε εκτός Παναθηναϊκού. Σε φιλάθλους και δημοσιογράφους: Σε έναν Παναθηναϊκό υψηλών απαιτήσεων, έναν Παναθηναϊκό πρωταθλητισμού (σ.σ. ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα αντίστοιχου διαμετρήματος. γιατί η συζήτηση αφορά συνολικά το οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου και όχι μόνο το «τριφύλλι»), θα είχατε (είχαμε) την υπομονή να υποστηρίξουμε ένα μακροχρόνιο υγιές πλάνο που θα βασιζόταν στα παιδιά της «πράσινης» ακαδημίας;
Το απρόσμενο του σημερινού Παναθηναϊκού μας γοητεύει, μας μαγεύει και πολύ ορθά μας σαγηνεύει. Γιατί, όμως, πρέπει να θεωρείται απρόσμενο και όχι αυτονόητο;
Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά, αν θέλουμε κάποια στιγμή να ομορφύνουμε τα Σαββατοκύριακά μας. Και φυσικά το ερώτημα και η απάντηση αφορά την πλειοψηφία των ελληνικών ομάδων – όχι μόνο των μεγάλων – που επιμένουν να χτίζουν ρόστερ με… καραβιές ξένων παικτών περιορισμένης αξίας, αντί να ρίξουν το βάρος τους στην ανάδειξη παιδιών των ακαδημιών τους.
Το μέλλον του ποδοσφαίρου μιας χώρας, το μέλλον κάθε ομάδας χτίζεται πάνω στα θεμέλια της ανάπτυξης των τμημάτων υποδομής της. Ας το πάρουμε χαμπάρι! Μια βιομηχανία, όπως η ποδοσφαιρική, υποχρεούται πρώτιστα να παράγει προϊόντα και εν συνεχεία να αγοράζει. Δεν χρειαζόταν να φτάσει ο Παναθηναϊκός στα όρια διάλυσης για να κατανοήσουμε επιτέλους το αυτονόητο!
Πηγή: Sport DNA
