Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Για τον ΠΑΟΚ η ανάγνωση του κυριακάτικου παιχνιδιού είναι σχετικά απλή: Νίκησε λόγω ατομικής ποιότητας και όχι τόσο λόγω ομαδικής λειτουργίας. Ο «Δικέφαλος του Βορρά» , μετά την ένταση που έβγαλε στα ευρωπαϊκά παιχνίδια του καλοκαιριού, έχει λιγάκι «ξεφουσκώσει». Αυτό είναι ολοφάνερο. Όπως είναι φανερό και ότι αρκετοί βασικοί του παίκτες ακόμα κινούνται κάτω από τα στάνταρ τους.
Στα δικά μου μάτια, το γεγονός ότι μετράει τέσσερις νίκες στην Ελλάδα (εκ των οποίων οι δυο εκτός έδρας και η μία απέναντι σε διεκδικητή του τίτλου), με σχετικά χαμηλή απόδοση, είναι περισσότερο ενθαρρυντικό παρά ανησυχητικό. Αποκλείεται να μην ανέβει στη συνέχεια ο ΠΑΟΚ. Έχουμε δείγμα γραφής από πέρυσι και ξέρουμε τι μπάλα μπορεί να παίξει, όταν βρει ρυθμό. Την περασμένη σεζόν, πλήρωσε το μέτριο ξεκίνημά του με καθοριστικές απώλειες βαθμών. Φέτος, σε αυτό το μέτριο ξεκίνημα, κερδίζει μέσα – έξω. Κι αυτό, στο τέλος της χρονιάς, ενδέχεται να αποδειχθεί καθοριστικό.
Και κάτι ακόμα, επειδή το είχα γράψει και οφείλω να είμαι δίκαιος: Ο Μαουρίτσιο ήταν εκ των κορυφαίων του ΠΑΟΚ κόντρα στην ΑΕΚ και εφόσον συνεχίσει έτσι θα στείλει κάθε ανησυχία μου, ομολογημένη ή ανομολόγητη, στον αγύριστο.
Για την ΑΕΚ εντούτοις τα πράγματα είναι λίγο περισσότερο περίπλοκα. Πέρυσι έπαιξε τρία ματς με τον ΠΑΟΚ. Στο πρώτο νίκησε, στο δεύτερο έγιναν όσα έγιναν, στο τρίτο έχασε 2-0, στον τελικό του κυπέλλου στο ΟΑΚΑ. Και στα τρία, ακόμα και σε εκείνο που επικράτησε με 1-0, ήταν χειρότερη σε σχέση με την εμφάνισή της Κυριακής.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης προσπαθεί να κάνει την ΑΕΚ περισσότερο επιθετική και κυρίαρχη στο γήπεδο. Στην Τούμπα κατέβηκε για να παίξει, όχι για να κλέψει. Και έπαιξε. Άλλα έχασε.
Δικαιολογεί το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με το 3-0 στο Άμστερνταμ την εσωστρέφεια που τείνει να επιστρέψει στην Ένωση; Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς.
Προσωπικά θεωρώ ότι για να πάει η ΑΕΚ παρακάτω με λιγότερους κραδασμούς και να συνεχίσει να προοδεύει πρέπει πρώτα απ’ όλα να παραδεχτεί στον εαυτό της ότι πέρυσι, γενικά, δεν έπαιξε χορταστικό ποδόσφαιρο. Θα έλεγα δεν έπαιξε καλό ποδόσφαιρο αλλά το καλό είναι μια υποκειμενική έννοια. Σίγουρα, πάντως, δεν έπαιξε κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Είχε πολλές στιγμές – χάιλαιτ, είχε σωστή νοοτροπία και καλά αποδυτήρια, ήταν σκληροτράχηλη και μαχητική, έβγαλε προσωπικότητα στα δύσκολα, είχε και την απαραίτητη δόση τύχης, αλλά συνολικά ήταν μια ομάδα με παθητική προσέγγιση στα περισσότερα παιχνίδια της. Και επίσης, ήταν χειρότερη από τον ΠΑΟΚ. Το ξέρουν κατά βάθος και οι ίδιοι ΑΕΚτσήδες που ενθουσιάστηκαν με την εμφάνιση κόντρα στον Πανιώνιο την περασμένη εβδομάδα – ξεκάθαρο δείγμα του τι δεν είδαν σχεδόν ποτέ πέρυσι!
Με πιο απλά λόγια, ο Μαρίνος Ουζουνίδης δεν παρέλαβε ένα ολοκληρωμένο πρότζεκτ στο οποίο χρειαζόταν να προσθέσει λίγες ποιοτικές πινελιές. Παρέλαβε μια ομάδα που έπρεπε να αλλάξει εντελώς την αγωνιστική της φιλοσοφία.
Η δυσκολία; Αυτή η ομάδα είναι πρωταθλήτρια. Άρα ήδη επιτυχημένη. Επιπλέον, έχασε το καλοκαίρι βασικούς παίκτες που δεν αντικαταστάθηκαν.
Με πιο απλά λόγια, ο Ουζουνίδης προσπαθεί με κατά τεκμήριο λιγότερο ποιοτικό ρόστερ και λιγότερες λύσεις σε σχέση με την περασμένη χρονιά, να παίξει επιθετικά, με πίεση ψηλά, μεγάλα ποσοστά κατοχής και κυριαρχική διάθεση. Και όλα αυτά, ενώ θα διατηρήσει τα κεκτημένα.
Πρόκειται ασφαλώς για μια δύσκολη μετάβαση. Διότι ακόμα κι αν τελικά η ΑΕΚ όντως προοδεύει αγωνιστικά –στην Τούμπα αυτό έδειξε -, εφόσον τερματίσει δεύτερη ή τρίτη ουδείς θα το αναγνωρίσει.
Σε κάθε περίπτωση, ο Ουζουνίδης δεν αρκείται στα εύκολα και το παλεύει με τον τρόπο του. Μαγκιά του.
Αν τον είχε βοηθήσει λίγο περισσότερο η διοίκηση το καλοκαίρι, μπορεί αυτή η «ακροβασία» που επιχειρεί, να ήταν λιγότερο ριψοκίνδυνη…
Πηγή: Sport DNA
