Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Άλλη μια βραδιά… ανατριχίλας (σαν εκείνη του συγκλονιστικού αντίο στον Δημήτρη Διαμαντίδη) που δεν μπορεί παρά να σε αγγίξει, όποια ομάδα κι αν υποστηρίζεις. Από τις βραδιές εκείνες που συχνά βλέπουμε στο εξωτερικό (το αντίο της Ρόμα στον Τότι, ο αποχαιρετισμός της Μπάρτσα στον Ινιέστα κλπ) και σκεφτόμαστε από μέσα μας, «γιατί ρε γαμώτο να μη ζούμε τέτοιες στιγμές και στη χώρα μας»… Ε, να λοιπόν που τις ζούμε και τις απολαμβάνουμε!
Χαζεύοντας χθες την εκπληκτική εναρκτήρια εκδήλωση του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», ανατριχιάζοντας τη στιγμή που ο Θανάσης χαρακτήρισε αδελφό του τον Ζοτς με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια, συνειδητοποίησα για πολλοστή τη φορά τι σήμαινε το μέγεθος Παύλος Γιαννακόπουλος για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό. Και επειδή το τουρνουά στη μνήμη του είναι ετήσιο, σκέφτηκα ότι κάθε χρόνο όχι μόνο θα πρέπει να είναι αντάξιο της βαριάς κληρονομιάς που άφησε, αλλά και του σεβασμού που ενέπνεε σε κάθε υγιή φίλαθλο, όχι μόνο στους φίλους του Παναθηναϊκού.
Ναι, το διήμερο που ξεκίνησε χθες και ολοκληρώνεται σήμερα είναι συναισθηματικά φορτισμένο και άκρως… καταπράσινο. Και έτσι έπρεπε να είναι! Όπως τόνισε επανειλημμένα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο πατέρας του πράγματι θα ήταν πολύ ευτυχισμένος χθες βράδυ βλέποντας χθες συγκεντρωμένο στο ΟΑΚΑ ενιαίο και αδιαίρετο τον Παναθηναϊκό του!
Υπάρχει όμως και άλλη μια εικόνα που είμαι σίγουρος ότι θα τον έκανε ιδιαίτερα χαρούμενο, ευτυχισμένο και περήφανο από εκεί ψηλά που μας βλέπει! Να έβλεπε ξανά στο «δικό του» τουρνουά, εικόνες από έναν ξεχασμένο ελληνικό αθλητισμό. Εικόνες από έναν αθλητισμό που πρωταγωνιστούμε ο σεβασμός για τον αντίπαλο και όχι το μίσος και ο φανατισμός. Εικόνες από έναν αθλητισμό που φίλοι αντίπαλων ομάδων δεν έτρεμαν να πάνε αγκαλιασμένοι στο γήπεδο φορώντας τα χρώματα των αγαπημένων τους συλλόγων. Εικόνες από έναν αθλητισμό που δε βασίλευε το δόγμα «πας μη υποστηρικτής της δικής μας ομάδας… εχθρός και βάρβαρος».
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος πάντα ένωνε! Πάντα δίδασκε τι θα πει σεβασμός! Τη μέρα που έφυγε γράφτηκαν εκατοντάδες μαρτυρίες φίλων του Ολυμπιακού για ιδιαίτερες στιγμές τους μαζί του. Για τον τρόπο που προσπαθούσε να τους μάθει ότι ο αθλητισμός ενώνει, για την συγκλονιστική συμπαράστασή του σε δύσκολες προσωπικές τους στιγμές.
Ξέρω ότι αυτό που θα γράψω, θα φανεί σε πολλούς ουτοπιστικό για τα δεδομένα της δηλητηριασμένης σύγχρονης αθλητικής Ελλάδας. Χαζεύοντας όμως το λάβαρο του Παύλου να ανεβαίνει επιβλητικά στην οροφή του ΟΑΚΑ, σκέφτηκα ότι ο υπέρτατος τρόπος να τιμήσουμε τη μνήμη του είναι έστω και μια φορά το χρόνο, έστω και μια φορά στη ζωή μας να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να δούμε τον ελληνικό αθλητισμό μέσα από τα δικά του μάτια. Να αναβιώσουμε τον αθλητισμό που ενώνει και δεν διχάζει.
Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» της επόμενης σεζόν, να προσκληθεί ο Ολυμπιακός! Οι «πράσινοι» να στείλουν την πρόσκληση και οι «ερυθρόλευκοι» να την αποδεχτούν. Και για δύο μέρες μόνο (ας είναι δύο μέρες μόνο) να μπορέσουμε όλοι μαζί να τιμήσουμε τη μνήμη ενός σπάνιου ανθρώπου. Να τιμήσουμε τις αξίες και τα ιδανικά του…
Δεν ξέρω πόσο εφικτή είναι η υλοποίηση της συγκεκριμένης ιδέας. Θα ήταν, όμως, κάτι μοναδικό, κάτι σπάνιο, ένα γεγονός αντάξιο του μεγέθους και της μοναδικότητας του Παύλου.
Οι δύο «αιώνιοι» αντίπαλοι στο ίδιο παρκέ να τιμούν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τον αθλητισμό που υπηρέτησε. Μπορούμε να το κάνουμε; Μπορούμε έστω και για μία φορά να αφήσουμε στην άκρη το μίσος για τον αντίπαλο και να πάμε μαζί στο γήπεδο να τιμήσουμε έναν μοναδικό άνθρωπο;
Ένα τέτοιο γεγονός στο οποίο όλοι θα… σκοτώσουν τον τυφλωμένο από μίσος οπαδό και θα αναδείξουν το σεβασμό που υπηρετούσε ο Παύλος θα ήταν η απόλυτη τιμή στη μνήμη του! Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΙΜΗ…
Πηγή: Sport DNA
