Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Tα μάθατε τα νέα; Αρχίζει, σε λίγες ώρες, το πρωτάθλημα μπάσκετ. Δεν προσπαθώ να κάνω τον εξυπνάκια. Και εγώ τώρα, πρόσφατα το πήρα είδηση.

Ότι έχει προβιβαστεί στην Α1 ο Χολαργός ούτε που το είχα αντιληφθεί. Για τον Ήφαιστο κάτι έπιασε το αυτί μου από τα καλοκαιρινά ταρατατζούμ, αλλά δύσκολα θα έπιανα 14 στα 14, εάν τα ονόματα των ομοτράπεζων γίνονταν κουίζ του Σεπτεμβρίου.

Νόμιζα ότι παίζει ακόμη στη μεγάλη κατηγορία ο Απόλλωνας, ο οποίος υποβιβάστηκε τον Απρίλιο του 2017. Και ότι ο Ηρακλής ανέβηκε φέτος. Να συνεχίσω ή το πιάσατε το υπονοούμενο;

Εντάξει, ομολογώ ότι υπερβάλλω. Προσπαθώ να πω, μέσω της υπερβολής, ότι το πρωτάθλημα της Α1 δεν ιντριγκάρει πια ούτε τους ακραιφνείς μπασκετικούς.

Η αφετηρία της κατηφόρας εντοπίζεται στην κατάργηση της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων (με νόμο Φούρα…) και το φινάλε της χάνεται κάπου στα βάθη της μισοφωτισμένης σήραγγας.

Όσο το πρωτάθλημα είναι …δύο διαφορετικά και ασύμβατα μεταξύ τους πρωταθλήματα που συνυπάρχουν αγκομαχώντας, ένα για τους «αιώνιους» και ένα για τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, δεν δικαιολογείται αισιοδοξία.

Η αλήθεια είναι ότι το Basketball Champions League –άσχετα με τις παθογένειες που οδήγησαν στη γέννησή του- δημιούργησε ένα κάποιο κίνητρο για τις ομάδες της «δεύτερης ταχύτητας».

Η ΑΕΚ το κατέκτησε και απέδειξε ότι υπάρχει και τρίτος δρόμος προς την ευρωπαϊκή καταξίωση. Ο ΠΑΟΚ μπαίνει με περισσότερες αξιώσεις φέτος, ενώ ο Προμηθέας ετοιμάζει το «Τόφαλος» για λαμπερές ευρωπαϊκές βραδιές.

Όπως και να το κάνουμε, η συμμετοχή στην κορυφαία διοργάνωση της FIBA είναι δέλεαρ, για τις ντε φάκτο αποκλεισμένες από τη Euroleague, πλην φιλόδοξες, ομάδες του στερεώματος. Αίφνης, η 5η και η 6η θέση της βαθμολογίας της Α1 δεν είναι κενές περιεχομένου. 

Άλλωστε, οι ομάδες που συνωστίζονται στο δεύτερο ράφι τροφοδότησαν επαρκώς την Εθνική ομάδα των «παραθύρων». Η απόδοση των παικτών που φόρεσαν τα μπλε υπηρεσιακά και το αρχικό 6-0 της Εθνικής ήταν ένα γαλόνι για το ίδιο το ταλαίπωρο πρωτάθλημα.

Καλωσορίζω στο σαλόνι τον Χολαργό και χειροκροτώ την επιστροφή του Περιστερίου (γειτονάκια γαρ…), αλλά θα προτιμούσα μία Α1 με όσο γίνεται περισσότερες επαρχιακές ομάδες, από όλα τα μήκη και πλάτη της, υποτίθεται μπασκετομάνας, χώρας.

Εύρωστες όμως και όχι θνησιγενείς. Οι περισσότερες πρωτάρες χρειάζονται τεχνητή αναπνοή για να αντέξουν τα δύσκολα βρεφικά βήματα. 

Η γέννηση του Ηφαίστου σε μία σχεδόν παρθένα για το μπάσκετ περιοχή (Λήμνος) απλώνει ακόμα περισσότερο τον χάρτη της Α1, αφού οι νησιωτικές ομάδες είναι πλέον τρεις.

Ταυτόχρονα, ρίχνει λίπασμα στο εναλλακτικό μονοπάτι το οποίο πασχίζουν να φωτίσουν οι ανησυχούντες, από τα τέλη της δεκαετία του ’80 κιόλας. 

Τα κριτήρια της συμμετοχής θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα τεχνοκρατικά και εμπορικά. Ας είναι και με μετακόμιση.

Εφ’ όσον γίνεται να δημιουργηθούν ισχυροί πυρήνες σε ακριτικές περιοχές που καλά καλά δεν γνωρίζουν το χρώμα της μπάλας του μπάσκετ, θα πρέπει να εκβιάσουμε τη δημιουργία και τη μακροημέρευσή τους.

Πονάει η ψυχή μου, όσο σκέφτομαι ότι κατέρρευσαν (και σε μερικές περιπτώσεις εξαφανίστηκαν από τον χάρτη) φιλόδοξες προσπάθειες όπως του ΚΑΟΔ, του Μακεδονικού, της Λευκάδας, της Καβάλας, του Αρκαδικού, του Ηρακλείου και πλέον της Λάρισας.

Η συμμετοχή τους στην Α1 θα έπρεπε να είναι από τον κανονισμό εγγυημένη, τουλάχιστον για μία διετία, αν όχι περισσότερο. 

Οι ομάδες του Λεκανοπεδίου είναι τυπικά 6, αλλά στην πραγματικότητα 8,  αυτοδύναμη πλειοψηφία δηλαδή, αφού η Κύμη και το Λαύριο κατοικοεδρεύουν δέκα δρασκελιές από την Αθήνα.

Αλήθεια, έχει πατήσει ποτέ το πόδι του στην Κύμη έστω ένας από τους παίκτες της ομώνυμης ομάδας;

Το μπάσκετ, αν όχι η χώρα γενικότερα, έχει τον τρόπο του για να αποθαρρύνει και να απομακρύνει ανθρώπους με προοδευτική σκέψη και ρηξικέλευθες ιδέες.

Ο ΕΣΑΚΕ και η ΕΟΚ σπαταλούν τα χρόνια κυνηγώντας μανιασμένα την ουρά τους, ενώ ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός (οι μοναδικοί που έχουν πραγματικά τη δύναμη για να αναζωογονήσουν το σκηνικό) αναλώνονται σε μία μεσαιωνικού επιπέδου κόντρα, για το τρύπιο πάπλωμα.

Η συμφωνία σωτηρίας με την ΕΡΤ μπορεί να κράτησε ζωντανό το τάχα επαγγελματικό πρωτάθλημα (όπως έκανε και με την ποδοσφαιρική Super League), ωστόσο δεν παύει να υπενθυμίζει ότι ζούμε ακόμη στη δεκαετία του ’80. Αλλά χωρίς τον Συρίγο.

Το ευρύ κοινό θα ενδιαφερθεί για το πρωτάθλημα μόνο αν δει εκπλήξεις και ανατροπές. Όσο οι δύο «αιώνιοι» τελειώνουν τη χρονιά με ρεκόρ 26-0 ή 25-1 ή 24-2, το χασμουρητό των πολλών θα πνίγει τους πανηγυρισμούς των λίγων και των φανατικών.

Η αντεπίθεση της ΑΕΚ ήταν κάποιου είδους ανάσα φρεσκάδας, αλλά ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι θα συνεχιστεί ή ότι θα βρει ανταπόκριση στο ίδιο το κοινό της.

Ο Άρης χειμάζεται μέσα στα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο Λάσκαρης, ενώ ο ΠΑΟΚ, που θα μπορούσε να γίνει εστία αναζωπύρωσης ολόκληρου του πρωταθλήματος, έχει να τα βάλει με το τέρας που λέγεται ποδόσφαιρο.

Για τον Πανιώνιο, που επί χρόνια κρατούσε τη φλόγα αναμμένη και τσουρούφλιζε τους μεγάλους που τολμούσαν να τον υποτιμήσουν, καλύτερα να μην ανοίξουμε συζήτηση. 

Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να ασχοληθώ με το πρωτάθλημα όταν αρχίσει ο β’ γύρος των πλέι-οφ, αν όχι αργότερα. Μέχρι τότε, θα έχω το νου μου μήπως σκάσει κανένα πυροτέχνημα άξιο χειροκροτήματος και θα παρακολουθώ εκών άκων τα ντέρμπι.

Το πρωτάθλημα της Α1 θα αποκτούσε λόγο ύπαρξης μόνο αν λ.χ. γινόταν όχημα ακτιβισμού ενάντια στις φριχτές παθογένειες που ταλανίζουν την κοινωνία μας.

Αλλά τους τα φαιά (και κόκκινα και πράσινα και κίτρινα και μαύρα) φορούντες δεν φαίνεται να τους απασχολεί ούτε ο χουλιγκανισμός ούτε ο εκφασισμός ούτε η μισαλλοδοξία ούτε κάτι άλλο εκτός από το χτύπο της μπαλίτσας.

Τη φωνή τους την κρατάνε για τον εαυτό τους και για το σπίτι τους. Ας μη παραπονεθούν λοιπόν, την επόμενη φορά που θα βρεθούν εκείνοι στο στόχαστρο αδίστακτων «νοικοκυραίων». 

Δεν περιμένω από το μπάσκετ να βγάλει τον καινούριο Κόλιν Κάπερνικ σε μία κοινωνία που κοιμάται όρθια, ούτε όμως μπορώ να ανεχτώ την σιωπή των αμνών.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This