Του Βασίλη Σκουντή
Περνούν και φεύγουν τα χρόνια, περνούν και φεύγουν τα πρωταθλήματα, περνούν και φεύγουν οι πρεμιέρες τους, αλλά μια από δαύτες, καλή ώρα σαν τη σημερινή, δεν θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μου…
Δεν θα φύγει διότι παρά λίγο να μην την έχω ζήσει ή –όσο μακάβριο κι αν ακούγεται-παρά λίγο να την παρακολουθήσω από κάπου ψηλά!
Πολύ ψηλά κιόλας…
Στα ουράνια!
Οι δείκτες του ρολογιού μου έχουν μείνει καρφωμένοι στις 24 Σεπτεμβρίου του πραγματικά σωτηρίου έτους 1986…
Σωτήριον διότι σώθηκα σε ένα τροχαίο ατύχημα ακροβατώντας με το αυτοκίνητο μου πάνω στα κλαδιά μιας (ευτυχώς) αιωνόβιας ελιάς σαν τον Λουί ντε Φινές σε μια παλιά κωμωδία!
Στις 24 Σεπτεμβρίου, ανήμερα τη γιορτή της Μυρτιδιώτισσας, εξ ου και το τάξιμο της μάνας μου, που κάθε χρόνο από τότε πηγαίνει αυτή τη μέρα στη φερώνυμη εκκλησία στο Νέο Φάληρο και ανάβει μια λαμπάδα στη χάρη Της!
Τσούρησα που λένε και στην Κρήτη, οδηγώντας από το χωριό μου προς το Ρέθυμνο για να μπω στο καράβι και και ένας Θεός και (στην κυριολεξία) μια Παναγία ξέρει πώς τη γλίτωσα…
Είχα πήξει εκείνο το καλοκαίρι με το Moυντομπάσκετ στη Σαραγόσα, στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη και στο καπάκι με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του υγρού στίβου πάλι στη Μαδρίτη, έφυγα για διακοπές στα τέλη Αυγούστου και είπα να καθίσω λίγο παραπάνω στο χωριό μου για να δω κιόλας πώς είναι ο τρύγος!
Η περιέργεια με μάρανε!
Τετάρτη, 24 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, φόρτωσα τα πράγματα στο αυτοκίνητο μου, ένα καφέ Zastava Yugo και κίνησα για το λιμάνι, υπό βροχήν. Κάποια στιγμή άκουσα ένα θόρυβο στο πίσω κάθισμα, γύρισα να δω τι συμβαίνει και μέχρι να καταλάβω ότι προερχόταν από τα μπουκάλια με τη ρακή που τράκαραν το ένα με το άλλο, πάνω σε μια απότομη στροφή, ξέφυγα από την πορεία μου και βρέθηκα αιωρούμενος πάνω σε μια ελιά, στην κυριολεξία στο χείλος του γκρεμού που εκτεινόταν αβυσσαλέος από κάτω!
Και μάλιστα γκρεμός με πεζούλες, πάει να πει πως εάν δεν υπήρχε η ελιά, όταν. εάν κι εφόσον με έβρισκαν θα μου συναρμολογούσαν τα κομματάκια!
Τα επόμενα λεπτά πέρασαν μέσα στην απόγνωση και στην ακινησία, διότι φοβόμουν πώς ακόμη και η παραμικρή ανάσα θα απέβαινε μοιραία. Κάποια στιγμή πέρασε ένας περιπλανόδιος έμπορος με το φορτηγάκι του, με είδε, ειδοποίησε τους συγγενείς μου στο χωριό και μετά από μια ώρα ήρθε ένας θείος μου και με ρυμούλκησε με το τρακτέρ του!
Ευτυχώς δεν είχα πάθει ούτε γρατζουνιά, αλλά το αυτοκίνητο χρειαζόταν συνεργείο και μέχρι να φτιαχτεί, έτρωγα τα νύχια μου από την αγωνία και είχα και τον συχωρεμένο τον Φίλιππο Συρίγο να ωρύεται από την Αθήνα, διότι σε λίγες μέρες άρχιζε το πρωτάθλημα μπάσκετ και με χρειαζόταν για τις μεταδόσεις..
Ήμουν κιόλας νεοσσός στην ΕΡΤ και μαύρο φίδι που θα με έτρωγε εάν την έκανα κοπάνα…
Μάζεψα τα κομμάτια μου, παρακάλεσα τον φαναρτζή να φτιάξει όσο γρηγορότερα μπορούσε το αυτοκίνητο και μόλις το παρέλαβα, μπήκα στο καράβι και το πρωί του Σαββάτου, καλή ώρα σαν σήμερα, έφτασα ανακουφισμένος στον Πειραιά.
Μετά από λίγες ώρες φόρεσα το καινούργιο κοστουμάκι που είχα αγοράσει τον Ιούλιο από το «El Corte Inglés » της Μαδρίτης, πήρα την τσάντα με τα χαρτιά μου, μπήκα στο Yugo και έφτασα σεινάμενος κουνάμενος-σαν να μην είχε συμβεί τίποτε- στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, για να μεταδώσω τον αγώνα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ
Στις τέσσερις και τέταρτο μου έκαναν πάσα ο Συρίγος και ο Γεωργιάδης από το στούντιο και με το που έγινε το τζάμπολ ούτε που θυμόμουν πια τι μου είχε συμβεί μερικές μέρες νωρίτερα και η γλώσσα μου πήγαινε ροδάνι…
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί τηλεθεατές, καλησπέρα σας από το γήπεδο του Σπόρτιγκ, από’ όπου σε απευθείας μετάδοση θα παρακολουθήσουμε τον αγώνα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ…
Ο Κώστας Μουρούζης και ο Ορέστης Αγγελίδης δίνουν τις τελευταίες οδηγίες στους παίκτες τους και όλα είναι έτοιμα για το τζάμπολ, ανάμεσα στον Ντέιβιντ Στεργάκο και στον Μάνθο Κατσούλη…
Πηγή: Gazzetta
